სახლი მთაში (თავი 7)

- გააჩერე! - მოულოდნელად იყვირა გოგონამ და ყვირილით დაბნეულმა ბიჭმაც სწრაფად დაამუხრუჭა. მარიამმა ელვის სისწრაფით შეიხსნა ღვედი, მანქანიდან გადახტა და ტყის მიმართულებით გაიქცა. ანდრეა რამდენიმე წამს გაშეშდა, ვერ მიხვდა რას აკეთებდა მარიამი, მერე

სახლი მთაში (თავი 6)

- ვარაუდების გარეშე ძმაო - სიტყვა შეაწყვეტინა ანდრეამ ბიჭს - არაფერი ხდება გარდა იმისა, რომ საზიარო სახლი გვაქვს. - საზიარო სახლი, საზიარო საწოლი, საზიარო შვილები და ასე იწყება ოჯახური დრამები... - დრამების გარეშე ძმაო - გაიცინა ბიჭმა - უბრალოდ

სახლი მთაში (თავი 5)

- უკაცრავად? - მობრუნდა მარიამი - რაღაც ვერ გავიგე. ანუ ჩემს სახლში მოდიხართ, მე მაიგნორებთ და ჩემს ქმარს ეკითხებით ბევრის უფლებას აძლევს თუ არა თავს?! არა! არ აძლევს! და კი, სახლის თქვენი ნახევარი ჩვენ ვიყიდეთ. ქმარიო?! ანდრეას იდილიას ოჯახურ

სახლი მთაში (თავი 4)

ესღა აკლდა, კიდევ ერთი დაუპატიჟებელი სტუმარი. მარიამის ყურადღებაც ამ სედანმა მიიპყრო. ერთ წამით გაშეშდა, შემდეგ ისევ სიბრაზის ცეცხლმა დაუარა, ქვას დასწვდა და ის იყო მანქანისთვის უნდა ესროლა, ისევ ანდრეამ გაუკავა ხელები. - ვინ არიან? - ვისგანაც

სახლი მთაში (თავი 3)

- ანუ რა გამოდის ერთ ჭერქვეშ უნდა ვიცხოვრო კაცთან, რომელიც ნათესავიც კი არ არის?! - სულ არ არის ამის აუცილებლობა, შეგიძლია თქვა სად გინდა ცხოვრება და პრობლემა არ იქნება... - რიტორიკული კითხვა იყო ცინიკოსო. ჩემს სახლში ვაპირებ ცხოვრებას!

სახლი მთაში (თავი 2)

- გამარჯობა - საპნის ქაფი ჩამოირეცხა ანდრეამ და როგორც იქნა თვალი გაახილა. მის წინ ის იყო. ქალი ფოტოდან ოღონდ ბევრად უფრო ახალგაზრდა და თან ალბათ საუკუნის შემდეგ. - შენ... შენ... - ენა დაება გაოცებისგან. - დიახ მე ამ სახლის პატრონი ვარ. - წარბის

სახლი მთაში (თავი 1)

უკანა ეზოდან საოცარი ხედი იშლებოდა. უკიდეგანო მთები და მთებში მიმალული, კილომეტრებზე გადაჭიმული წყალსაცავი. ლურჯის და მწვანის საოცარი შერწყმა იყო უღრუბლო ცასთან. უყურებდა ხედს და ფიქრობდა, რომ ნამდვილად სწორ ადგილზე იყო. საკუთარი ქაოსური

ჩვენი ხის სახლი (თავი II)

- რა დაგემართა? რამე გტკივა? - ჩემთან მორბის შეშფოთებული სახით და მთელს სხეულზე მაკვირდება,მერე ჩემს სახეს იმწყვდევს მის უზარმაზარ ხელებში და სახეზე მაკვირდება. - ხმა ამოიღე. კარგად ხარ? - მე ერთ ხანს შტერივით ვუყურებ. - თქვი გოგო რამე,ნუ გამაგიჟე!

ჩვენი ხის სახლი

ცივა. არა,უფრო სწორი იქნება,თუ ვიტყვი,რომ ყინავს. და მოიცა....მე რა ამ სიცივეში შიშველს მძინავს?! ვიშმუშნები და სწორედ ამ წამს ვგრძნობ გვერდიდან მომავალ სითბოს. უკვე მეშინია.თავი გაშეშებული მაქვს და მხოლოდ თვალებს ვატრიალებ მარჯვნივ,რომ ამოვიცნო

ჩემი სახლი (სრულად)

იდგა სახლის დანგრეულ კედლებთან და სული ნაწილებად ეშლებოდა. მწვანე თვალებში კაპილარები უწითლდებოდა,დაჭმულ ტუჩებს სუსხიანი ქარი საწამლავად ედებოდა და მთელ ორგანიზმს რეალობის აღქმას აკარგვინებდა. „დედა დამიჭირე,აქ ვარ!“ჩაესმოდა ბავშვის ხმა,რომელსაც