მე ასეც მიყვარხარ (თავი 9)

აი ახლა კი შეიძლება ითქვას რომ ყველაფერი დამთავრდა!!! ყველაფერი რაც ჩემსა და ლუკას შორის იყო!.. მხოლოდ ახლა ვინანე ჩემი გადაწყვეტილება და აქ მოსვლა რადგან ის ვინც ზღურბლს უკან იდგა უბრალოდ მთელ სხეულს მიყინავდა. მე ახლა ყველასა და ყველაფერზე მეტად

მე ასეც მიყვარხარ (თავი 8)

ეს ხომ ადრე თუ გვიან მაინც უნდა მეთქვა. და მაინც უნდა გამეკეთებინა არა?! რატომ უნდა მეცადა უფრო დიდხანს როცა საშუალება მქონდა რომ შანსი გამომეყენებინა. ისევ მეშინია! მეშინია რომ... ჩემს სიყვარულს ისე ვერ გამოვხატავ როგორც საჭიროა. ვფიქრობ რასაც

მე დავთმე

მე დავთმე ყველა ვისაც ვერ ვენდე, და გავიკვალე გზები ძლიერი ამ უსასრულო სიჩუმის შემდეგ მოიპარება ნელად იმედი,

მე ასეც მიყვარხარ (თავი 7)

-მიყვარხარ!!! -სწრაფად ვუთხარი მე -დარწმუნებული ხარ? -ინტერესით და იმედიანად მკითხა მან. -სავსებით!!! -ვუთხარი. მან კი ცალყბად და მომხიბვლელად გაიღიმა. უცბად წინ წავიწიე და მესხს ვაკოცე!

მე გადავრჩი!

მივიწევ... დიახ, წინ მივიწევ.. შუაგულ ტყეში სულ მარტოდ დავრჩენილვარ .. ცრემლები ნიკაპთან წყდება და დიდი მოლოდინით ეშვება ძირისაკენ.. ხან პერანგი მისველდებოდა.. დიახ, თეთრი პერანგი რომელიც ტანზე შემომგლეჯოდა.. საყელო გახეულიყო ხოლო თეთრი პერანგი

მე ასეც მიყვარხარ (თავი 4)

-ანუ გიყვარვარ?! -ეჭვით ვკითხე ლუკას. რადგან იმის დამტკიცება მინდოდა რომ ეს არც ჩემი სიზმარი და არც ჩემი ზღაპრული ფიქრები არ იყო. მინდოდა დამეჯერებინა რომ რასაც ვხედავდი და რაც მესმოდა რეალობა იყო. -მართლა მიყვარხარ ნინა! -ჩემს დარწმუნებას ცდილობდა.

მე ასეც მიყვარხარ (თავი 6)

-ცოლად უნდა მოგიყვანო! -ხელს დაეყრდნო და ღიმილით მომმართა ლუკამ. -რა თქვი?! -მშვიდად და უმნიშვნელოდ ვკითხე თითქოს მის ნათქვამს დიდი ემოცია არ გამოუწვევია ჩემში. -რა ვთქვი და ცოლად უნდა მოგიყვანო პატარავ! -ცალყბად გაიღიმა მან.

მე ასეც მიყვარხარ (თავი 3)

-მოდი უბრალოდ დავივიწყოთ ეს დღე. გააჩერე მანქანა, გადავალ და საავადმყოფოში ჩემით წავალ. ვიცი ამას მოვალეობის გამო აკეთებ. დამიჯერე არაა საჭირო... -დედამისი გამახსენდა და მივხვდი რომ მე უბრალოდ დროს ვაკარგვინებდი. -ეს მოვალეობა არაა. უბრალოდ მშვიდად

შენ მე ბორკილებს ვერ დამადებ#13 ,#14

დილით სანდროს, ლეას საწოლში გაეღვიძა. როდის ჩაეინა არ ახსოვს. ხელში ლექს ბავშობის ფოტო ქონდა ჩაბღაუჭებული. დაახლოვებით ექვსი შვიდი წლის იქნებოდა , თამარს ყავდა კალთაში ჩასმული და ატმის ტოტები ეკავა. ფოტო დაჭრილი იყო, სავარაიოდ ლეამ ჩამოაჭრა ნაწილი,

მე ასეც მიყვარხარ (თავი 1 და 2)

-რატომ კანკალებ?! -მკითხა მოულოდნელად. -შემეშინდა. ახლაც მეშინია... მეგონა მოვკვდებოდი -ერთი ცრემლი ჩამომიგორდა -როცა ჩემს გვერდით ხარ არ მოკვდები ნინა!