ერთ პარატა ქამას შენს თავზეც ამოვიყვანდი, იქნებ ფერფლიც კი არ დარჩეს

იქნებ მეპატიება, გამოუცდელი ვიყავი, არადა ისე მიზიდავდა, ისე მინდოდა მასაც იგივე ეგრძნო რომ ლამის გავეგიჟებინე სურვილს და ნდომას მისას. იმ ღამის მერე შეიცვალა ყველაფერი. მე მრცხვენოდა, გულწრფელად ვამბობ რომ მრცხვენოდა, მერჩივნა მიწა გამსკდომოდა და

ერთ პარატა ქამას შენს თავზეც ამოვიყვანდი, იქნებ ფერფლიც კი არ დარჩეს

თუ უცხოს მოუყვები იმას რისი მოყოლის ძალაც მეგობრისთვისაც არ შეგწევს, იქნებ მოგეშვას, მოიშორო ტვირთი ასე რომ გამძიმებს. ერთხელ მიყვარდა, არა ახლაც მიყვარს და მტკივა თითოეული სიტყვა და ჟესტი მისგან. მტკივა ყველა უარი, მტკივა ყველა ნახვა და მტკივა

წყვდიადი შენს გარეშე !

და ისევ ისე მოვიდა გაზაფხული გი... ისევ ჩაიცვა ბუნებამ გრძელი, ყვავილებიანი კაბა. აჭრელებული სამოსით განაგრძობს ხალხი სიარულს. მე კი ისევ შავთეთრად ვხედავ სამყაროს. იმ სამყაროს საიდანაც წაგშალა დრომ. წაშალა ღიმილი, ნამდვილი ღიმილი.

შენს თვალებში ვხედავ სამყაროს [1]

აუ ლიზი მოდი აქ - ვუთხარი ჩემი მეზობლის 5 წლის ბავშვს რომელიც ცოტახნით დამიტოვეს და ლამის გავგიჟდი გადამიყვანა ამ ბავშვა ჭკუიდან -არა - იცინოდა ის -ლიზი არგეცოდები? - დავიჭყანე და გავეკიდე მერე კი იატაკზე გავიშხლართე სახეზე ხელები მივიფარე და

შენს თვალებში მოცეკვავე ჭიკები მიყვარს (1)

... და რა იქნებოდა ცხოვრება, რომ არ არსებობდეს დაბრკოლება, ტანჯვა, გამოცდა და სხვა ხელის შემშლელი ფაქტორი... არც არაფერი! .. არაფერი არ იქნებოდა მისაწვდომი და ამავდროულად მიუწვდომელი.. ვერ იგემებდი გამარჯვებას ისე ერთი ცრემლიც, რომ არ დაგეღვარაა..

შენს ბავშვურ გზავნილს...

ჭაღარა უშბა, ხელებაბყრობით, თითქოს, ზეციდან ელის სასწაულს, დაყუდებულა.. ნათლით დაპყრობილს, სხივი ეცემა მწვანე სასთაულს. არარა სევდა, არარა ფიქრი, არა ჩანს შორს და არც შორიახლოს, შენს კოცნად ციდან მაცვივა ფიფქი, ფარფატებს ნელა, ეცემა ახლოს...

შენს უჩემობას სიცოცხლე ჰქვია... (თ.ჯ)

უცებ ჩავიცვი წითელი კაბა... უცებ სიწითლეს ვუთხარი დიახ... შენ კი უჩემოდ წახვედი რადგან, შენს უჩემობას სიცოცხლე ჰქვია...

შენს სამყოფელთან...

ჩადგა გრიგალი გადაჯაჭვულ გრძნობათა ხიბლით, და მიტოვებულ არსებებში ჩამკვდარმა ფიქრმა, შემომიტია, გავსებულმა ცრემლით და ჯიბრით, სხეულზე იწყო შემოხვევა სიტყვათა ფითრმა. და მე არ ვიცი სად იყავი, სულო, აქამდის, შენი სხეული ან აქამდის რატომ დაგვიწყდა,

შენს უცნობ საფლავს...

თავისუფლება... ახდა ძვირფასო შენი წადილი, ჩამოფერფლილა ბაბილონის დიდი გოდოლი, ზღვისფერ ღრუბლებში დაფარფატებს შენი მანდილი, ზოგჯერ დევნილი, დაფლეთილი სული ობოლი. თავისუფლება... სილუეტი ვერცხლის მახვილის, მუხლდაჩოქილი ლილისფერ ცას ეთაყვანება, თვალს

შენს წინ დავიჩოქებ...

დილით შემეჭიდა გრძნობა, ვერ მაჯობა, მზის სხივს დაენანა ჩემთვის გამარჯობა, მე არ მომბეზრდება ნათლის დარაჯობა, ჩემთან ყოფნას ნუთუ, ჩემო, გაღმა ჯობდა...ყოველ ალიონზე წყვდიადს გავუცინებ, ვიცი, სადღაც, მაქეთ, შენ რომ მემალები, იცი? მომენატრე, ოღონდ ნუ