წარსულის გადმონაშთი (სრულად)

მძულს დრო..! მისი გაჩერება შეუძლებელია..! მძულს ტყუილი..! ის დიდ ტკივილს მაყენებს... მძულს ცრემლები..! ისინი სისუსტეს ამჟღავნებენ...მძულს, როცა კითხვაზე კითხვით გპასუხობენ. მძულს სიყალბე, რადგან მას ყოველთვის ვხედავ, მძულს სიცილი,როცა მტკივა!

არის ქალბატონო სერჟანტო !! -სრულად-

..... - მათეშვილი, მაიორი უკვე გელოდება - მეუბნება სადღაც ორმოცდახუთ წლამდე უხეში გარეგნობის ქალბატონი, თანაც თავს არ იღებს რაღაც საბუთებიდან.. - დიახ - ვპასუხობ უჟმურად და მაიორს კარზე ვუკაკუნებ. შემდეგ კარს ვაღებ და სამხედრო ჩესტით ვესალმები..

უჟმური უფროსის წესები (სრულად)

- კარგით გმადლობთ, კარგად ბრძანდებოდეთ. ძლივს შეკავებული ბრაზით ამბობს და გათიშულ ტელეფონს იქვე დივანზე აგდებს, შემდეგ კი გაზეთში არსებულ კიდევ ერთ ვაკანსიას სამსახურის თაობაზე კალმით ხაზს უსვამს. ერთ თვეზე მეტია ეძებს სამსახურს, თუმცა ყველა

თუ გადარჩი,ცოლად მოგიყვან( სრულად )

-ჯერ მხოლოდ 24 წლისა ვარ,გუშინ ჩამოვედი სამშობლოში,ერთი მუჭა ...ჰო კაი ერთი ტომარა თხილის გამო,როგორ მოვკვდე? ბოლო ბოლო გათხოვებაც კი ვერ მოვასწარი,ისე მკლავ-ამ ბიჭის ჯიქობა საოცარ ხასიათზე მაყენებს და იმის მაგიე,რომ მეშინოდეს ვმაიმუნობ და ხმას

უჟმური უფროსის წესები (სრულად)

- ცოლად გამომყვები? - დაბალი და ხავერდოვანი ხმით წარმოთქვა და ელენეს ცრემლით დანამულ სახეს შეხედა.ნახავ - ღიმილით უთხრა და ხელი უფრო მაგრად ჩასჭიდა. ნელ-ნელა გამოჩნდა შუქი, რაც უფრო წინ მიდიოდნენ რაღაც საგნები მით უფრო გარკვევით ჩანდა. ახლოს

არც ერთი ნაბიჯი უკან! სრულად

- დეფორმირებულია , - განაჩენივით გაისმა ხმა ... ამ დღის შემდეგ თვრამეტი წელი გავიდა . მთელი ჩემი ბავშვობა ძალიან უცნაური იყო . თითქმის არასდროს მაცვია უმკლაო მაიკა , სახლშიც კი .

მეხსიერების კანონი - სრულად

ჰამაკში იწვა და წინ მსხდომ მეგობრებს სიცილით უსმენდა. უყურებდა დევდარიანის ღიმილით მოფენილ სახეს და მეცხრე ცაში ბანალურად ფრინავდა. თუმცა რაც ბანალურია , ყველაფერი მაინც ხომ ძვირფასია არა ? მობილურში ჩაძვრა , რაღაც ფოტოს მოძებნა უნდოდა ...

13 თვე (სრულად)

ყველაფერი დაიწყო მაშინ, როდესაც 14 თებერვლის, სიყვარულის დღის დილა გათენდა და როდესაც ტელეფონის ხმამ გააღვიძა და ცალი თვალით წაკითხულმა შეტყობინებამ თავზარი დასცა. „გოგო, გავიპარე“- წერდა ანკა. არ იცოდა გახარებოდა, გაგიჟებულიყო სიხარულით თუ

ლილი (სრულად)

ლიქიორის სიტკბოთი გაბრუბული გავყურებ ხედს აივნიდან და უნებურად მეღიმება. საშინლად სასიამოვნოდ ვარ და იცით როგორია პარიზი? ხელში ჭიქა ლიქიორით, აივანზე ფეხებშემოდებულმა, კმაყოფილი ღიმილით რომ უნდა გაჰყურო ცას, ფერებს რომ იცვლის და ეიფელს, უდრეკად რომ

აღსარება (სრულად)

ღმერთო, ერთ-ერთი გზას აბნეული ცხვარი მოგმართავს თხოვნით, მუხლებზეც დავიჩოქებდი, რომ შემეძლოს. მინდა კარგად მომისმინო, შეიძლება არ ვარ იმის ღირსი, რომ მომისმინო და მაპატიო, მაგრამ გთხოვ მომისმინე მაინც. ვიცი, რაც ჩავიდინე საშინელებაა და ყოვლად