სიჩუმის სიბნელე (9)

საკუთარ ცხოვრებას ბარტერად ვუცვლიდი მისი კომპანიის მთლიან წილში,იმ სიტყვებს თავში ვატრიალებ „ლევანს მე დავარწმუნებ,მთავარია შენ დამთანხმდე,მან მაინც არ იცის რა მოუხერხოს თავის ცხოვრებას და ამაზე დავითანხმებ,მთავარია შენ დაფიქრდე და გადაწყვიტო!“...

სიჩუმის სიბნელე (8)

-გაგიჟდი ? მოხდა რამე ? ... -ჯერ კიდევ ნახევრად სიზმრების სამყაროში დარჩენილი ვერ ვათვიცნობიერებ ეს ნამდვლად ისაა თუ მე მეშლება ვინმეში. -გაინტერესებს წილი რატომ არ მინდა? ხოდა ადექი,სანამ ყველა გაიღვიძებს უკან დაბრუნება უნდა მოვასწროთ !

სიჩუმის სიბნელე(6,7)

ნიკოლოზმა რჩევა მომცა,ის რჩევა არასდროს ამომმვარდნია თავიდან.ახლა თვალწინ დამიდგა ეს სიტყვები - „ყველაფერი არ გაიმეტო,რაღაც დაიტოვე“.ასეც იყო, მე ყველაფერი არ გამიმეტებია,ამ მომენტამდე.ამ მომენტში კი ვგრძნობ რომ ეს უკანასკნელიც გავიღე

სიჩუმის სიბნელე(5)

ძალიან შორს ვხედავ ნიკოლოზის ჩვენკენ მომავალ ფიგურას და ბრაზის მართვა საერთოდ მავიწყდება,დღეს ალექსანდრე ჯორჯაძე ნამდვილ ელენეს გაიცნობს და პირობას ვდებ ეს მაინდამაინც სასიამოვნო არ იქნება.

სიჩუმის სიბნელე (4)

გამომცდელად და შემაშინებლად მაკვირდება,ისეთი შეგრძნება მაქვს რომ ახლა სადაცა ჩემი გონების კარი უნდა შეანგრიოს და კაცმა არ იცის იქ რა დახვდება...-გიყვარს?!...-ვერ მივხვდი ეს კითხვა იყო თუ დასკვნა,მაგრამ ამ სიტყვამ ისე შემაძრწუნა რომ ძალების

სიჩუმის სიბნელე (1-3)

ხელისგულს რომელიც ჯერ კიდევ ჩემ მკლავსაა ჩაფრენილი ვიშორებ.ვემშვიდობები რუსუდანს და ფარეხში ჩასული,მანქანაში ვთავსდები,ნიკოლოზი ძრავას რთავს და მის გვერდით მჯდომ თემურს რაღაცას ეკითხება,უეცრად ავტომობილის კარი იღება და ჩემ გვერდით ალექსანდრე

სიჩუმის ამოხსნა

ბოლოს აღარავისთვის მინდოდა შენზე მეამბო. შეიძლება ადამიანმა მთელი გულით მოგისმინოს, მაგრამ გრძნობას ვერ გადასცემ, ისინი ვერასოდეს იგრძნობენ ისე, როგორც გრძნობ შენ.

შენი სიჩუმის ხმა __სრულად__

კარი ხმაურით მივხურე, ლიფტს აღარ დაველოდე და ოთხი სართული ფეხით ჩავირბინე.. - ჯანდაბა, ჩემი მანქანა ისევ საჯარიმოზე მიყავთ - ვთქვი ჩემთვის.. ხელი ჩავიქნიე, რადგან აზრი არ ჰქონდა, ვერ დავეწეოდი, მითუმეტეს მანქანის დატოვებას ვერ ვაიძულებდი..

სიჩუმის ამბორი

სრული სიჩუმე, მე და ის.. თითქოს ყველაფერი კარგად იყო.. თითქოს სასიამოვნო სიჩუმე გამეფებულიყო.. თითქოს რაღაც სხვა სამყაროში ვიყავით.. სამყაროში, სადაც მხოლოდ მე ის და სიჩუმე ვიყავით.. ვისხედით სადღაც, გრძელ სკამზე.. და ისევ, თითქოს ყველაფერი კარგად