საბედისწერო ქმედებები (სრულად)

ერთი კვირა ელოდებოდა დედაჩემი იმ “პრადას” ჩანთას. ჩემ და საუბედუროდ, მაინც და მაინც მაშინ ჩამოვიდა ამანათი, როდესაც დეფილე ჰქონდა. მთელი დღე გაწამაწიაში იყო. ჩანთაზე რომ გაიგო, კინაღამ კივილი დაიწყო. თვითონ ვერ ასწრებდა, ატელიეში იყო წასასვლელი,

საბედისწერო გასეირნება

აი ამ დროს შენი ხელის სითბოც ვიგრძენი მოულოდნელად, უკარებას ნიღაბი მოვიხსენი, რადგან ეს თბილი შეხება ძალიან მსიამოვნებდა, ასე გადიოდა წუთები, იქცეოდა საათებად და დგებოდა განშორების წამები, განშორებისა, რომელიც არც შენ გინდოდა და არც მე, წუთები,

საბედისწერო სიყვარული (თავი 1)

როგორ დავიწყო? ,,once upon a time" თუ ,,one beautyful day" მოკლედ არ ვიცი, რიგორ დაიწყებდა სხვა, ან როგორ მოგეწონებათ თქვენ? ადამიანი, ხომ ინდივიდია? განა, ამას არ ამტკიცებს მეცნიერება? ხო და, მე, დასაწყისში ჩემი სურვილის თქმა მინდა. განსხვავებულად,

საბედისწერო შეხვედრა 4

დრო გადიოდა ჩვეულ რითმს მისდევდა ცხოვრების ყოველი დღე წლები გადიოდა და ვიცვლებოდი ხასიათი მკაცრი გამიხდა რატომღაც მაგრამ ბავშვური ჩვევები მაინც ვერ მოვიშალე . ერთ დღეს დილით ძალიან ცუდ ხასიათზე გამეღვიძა , სკოლაში წასვლა არმინდოდა მაგრამ თავს მაინც

საბედისწერო გასეირნება. თავი 2

7 წლის ვიყავი როდესაც დედაჩემი გარდაიცვალა. ყველაფრის დაძლევა მარტომ მომიწია, მამაჩემი ჩემს დაბადებამდე გარდაიცვალა ტუბერკულიოზით. მახსოვს რამდენჯერაც გაიხსენებდა დედაჩემი მას იმდენჯერ ცრემლები მოადგებოდა თვალზე.

საბედისწერო გასეირნება. თავი 1

7 წლის ვიყავი როდესაც დედაჩემი გარდაიცვალა. ყველაფრის დაძლევა მარტომ მომიწია, მამაჩემი ჩემს დაბადებამდე გარდაიცვალა ტუბერკულიოზით. მახსოვს რამდენჯერაც გაიხსენებდა დედაჩემი მას იმდენჯერ ცრემლები მოადგებოდა თვალზე. გვერძე მივუჯდებოდი და ვცდილობდი თავი

საბედისწერო გასეირნება.

7 წლის ვიყავი როდესაც დედაჩემი გარდაიცვალა. ყველაფრის დაძლევა მარტომ მომიწია, მამაჩემი ჩემს დაბადებამდე გარდაიცვალა ტუბერკულიოზით. მახსოვს რამდენჯერაც გაიხსენებდა დედაჩემი მას იმდენჯერ ცრემლები მოადგებოდა თვალზე.

საბედისწერო შეხვედრა 3

გვანცაც შემომიერთდა და ასე მხიარულად გავაგრძელეთ დილით საუზმობა -მითხარი ხვალ რა გაჩუქო 14 წლის ხდები გაიზარდე უკვე -უფ კარგი რა ხომ იცი გვანც საჩუქრები დიდად არ მიყვარს -მითხარი რა ხომ იცი რომ ცარიელი არ მოვალ და მინდა რამე ისეთი გაჩუქო რაც

საბედისწერო შეხვედრა 2

მიუხედავად იმისა რომ ყურადღებას საერთოდ არ ვაქცევდი ,მზერას ვარიდებდი მაინც ყოველ წუთს ,ყოველ წამს ვგრძნობდი მის მზერას მწვავდა და შინაგანად მანადგურებდა , როგორ მინდოდა გავქცეული ყავი ყველა შეკითხვა დამესვა , პასუხი მიმეღო ყველაფერზე რაც ამდენი

საბედისწერო შეხვედრა

ჩვეულებრივ ყოველთვის კარგ ხასიათზე ვარ ხოლმე , ყველაზე ცუდ სიტუაციაშიც კი ვცდილობ შევინარჩუნო სიმშვიდე და ყველაფერს პოზიტიურად შევხედო ... ბავშვობიდან დამჩემდა ასე, არასროს მომწონდა როცა სხვებს შეეძლოთ ჩემი სისუტეების დანახვა. როცა ვიზრდებით კიდევ