ფსიქოპათოლოგია (ნაწილი 1)

თავისი ცხოვრების მანძილზე ადამიანს უამრავი ემოციის გადატანა უხდება. მაშინ, როდესაც ეს ემოცია მძიმე ხასიათს იძენს და დომინანტური ან პრესტიტული ხდება ეს უკვე პათოლოგიაა. იმ შემთხვევაში თუ რაღაც მოვლენა ადამიანს ცხოვრებაში ზედმეტად პრესისტულია და

უმართავი (ნაწილი მესამე)

გუშინ ლამის მისი ტუჩების მსხვერპლი გახდა და დღეს ისე ექცეოდა თითქოს უკანასკნელი რამ, რისი გაკეთებაც ახლა უნდოდა ამ ქალის მის მანქანაში, მის გვერდით ჯდომა იყო, ისე ცივად ატარებდა მანქანას, ივნისის მზის, თბილ

უმართავი (ნაწილი მეორე)

-საერთოდ არ ვიცოდი თქვენი სახლი თუ იყო და ოთახზე მითუმეტეს წარმოდგენაც არ მქონდა, თქვენ რა გგონიათ რომ მე... (ხმა გაებზარა, თვალები აემღვრა, წამიც არ დაჭირვებია დევდარიანს მიმიკის შესაცვლელად, ის

უმართავი (ნაწილი პირველი)

წვდომა გექნება ყველაფერზე, 28აგვისტოს მხოლოდ ქორწილის სურვილი კი არ უნდა გაუქრეს დევდარიანს, არამედ ეს ქალი მთლიანად უნდა წაიშალოს მისი გონებიდან.

ნიღაბი (ნაწილი1)

_ დილის შვიდი საათია ვცდილობ მოვირგო ბედნიერება. ძალიან ძნელია გაუსაძლისია ტკივილით სავსე თვალები ბედნიერებით ბრწყინვალე თვალებად გადააქციო.

ქარვა (მეოთხე ნაწილი.დასასრული)

მარინეს ტელევიზორი ჩართული ქონდა და თვლემდა. როკი მის კალთაში მოკალათებულიყო და ცალი თვალით რეკლამებს უყურებდა. ღია ფანჯარაში ბავშვების ხმაური ისმოდა. მეზობლებს შვილები ეზოში ჩამოეყვანათ და ათამაშებდნენ. როკიმ მეორე თვალიც გაახილა და მარინეს ხელების

თბილის'ელები (მესამე ნაწილი)(დასასრული)

თვალი რომ გავახილე ტკივილისგან ამოვიკრუსუნე რადგან პირველი პალატის სითეთრე მომხვდა თვალში და მგონი დამაბრმავა კიდეც... ჩემს გაოცებას საზღვარი არქონდა როცა ჩემს გვერდით დივანზე ერთმანეთზე მიწოლილი მიშო,თორნიკე,საბა და ლუკა დამხვდნენ...მეორე გვერდით

თბილის'ელები (მეორე ნაწილი სრულად)

,,ალბათ ასეც უნდა მომხდარიყო,ის მას არ აპატიებდა არაფერს ალბათ რევანშისთვის ემზადება და მალე მიაზღვევს სამაგიეროს ჩემთვისაც და იმისთვისაც რაც გაუკეთა, გთხოვთ აპატიეთ რადგან ის მართალი იყო, მე უკვე ვაპატიე"

ჩემი სიყვარულის ცოლ-შვილი ( ნაწილი1)

ყოველთვის ასე ხდებოდა. არასდროს იყო ჩვენი ურთიერთობა მუდმივი. ერთად ძალიან კარგად ვიყავით, თუმცა როგორრც კი ერთმანეთს დავშორდებოდით ვიცვლებოდით. არც ერთად შეგვეძლო ყოფნა და არც უერთმანეთოდ.

წყურვილი [ნაწილი IV, თავი 16]

უხუცესები სიტყვის უთქმელად აკვირდებოდნენ ქერა უკვდავის მოქმედებებს, რომელშიც უაღრესი სიფაქიზე, წიგნისადმი პატივისცემა და ერთგულება გამოსჭვიოდა, ისინი რატომღაც უსიამოვნო გრძნობამ შეიპყრო, ვამპირთა "კანონის წიგნის" მცველი და უმაღლესი აღმსრულებელი