ცა რომ ჩაღვრილა, იმ თვალებს

ნამქერი ჰფარავს ყიამეთს სევდის ცრემლები დედის, ცა რომ ჩაღვრილა იმ თვალებს, მივანდე ჩემი ბედი. ცის მუქ, ლურჯ ოკეანეში, მთვარე იღვრება ოფლად, ცაში ჩაღვრილი თვალების, სახე დავტოვე ობლად.

ცა ჯერ კიდევ ლურჯია ( თავი 9 )

-შენ - ამოიოხრა და თავი ცივ კედელს მიაყრდნო - მხოლოდ შენ შეგიძლია ჩემი მწყობრიდან გამოყვანა - ამოიოხრა, შემდეგ კი გაეცინა - შენთან კამათი აღარ მინდა -არც მე - თავი წამოვწიე და უცბად წამოვიძახე -მაგრამ შენ ზუსტად ამას აკეთებ - თავი გვერძე გადააქნია

ცა ჯერ კიდევ ლურჯია ( თავი 8 )

-ნიკოლ წიგნს თავი დაანებე, თვალები გეტკინება - ჩემსკენ შემობრუნდა და გამიღიმა - გთხოვ, მგზავრობის დროს ნუ კითხულობ -კარგი, ოღონდ ჯერ მაკოცე - წინ წავიწიე და ლოყა მივუშვირე - მმ კარგია - გავეკრიჭე და გზას გავხედე - მალე მივალთ? - მოუსვენრობამ

ცა ჯერ კიდევ ლურჯია ( თავი 7 )

ცხოვრებაში ყოველთვის ყველაფერი ისე არ ხდება, როგორც ჩვენ გვსურს... მე ეს უკვე კარგად გამაგებინა რეალურმა სამყარომ და უნდა მცოდნოდა, რომ ისევ გამოჩნდებოდა, რაღაც რაც წინ გადამეღბებოდა და საშუალებას აღარ მომცემდა, რომ ჩემი გზა გამეგრძელებინა... ახლა

ცა ჯერ კიდევ ლურჯია ( თავი 6 )

დილამდე თვალი ვერ მოვხუჭე, სამზარეულოში ვიჯექი და უაზროდ მივჩერებოდი სივრცეს... რას ვაკეთებ ან რისი მიღწევა მინდა? ავირიე ამდენი უაზრო ფიქრებით და საკუთარ თავთან ბრძოლით... ვხვდები, რომ ადამიანობას ვკაგარგავ და ვის გამო? ნუთუ რამეს მომიტანს ან უკან

ცა ჯერ კიდევ ლურჯია ( თავი 5 )

მოულოდნელად თავში გამიელვა იმ აზრმა, რომ ის ახლა ჩემს წინ იყო და შემეძლო მისი დაწყებული საქმე დამესრულებინა. მან ხომ წამართვა სიცოცხლის სიხალისე, დროა მიიღოს ის რაც დაიმსახურა... " არ შვარჩენ მე მაგის... " თავი ძვლივს შევიკავე ეს ხმამაღლა, რომ არ

ცა ჯერ კიდევ ლურჯია ( თავი 4 )

-დაწყნარდი - ალექსანდრეს გაღიზიანებული ხმა გაისმა ოთახში, ინსტიქტურად ყველამ მას შევხედეთ, ის კი არაფრისმთქმელი სახით უყურებდა თავის დას, სალი წამში წამოდგა ფეხზე და ოთახი დატოვა, გოგონებიც მას მიჰყვნენ, ყველამ მე შემომხედა აინტერესებდათ რას

ცა ჯერ კიდევ ლურჯია ( თავი 3 )

მეორე დღეს სოფი ცოტა შეშინებული იყო, თუმცა ალექსანდრეს და მე, როცა გვხედავდა მშვიდდებოდა. კარგი გოგოა, უბრალოდ ცოტა დრო სჭირდება, რომ გამოვიდეს სტრესიდან... ახლა დუშეთში მივდივართ, საჭესთან მე რომ არ ვზივარ ცოტა უხალისოდ ვარ, თუმცა სალისთან საუბარი

ცა ჯერ კიდევ ლურჯია ( თავი 2 )

საღამოხანს მანქანით გარეთ ვიყავი გასული, ვათვალიერებდი ქუჩებს და ვხვდებოდი რომ ყველაფერი ნაცრისფეი გამხდარა, ერთფეროვანი როგორც ჩემი ცხოვრება, მოწყენილი და ამავე დროს მრავლის მთქმელი... ხალხი რომლებიც სახლისკენ მიიჩქარიან, იქ კი სითბო და საყვაელი

ცა ჯერ კიდევ ლურჯია

2012 წელი 12 იანვარი მთელ დღე ვსეირნობდი! არავის გავხსენებივარ, მშობლებსაც კი. მიკვირდა, ძალიან მიკვირდა, მაგრამ არ ვიმჩნევდი. სახლში მოწყენილი დავბრუნდი, ოთახში საშინელი სიჩული და სიბნელე გამეფებულიყო. -გილოცავ...... - უცბად ყველაფერი განათდა, ჩემი