ის იდიოტი , მე კი გიჟი (6თავი)

მათი ამბავი გრძელდება და ძალიან საინტერესო ამბავიც მოხდება ... ახალი პერსონაჟიც გვხვდება.ჭიქები გაიტანეს და ანგარიში მოგვიტანეს . ლუკამ ელში აიღო ანგარიში , ფული ჩადო და მიმტანს გაატანა.ავდექით , ლუკამ , როგორც ჯენტლმენმა კარი გამიღო.

ქარი და მე : დიალოგი ქარიან ამინდში

ომი და ჭიდილი: ქარი ჭადარს აშრიალებს, ახლოსაა განა შორი , უნებურად მაჟრიალებს, ვარ ვნებისგან განათოში, ძებნას გიწყებ, ძლიერ ვიწყენ ჩემს გულში რომ თამაშობდი... -დაივიწყე,-მეუბნება შემოდგომის ქარაშოტი.

მე არ დამისრულებია...(XV თავი)

ცანცარს და მაიმუნობას, რომ მოვრჩით ავდექით, ჩავიცვით, ნიას საუზმე გავუმზადე. გაბრიელს მძღოლმა მოაკითხა, არ უნდოდა წასვლა ამას ვგრძნობდი. სანამ წავიდოდა მილიონჯერ მაკოცა, მიუხედავად იმისა, რომ ნახევარ საათში შევხვდებოდით. გაბრიელი წავიდა, ნიამ

მე და ის

ყელს გიმშვენებს ოქროს ძეწკვი,ჩემს ხის ჯვარს კი დასცინიან ვითომ მორწმუნე ხალხი.გაყინულ ხელებს ვითბობთბილი სუნთქვით,შენ კი გამათბობელს ვერ შორდები. სახეს გილამაზებს მაკიაჟის გროვა ჩემსას ატყვია მწუხრება ტონა.შენ ბრაზობ მამაზე,თანხა ცოტა რომ მომქცა.მე

მე არ დამისრულებია..(XIV თავი)

თვითონაც უკვირდა გაბრიელს დიზაინერს, რომ უარი უთხრა. ქეთას სახის დანახვისას სულ სხვა ემოციები იბადებოდა მასში. თუნდაც მთელი დღე იჯდებოდა და უყურებდა მის ყავისფერ თვალებს, ფერმკრთალ ტუჩებს და ნატიფ თითებს. ღამე კი რაღაც საოცარი იყო, იმდენად

მე(გულები)

„ყველა ფიქრი თვალებში ჩახედვით იწყება, მაგრამ ზოგიერთი ცრემლით მთავრდება, ზოგი კი ღიმილით… ქვეყნად ისე არაფერი იკარგება, როგორც ჩუმი და უთქმელი ფიქრი, თუმცა რაღაც საიდუ

მე'ზღვაური(მი)

რა უნდა დავწერო მე ისეთი? მაგ შენს ხორბლისფერ თმებს რომ მოუხდეს. მჯერა, ამაღამ დამესიზმრები და ქარივით გადაფანტავ ღრუბლებს მოკუჭულ ცაზე,სადაც ჩიტებიც ვეღარ ეტევა.სცივათ ბეღურებს.

მე ისევ შენს თითებს ვხედავ

ჩემი ოთახი დაცარიელდა შენს გარეშე. ყოველთვის ვწერ, რადგან შენ მოგწონდა ჩემი მოთხრობები, მაგრამ რედაქცია უკვე ზედიზედ მეექვსეჯერ არ მიბეჭედავს კრებულს. შენი ტანსაცმელი ისევ ჩვენს კარადაში კიდია, ელისო... ისევ შენი სურნელი ასდით... შენს მაგიდაზე შენი

მე არ დამისრულებია...(XIII თავი)

დილით რატომღაც სიმძიმის შეგრძნებამ შემაწუხა. თვალები ზანტად გავახილე და მძინარე გაბრიელი შევნიშნე, რომელიც ნახევრად ზედ მეწვა. თავი ჩემ კისერში ჰქონდა ჩამალული და მშვიდად სუთქავდა, ხელებს ისე მიჭერდა თითქოს სადმე გავრბოდი და მთელი ძალით ვყავდი

ხშირად უთხარით სიტყვები: "მე შენ მიყვარხარ".

15 წლის იყავი,როდესაც პირველად გითხარი "მე შენ მიყვარხარ". შენ კი გაწითლდი, თავი დახარე და გაიღიმე. 20 წლის იყავი, როდესაც გითხარი "მე შენ მიყვარხარ". შენ ხელი ხელზე მომკიდე და მაგრად მოუჭირე, გეშინოდა, რომ სადმე არ გავმქრალიყავი.