როგორც არასდროს არავის

მე და შენ ერთი გრძნობა, ფიქრი ზედ. მიყვარხარ... ძლიერ... ძლიერ მიყვარხარ ცხადად, მალვით როგორც არასდროს არვინ არ ყვარებია არვის.

მე შევიხორცე ეს ღიმილი როგორც ჭრილობა...

მე შევიხორცე ეს ღიმილი როგორც ჭრილობა... და როცა ვიღაც მეკითხება რატომ ვიღიმი... უცნაურია მაგრამ ვამბობ "ისე უბრალოდ"... თითქოს არც არაფერიო(ისევ ვიღიმი) ეს ღიმილი შრამია ჩემი, ყელში მობჯენილ მძიმე ბურთსაც აკავებს დიდხანს... სანამ არ იგრძნობს

ჩვენ როგორც მკვლელები...

რამდენიმე დღე გავიდა, მას შემდეგ რაც გადაბმულად სახლში ვარ. გარეთ გასვლა არ მინდა. ვხვდები რომ ეს სამყარო ჩემთვის არ არის. ვხვდები რომ რაღაც სხვა მინდა ამ ცხოვრებისგან. ვებრძვი საკუთარ გონებას და ვარწმუნებ საკუთარ თავს, იმაში რაც არ არსებობს.

სხვა ვერავინ ვერ შეგიყვარებს ისე როგორც მე

სხვა ვერავინ ვერ შეგიყვარებს ისე როგორც მე და ვერ გაჩუქებს შენ იმ სითბოს რასაც მე მოგცემ რადგანაც შენ ხარ სიყვარული ჩემი პირველი და ამავედროს ასევე ხარ უკანასკნელი

სიმართლეს, როგორც დასაკრძალ ცხედარს

დროა ჩაბარდეს არყოფნის სევდა გარდასულ დღეთა მემატიანეს. სიმართლეს, როგორც დასაკრძალ ცხედარს, მოასვენებენ მეზღაპრეები.

და როგორც მანამდე აცლაც მდურს ტირილი

და როგორც მანამდე ახლაც მსურს ტირილი მთვარესთან რამდენჯერ მე ღამე ვათიე. და როგორც მანამდე მე ისევ მაგიჟებ შენი სიახლოვე მე პულს ამიწევს

და როგორც მანამდე, ახლაც მსურს კივილი.

მიზიხარ გვერდით და შენს თავთან კამათობ, უეცრად საყვარლად... საყვარლად მიღიმი, მე ვხვდები ღიმილმა

სიყვარული როგორც ძალა ყველანაირი წინააღმდეგობისა

დგება ალბათ ისეთი დღე ადამიანის ცხოვრებაში, როცა უნდა რომ რაღაცა შეცვალოს უკეთესობისკენ მაგრამ უშლის ხელს საკუთარი შეხედულებები, სიამაყე, ბევრი პრობლემა და რწმენა იმისა რომ ვერაფერს ვერ შეცვლის და ჯობია გაეცალოს ამ ქვეყნიერ ყოველდღიურ პრობლემებს და

ჩემი, როგორც ასეთი-სიყვარულისფერი

ადამიანს ყველაფერი მეტისმეტად რთულად ეჩვენება, არა იმიტომ რომ ეს ასეა, არამედ იმიტომ რომ სხვა თვალით შეხედვა არ სურს. იციკლება ერთ გასავლელ ტკივილზე და დაბმული ხარივით, აშვებადე გამოსავალს ვერ ხედავს. რაღაც მძიმედ უყურებს ყველაფერს, თავს

ყველა გოგო ვიღაცის დედოფალია.-დილა როგორც ასეთი... (10)

-ოოო შეიძლება სულ ძირს ვეგდო?! -აბა გოგო, რა ბედი გაქვს ეს არა? -ეხლა გამასწარი აქედან ალექსანდრე სანამ მაღაზიამდე მეთვითონ არ მიგაცილე! -ეგ როგორ?-თან იცმევდა თან მეკითხებოდა. -გამოგეკიდები ჩემო საყვარელო ქმარო! ეხლა კიდე დროზე მაღაზიაში!