გთხოვ არ წახვიდე, უშენოდ ვერ ვიცოცხლებ (თავი10)

-დილით საშინელ ხასიათზე გავიღვიძე. არ მინდოდა სკოლაში წასვლა და შოთას ნახვა. ან რომ მენახა რა უნდა მეთქვა? ისიც არ ვიცი მიყვარს თუ არა. ჩემ თავზე ძალიან ვბრაზდები. ჩემი შიში ხომ მისი ბრალი არაა? მან არც კი იცის რა ხდება ჩემს თავს. ასე არასოდეს

გთხოვ არ წახვიდე, უშენოდ ვერ ვიცოცხლებ (თავი9)

-მოკლედ თავიდან ძალიან კარგ ზასიათზე იყო.. -ეგ მეც დავინახე. მერე?-მოიცა მომაყოლე და გაიგებ, ჩვეულებრივ ჩავჯექით მანქანაში გავისეირნოთთქო და სალაპარაკოდ რომ დავჯექით და ვუთხარი ბოდიში საავადმყოფოში ვერ მოვედი არადა შენთან უნდა ვყოფილიყავითქო. რატომ

გთხოვ არ წახვიდე, უშენოდ ვერ ვიცოცხლებ (თავი7)

რა თქმა უნდა თამუნაც გამომყვა და მითხრა, რომ შოთიკოს გაოცებული სახე ჰქონდა, რაზეც სიცილს ძლივს ვიკავებდი, მაგრამ ჩემს ძმაზე ნაწყენი მაინც ვიყავი. არ მინდოდა ეს ძალიან შემემჩნია და საუბარი სხვა თემაზე გადავიტნე. -ხო მართლა შენკენ რა ხდება? -რავიცი

გთხოვ არ წახვიდე, უშენოდ ვერ ვიცოცხლებ (თავი6)

შოთიკოს წასვლის შემდეგ რაღაცნაირად მოვიწყინე, თან მაინტერესებდა ირაკლი რატომ გაყვა მას, ამიტომ როგორც კი პალატაში შემოვიდა იმწამსვე ვკითხე. -რა უთხარი შოთიკოს? -არაფერი რაზე მეკითხები? რა უნდა მეთქვა? -სულელს ვგავარ? რატომ გაყევი შოთიკოს? -არაფერი

გთხოვ არ წახვიდე, უშენოდ ვერ ვიცოცხლებ (თავი5)

დავიწყე კონვერტის გახსნა რომელსაც ეწერა ,,მელანოს“..... ,,ალბათ საუბარი გამარჯობით და მოკითხვით უნდა დავიწყო, მაგრამ სიმართლე გითხრა ბევრის ლაპარაკი არ მიყვარს, ამიტომ პირდაპირ საქმეზე გადავალ, მოკლედ შეგეძლო შეხვედროდით და პირდაპირ გველაპარაკა და

გთხოვ არ წახვიდე, უშენოდ ვერ ვიცოცხლებ (თავი4)

-სანდრო სად ხარ? -რაიყო ბიჭო რა ხმა გაქვს ხომ მშვიდობაა? მე და ნიკა ჩემთან ვართ. -სასწრაფოდ შემხვდით რაზბორკაზე მივდივართ. -რა რაზბორკაზე გაგიჟდი? რა ხდება ხომ მშვიდობაა?

გთხოვ არ წახვიდე, უშენოდ ვერ ვიცოცხლებ (თავი3)

მშვენიერი მზიანი დილა გათენდა, მაგრამ რატომღაც უხასიათოდ გავიღვიძე. ალბათ გუშინდელი ამბის გამო. შევეცადე ეს ჩემ ძმასთან არ შემემჩნია, თორემ ვიცოდი უამრავ კითხვას დამაყრიდა. -როგორ მოხდა რომ ჩემი დაძახების გარეშე გაიღვიძე? -რავი აპა. სასწაული მოხდა.

გთხოვ არ წახვიდე, უშენოდ ვერ ვიცოცხლებ (თავი2)

კიბეები როგორც კი ჩავიარეთ ყველანი სადარბაზოსთან დაგვხვდნენ. -პრივეტ ბიჭებო როგორ ხართ? პრივეტ ლიკა. -რავი არაგვიშავს თქვენ რაშვებით? გამარჯობა მელანო, ოჰ თამუნაც აქ ყოფილა.

უშენოდ მიჭირს...

აი ისევ მარტო დავრჩი, ისევ ერთად ვართ მე და სიმარტოვე. ხანდახან მტკივა წარსული, მტკივა აწმყო. ნუთუ მომავალში ვეძებ შვებას. ეჭვი მეპარება ესე მოხდეს. რას ველი ამ ცხოვრებიდან? ვიძახი მაქსიმალური მინდათქო მაგრამ მინიმალურსაც ვერ ვიღებ. საერთობ არ

გთხოვ არ წახვიდე, უშენოდ ვერ ვიცოცხლებ (თავი1)

ვისთვის რა, ვისთვის რა ჩემთვის კი სიმშვიდის საპოვნელად საუკეთესო საშუალება მუსიკის მოსმენა და დღიურის შევსებაა. მუსიკა ჩემი ცხოვრების მნიშვნელოვანი ნაწილია, მის გარეშე ვერც წარმომიდგენია. დღიური კი ერთ-ერთი ,,პიროვნება“ ვისაც ყველაფერს ვუზიარებ.