ნიკა ძამიაშვილის მინიმალისტური პოეზია (რამდენიმე ლექსი)

თუკი დაინახავთ ამ ლექსებს ხეებზე დაწერილს, ან მოხატულს, ან შინაარსობრივად გაფორმებულ ნაწერს, შეგიძლიათ გადაუღოთ ფოტო და გააზიაროთ არტი.. იმედია გაეცნობით, გმადლობთ ყურადღებისთვის..

პოეზია და ხალხი

ამ ქალაქში, ქვეყანაში თუ ამ მსოფლიოში ვიცი, ვიცი რომ აქ სულ არავინ, სულ არავინ დაგვაფასებს. და მათ ყველას, უგუნურებს დაუდიათ ერთი ფიცი, აქ ხომ არც კი კადრულობენ, რომ უყურონ ამ ანფასებს. მაგრამ, მაგრამ რომ მოვკვდებით განგვადიდებს ყველა, ყველა.

მითოლოგია, პოეზია და შენ

მივდივარ, მივაპობ ცხოვრების ზვირთებს... ვუყურებ უწყვეტად შენს ლამაზ თითებს. მე ვფიქრობ ეს გრძნობა ჰგავს მხოლოდ მითებს, მაგრამ კვლავ გაჩუქებ მშვენიერ ტიტებს... ვიტყოდი რომ შენში არის აფროდიტე, ქალღმერთი

ზეცის პოეზია

ზეცის პოეზია ცრემლებია,ხალხმა წვიმის სახით რომ შეიცნო.როგორც პოეტები ნებდებიან,სწორედ ისე მინდა რომ შეგიგრძნო.ანუ არასოდეს მიგატოვო,ანუ შეგიყვარო სიკვდილამდე.თუკი წავედი რომ ვიმარტოვო,მხოლოდ იმიტომ

ყველაფერი ჩაივლის

ერთმანეთს დავემშვიდობეთ, თვალებზე ცრემლები მეღვრებოდა, თანმიმდევრობით მისველებდა ტუჩებს, აი ტუჩები კი მიცახცახებდა, ალბათ ხალხს გიჟი ვეგონე,მაგრამ ამ აზრსაც ნაწილობრივ ვამართლებდი. მე ორმოც გრადუს სიცხეში ტუჩები მიცახცახებდა.

შემოდგომის გაელვება(იმ უცხო ქალს)-გიორგი ქადაგიძე

...წვიმა ასველებს და უძერწავს ნატიფ მკერდს,სავსეს და ახარტულებს რიკულებით თეთრ კაბას ისევ ისეთი ღრმაა ეს ტკვილი წვიმა ვერ ავსებს...

პოეზია

ჯერ თვალები გქონდა ისე საოცარი ვიდრე იმ დღეს ზეცა იყო და ზღვა, მერე მკერდი მოღეღილი, სალოცავი, უკეთესი რა ინატროს კაცმა. შეღამებულს მოკლე აღმართს ამოჰყევი, მთელ ქუჩას ხომ შენი სურდა ნახვა, ისე მწუხრის რიჟრაჟივით აირეკლე, მე მეგონა, მზე ამოდის ახლა.

პოეზია კვნესის

პოეზია კვნესის ახლა როცა პოეტები არა ჰყავს რითმებს რითმა არევია შვილს დედა არა ჰბანს,ნიძლავს მივეძალე ახლა მეტოქე არა მყავს ნეტავ რას ცოცხლობ ას წელს დავჩხავლე ყვავს, რითმებს ვერ ვპულობ მაპატიეთ გენიებო მაპატიეთ ყველამ ერთად მაპატიეთ ყვავილებო,

პოეზია – სულის მდგომარეობა

დაგიკოცნი მოციმციმე თვალებს უნებურად თუ გავბედავ კოცნას, დრო და დრო თუ ეჭვები მაწვალებს, შენ თვალებმა კვლავ იმედი მომცა, გამიღვიძა გულში ბრძოლის ჟინი ის მიმქრალი ცეცხლი გამიღვივა, მეც მარტივით ამირია ტვინი შენ და მარტი ერთად მათბობთ მცივანს

თემურ ელიავა - კაცი რომელმაც შეშალა პოეზია (2)

აჰა ძმაო გვეშველა როგორც იქნა დავმარცხდით და არ შეგვრჩა სხეულზე აღარცერთი ნაკაწრი ზეიმია მე კიდევ ლამის ყელში გადამცდე ლამის შენში ჩავსახლდე უსახელო ძმაკაცო რაა ფუთი მარილი