უკვე ჩემი დაგარქვი ფერია (სრულად)

გოგონა იყო ეზოში...შავი გრძელი თმით, თაფისფერი თვალლებით თვალები რომლებიდანაც დიდი სითბო მოდიოდა... სულ რაღაც 9 წლის იყო მაგრამ ბედმა არ დაინდო...გოგონა რომელსაც ყველა უყვარდა და და გოგონა რომელიც ყველას უყვარდა. ლაღი იყო მისი მხიარულება გადამდებიც

სანდრო. ჩემი მზე. (ნაწილი 1)

სანდრო შემთხვევით გავიცანი. თუმცა, მგონი, ახლა, როცა რვა წლის შემდეგ, მას კვლავ ვუყურებ, მჯერა, რომ შემთხვევით არაფერი არ ხდება. სანდრო შემთხვევით გავიცანი და მგონი, ეს იყო ყველაზე ბედნიერი და რთული მომენტი ჩემს ცხოვრებაში. მე ის შემიყვარდა. და ეს

მინდა შენ ჩემი ცოლი რომ გერქვას

მინდა ვუცქერდე შენს სილამაზეს მინდა ვემთხვიო შენს სათუთ ბაგეს მინდა ჩაგხედო ლამაზ თვალებში მინდა გიკრავდე შენ ჩემს მკლავებში მინდა გიცქერდე მუდამ მხიარულს მინდა გჩუქნიდე მუდამ სიხარულს მინდა ჩვენ ერთად რომ ვიღვიძებდეთ

დღეს ხომ ჩემი დაბადების დღეა

დღეს ხომ ჩემი დაბადების დღეა მაგრამ ჩემს გულში სევდაა დიდი წვიმების მერე გარეთ კვლავ მზეა ჩემს სულში კიდევ ამინდი ცივი

როცა ჩემი იყავ..

გარეთ ძლიერ წვიმდა როცა ჩავიკარგე გზაში, როცა დაგეძებდი მაშინ ყინავდა და თოვდა, აჰა, გიპოვე და ბედად დაგვიზამთრდა მაშინ, ხალხი იბრძოდა და ყინვა მაინც შენ თავს მთხოვდა.

შენ ჩემი ადამიანი ხარ!

ოთახში სიჩუმემ ჩაიცვა შავები... ტკივილმა დაბზარა ოთხივე კედელი... ოცნებამ ვერაფრით გაუძლო ჯოჯოხეთს... თავს იკლავს ისევ და არაყავს მშველელი...

„ გახდი ჩემი სვანი“ (2)

მთელი ემოციებით სავსემ ავირბინე სახლში და ეს სატანჯველი ქუსლები მოვაშორე ჩემს ფეხებს. უნებურად მეღიმებოდა ჩემს სასაცილო დაუდევრობაზე . ახლა მხოლოდ წყლის რელაქსაცია მჭირდებოდა, თანაც შხაპისას ფიქრი ხომ ყველაზე მეტად მიყვარდა.

შენ ხარ ჩემი ბედი (სრულად)

ერთ ჩვეულებრივ ოჯახში დაბადებული და გაზრდილი იყო თუკა დალაქიშვილი. მისი ცხოვრება არაფრით გამოირჩეოდა სხვებისგან, მაგრამ თავად ის იყო არაჩვეულებრივი. სხვანაირი იყო და ამას ყველა ამჩნევდა. უყვარდა სამყარო, გიჟდებოდა ღამეზე, მოწონდა მარტოობა და

„გახდი ჩემი სვანი“ (1)

„ამ შეშლილ სამყაროს შევეშვათ მე და შენ საკმაოდ ვიცხოვრეთ ამ ხალხში გვეყო რა!ბარათით ვაუწყოთ სიახლე დედაშენს:„დე მალე ჩამოდი ტყუპები გვეყოლა..“ ყოველთვის მიყვარდა პოეზია. ვგიჟდებოდი პოეზიის საღამოებზე და ხშირადაც დავდიოდი.

ჩემი მკერდი შეგიფარებს

წვიმაში რომ მზე ეყრება დედამიწას მოქუფრულში ერთი სხივიც არ კიაფობს მგრძნობიარე მონისლულ გულს ვინ დაიცავს იარების ტკივილი ვინ დამიამოს.