სინათლემ სიბნელეში ჩამკარგა (8)

- ხუთი წელი და აგერ უკვე მეათე თვეა, ნინო. თითქმის მეექვსე წელია შემოვდიოდი და მხოლოდ შენ გხედავდი, თვალებ დახუჭულს. ექვსი წელია შენი თვალები მესიზმრება. მე და შენ ხომ ასე ვლაპარაკობდით. ხომ ერთმანეთის თვალებში ვპოულობდით ერთმანეთს. მერე რა რომ ერთი

სინათლემ სიბნელეში ჩამკარგა (7)

ცოტა აქეთ გადმოწია თავი, მე გაყინული გაშეშებული ვიწექი თვალებ დახუჭული და ვერაფერს ვაკეთებდი, ექიმი ძალიან მოქმედებდა, ეტყობა რაღაც პაციენტის გაშეშების თეორემას ასწავლიდნენ უნივერსიტეტში. ზუსტად საფეთქლის და თვალის ზედა

სინათლემ სიბნელესი ჩამკარგა (6)

ჩემი ძმა თვალს არ მაცილებდა, მიყურებდა განადგურებული, და ზუსტად ვიცი რომ იმავეს გრძნობდა, ყველფერს უთქმელად გრძნობდა, ჩვენ ხომ სულ ასე ვიყავით, მე მის თვალებში ვხედავდი ჩემს თავს, ის ჩემსაში… ყოვეთვის გასნაკუთრებული ურთიერთობა გვქონდა. ახლა? ახლა

სინათლემ სიბნელეში ჩამკარგა (5)

- ნინო შემომხედე, შემომხედე, მიდი, დაწყნარდი, ახლავე დამშვიდდე უნდა, იცოდე ისევ ცუდად გახდები, ასე არ შეიძლება-მეთქი არ გითხარი, ვერ გაგიკეთებ დამამშვიდებელს ვერაააა (ღრიალებდა, მეჩხუბებოდა). საშიშია, ვერ გაგიკეთებ დამამშვიდებელს, შენით უნდა

სინათლემ სიბნელეში ჩამკარგა (4)

5 წელი და 9 თვე. ვუყურებდი თვალებში. ვერაფერს ვხედავდი სიბნელის გარდა. ჩემს ცნობიერებაში ჩემი თავი 21 წლის მეგონა, ახლა 26 წლის ვარ. 5 წელი? 5 წელიო თქვა... გონება ატრიალებდა ისევ და ისევ დავითის ნათქვამს, თითქოს ეძებდა, დაუღალავად, მუდმიად ეძებდა

სინათლემ სიბნელეში ჩამკარგა (3)

თორნიკე რას გავხარ? მოხდა რამე? ღმერთო არა, თორნიკე მითხარი რომ ყველა ცოცხალია - ცრემლებს თვალებიდან არ ვუშვებდი, ისე მწარედ ამტკივდა გული რომ ძლივს ვიკავებდი თავს გონება არ წამსვლოდა. - დედას ხომ არ დაემართა ნერვიულობისგან რაიმე? - ხმა გამებზარა,

სინათლემ სიბნელეში ჩამკარგა (2)

მაპატიე, ვეღარ ვძლებ. ვის ვთხოვ პატიებას? საკუთარ თავს. მხოლოდ იმის შემდეგ დავნებდი, როცა ყველა შანსი და ვარიანტი განვიხილე რა შეიძლება მომხდარიყო. როცა ნათელი წერტილი ვერსად ვიპოცე, დავნებდი. იცით რა გრძნობამ დამიარა ტანში? მთელ სხეუში სიცივე

სინათლემ სიბნელეში ჩამკარგა (1)

შევდიოდით არც ისე გადატვირთულ ქალაქში. როგორც კი შევედით, რაღაც გულმა სხვანაირად დაიწყო ფეთქვა.ლექსო, ნელა, გთხოვ ფრთხილად, არ ვარ კარგად. ფრთხილად... ვიმეორებდი და ძლივს ვსუნთქვდი, თითქოს ვიღაცამ კისერში ხელი წამიჭირა.
-ვიცით პრინცესა, რომ ვერ იტან