ჩემი ბრალია (5)

მარიამისგან რა გინდა ? -გოგო შენ ვერ ხარ ! რა უნდა მინდოდეს -არ ვიცი ვკითხულობ ! -ყველა შენნაირი გგონია არა? -ნატა რას იტყოდა ამ ყველაფერზე საინტერესოა -ნატასთან მხოლოდ სექსუალური შეთავსებადობა მაკავშირებს ანა ! ვალდებული არ ვარ მასთან

ჩემი ბრალია (4)

მოგწონს რომ მამცირებ? -ნწ გეშლება, შენ თავად იმცირებ თავს ანა -ვეღარასდროს მაკოცებ გპირდები იოანე! -ნეტავ ვის ჯერა შენი დაპირებების! მითხარი რამდენი დაპირება შეგისრულებია ცხოვრებაში ანა! საიდანღაც ისევ ანას პირისპირ აღმოჩნდა -ეს იქნება პირველი!

ჩემი ბრალია (4) +16

ვინ შემიშლის ხელს გავაკეთო ყველაფერი რაც მინდა! გოგონა ხმას ვერ იღებდა მხოლოდ თვალები ჰქონდა დახუჭული და იოანეს ხმა ესმოდა -ახლა რომ გაკოცო არც კი შემეწინააღმდეგები! -ტყუილია ცდილობდა გაებრძოლა -ვცადოთ?

ჩემი ბრალია (2)

აამ შეყვარებული მომაკითხავს სცადა კიდევ ერთი გასროლა განეხორციელებინა , იოანეს თუ ჰყავდა პარტნიორი ცხოვრებაში არც ის იყო მარტო -შეყვარებულს მიწერე რომ უკვე წახვედი ! მკლავზე მოქაჩა გოგონა და თითქმის ძალდატანებით წაიყვანა მანქანამდე , მძღოლს ანიშნა

ჩემი ბრალია (1)

-შენ არაფერს მისურვებ? ხელში მწვანე მარკერი ეჭირა -კი რატომაც არა გამოართვა გოგონამ მარკერი, ბიჭი ზურგით შეტრიალდა თუმცა რამდენიმე წამში ისევ სახით გოგონასკენ შემობრუნდა ანა თვალით ეძებდა ადგილს სადაც შეძლებდა წარწერა დაეტოვებინა -გულთან

ჩემი იყავი! (თავი 9)

ცხოვრების გაგრძელება ვერ შევძელი, ტკივილს ვერ გავუმკლავდი. სახლიდან აღარ გავდიოდი, ტელეფონს არ ვპასუხობდი, სწავლას თავი დავანებე. ცოცხალი ვიყავი თუმცა ცხოვრება ვერ გავაგრძელე. ისეთ ტკივილს ვგრძნობდი ყოველ წუთს როგორიც აქამდე არასდროს განმიცდია.

ჩემი იყავი! (თავი 8)

წინ დიდებული ქორწილი გველოდა. ორი დღე დამჭირდა დეკორატორებთან შესათანხმებლად, შემდეგ კი გეზი სვანეთისკენ ავიღეთ. დრო იყო ჩემი ორი გადარეული მეგობარი დამექორწინებინა. წასვლამდე ლიზას ნახვა ვერ მოვახერხე ამიტომ გზაში განაწყენებულმა დამირეკა

ჩემი იყავი! (თავი7)

საღამოს თორმეტი საათი იყო მანქანა რომ სადარბაზოსთან გაჩერდა, ისეთ დაღლილობას ვგრძნობდი თითქოს ომიდან დავბრუნდი. მინდოდა ყველაფერი დამევიწყებინა და ცხოვრება გამეგრძელებინა, იმის მიუხედავად რომ იმ მომენტში მაგის ძალა ნამდვილად არ შემწევდა.

ჩემი იყავი! (თავი6)

ნივთები შევაგროვე, სახლის კარი გამოვიხურე და გზას დავადექი. ისეთი შეგრძნება მქონდა თითქოს გასული ორი წელი არაფერს ნიშავდა, მე კვლავ გავრბოდი, გული ისევ ძველებურად მტკიოდა, მაგრამ იყო კიდევ რაღაც იმედის ნაპერწკალი სიბნელეში. ადამიანი რომელიც მაშინ არ

ჩემი ცხოვრების ქრონიკები ( სრულად )

ჩემს ფიქრებზე თავადვე გამეცინა გულიანად, განა ისეთ რა მდგომარეობაში უნდა შემოესწროთ, ქმარი მე არ მყავდა და საყვარელი, ეგ იყო შიშველი ძილი მიყვარდა ზაფხულობით, მაგრამ ახლა უკვე შემოდგომა იდგა...