გრინა (სრულიად)

-ნატა და ირაკლი გაიპარნენ! გაიგეს მაიას აკანკალებული ხმა. რა? ერთხმად იყვირეს გიგამ და ლეილამ შოკი იყო მათთვის ეს ამბავი. ცოტაც და ალბათ გულის შეტევას მიიღებდნენ. -როგორ გაბედა. ღრიალებდა გიგა, ლეილა კი ცრემლებს ვერ იკავებდა.

მებაღე (სრულიად)

დადას დიდი მწვანე თვალები ჰქონდა... ყველაფერზე დაკვირვება უყვარდა. საათობით აკვირდებოდა ხოლმე რასაც თვალს დაადგამდა, მერე კი იჯდა დიდ ხანს და ხატავდა, თან შესაფერის მუსიკას შეარჩევდა, ყურსასმენს მოირგებდა და ჩაეფლობოდა თავის შემოქმედებაში...

უჰაერობა (სრულიად)

ვინ ვიყავი?-ყველაზე ბედნიერი ადამიანი,როდესაც შემეძლო ყველაფერი. ვინ ვარ?-ცოტა არ იყოს რთულია ამ კითხვაზე პასუხის გაცემა. ეს ის დროა,როდესაც თავადაც არ ვიცი ვინ ვარ. ხანდახან მგონია ძველი მესგან მხოლოდ და მხოლოდ ფიტულია დარჩენილი და სხვა არაფერი,რაც

მოულოდნელი აღმოჩენა (სრულიად)

გულში ჩუმად ვიგინები და გოგონას წამოყენებას ვცდილობ, რომელიც შეშლილი სახით მიყურებს. -ბოდიში. ვამბობ მე და ვცილობ არ გამეცინოს ამ გოგოს სახეზე. -გაიცინე, გაიცინე არ დაიხრჩო. მეუბნება ისიც სიცილით და მე გაოგნებული ვარ, რადგან ისტერიკების მაგივრად

ჩაკეტილი (სრულიად)

ეს პატარა ისტორია ჩემზე და ჩემს შეყვარებულზეა.. ჩვენ დიდი სიყვარული გვაკავშირებდა.. ყოველშემთხვევაში მე ვფიქრობდი ასე.. 2 წლის მანძილძე განუწყვეტლივ ვწერდით ერთმანეთს,ვნახულობდით და ა.შ.. ხოლო მერე შეყვარებულები გავხდით 3 წლის შემდეგ კი მან მიმატოვა

შენ შემაყვარე!(სრულიად)

ელენე ნადირაშვილი ნინა ჭიაბრიშვილთან ერთად ცხოვრობს ერთ ბინაში, ზაფხულის ერთ დღეს ისინი წავლენ ქობულეთში ელენეს ნათესავ დეასთან რომელსაც პატარა ნიკუშა ჰყავს, იქ გაიცნობს ერთ ბიჭს, რომელსაც იმდღის შემდეგ ბევრჯერ შეხვდება, და უფრო მეტიც სამუდამოდ

ალისია (სრულიად)

გაშეშებული ვწევარ საწოლში,შიშველ სხეულზე სიფრიფანა ნაჭრის ლივლივს განვიცდი და მახსენდება ქალიშვილობის უკანასკნელი დღე,დღე როდესაც გაქრა ქალი-შვილობა,დღე როდესაც ქალი ვარდის კოკრიდან დიდ ლამაზ წითელ ყვავილად ოქცევა. კედლებს ვაშტერდები სენსაცია,ა

გისურვებთ სასიამოვნო ფრენას! (სრულიად)

-მიატოვე? -არა. არ ქვია ამას მიტოვება. მიტოვება მაშინაა როცა ერთმანეთი გიყვართ და ამ სიყვარულში მეორე ნახევარს მარტო ტოვებ. ჩვენ კიდევ სიყვარულის ილუზია გვქონდა და ამას მალევე მივხვდით. გეგმა დასახა, რომ ცოტა ხანი კიდევ გვეცხოვრა ერთად და მერე

SoulMate-სრულიად (რედაქტირებული)

რომ შემძლებოდა იმ მომენტში დაბრუნება, ათასი რამ იყო რასაც ვეტყოდი. ჩემს გულს ამოვიღებდი და მივცემდი, ვეტყოდი ყველაფერს რაც შემეძლებოდა. რომ შემძლებოდა იმ მომენტში დაბრუნება, მხოლოდ ერთი წუთით, მის სახეს მოვკიდებდი ხელებს და ყველა ხაზს

უსათაურო (სრულიად)

მიყვარს ღამე, მთვარე, ვარსკვლავები. ვგიჟდები მთვარეზე, ვაკვირდები თოთქოს რაღაც საიდუმლოს მალავს ეს უსიცოცხლო ბურთი მაგრამ რას? ყოველ საღამოს ვცდილობ ამოვიცნო ის კანონზომიერება რაც მთვარესა და ვარსკვლავებს შორის არის დამყარებული. რაღაცნაირად სევდიანი