ცეკვა, სიყვარული და ჩემი გიჟი მეგობრები(საცდელი თავი)

-ერთი არ მეჩქარებოდეს მე თქვენ გაჩვენებდით ეჭვიანობას.ვამბობ და თაან სააბაზანოსკენ გავრბივარ. ძლივს ვიშორებ ფქვილს. სპორტულებს, ჩემი სტუდიის მაისურს და ნიუბალანსებს ვიცმევ, სპორტულ ჩანთას ვიღებ მანქანის

იმ საღამოს წვიმდა (თავი 5)

უცნაური გრძნობა არ მასვენებდა.დაჟინებულ მზერას ვგრძნობდი,მაგრამ მკს პატრონს ვერ ვპოულობდი.ამისგან თავის დასაღწევად ცეკვისგან აწითლებულ კატოს შევუერთდი.სულ მალე შავგვრემანი ტიპი მომიახლოვდა

ტანგო - გრძნობების ცეკვა

მოკლედ, ეს არის ფიკი 1 მიმართულებაზე. დირექშენერებს მოგეწონებათ *-* ფიკი არი გოგოზე რომელიც წლების მერე მშობლიურ ქალაქში დაბრუნდა, ფელიციას ძალიან უყვარს ცეკვა და იწყებს ცეკვის ჯგუფში სიარულს. გაიცნობს ბიჭს რომელსაც ის ძალიან შეუყვარდება... მოკლედ

ჩემი ცხოვრება წვიმაში ცეკვა

წვიმაში ცეკვა იმედია ძაან ბანალურად არ გამოდის ისტორია გრძელდება ჯერ კიდევ რამდენიმე დღის წინ ლეონარდო პარკში იჯდა მოწყენილობით კვდებოდა და ამავე დროს ბუნებით ტკბებოდა, ახლა კი ყველაფერი შეიცვალა უკვე შეყვარებულიც ყავს, ცხოვრებაში თვალის

უკანასკნელი ცეკვა (სრულად)

დიდხანს უყურებდა გოგონა თავის პორტრეტს და გაბრიელის სიტყვები გაახსენდა: ,,მოვა დრო და შენ მხოლოდ საკუთარი თავისთვის იცეკვებ" ოდნავ გაეღიმა და სახლი დაუყოვნებლივ დატოვა, ძლიერად ებღაუჭებოდა ეტლის ბორბლებს და ბიძგით ნელა გადაადგილდებოდა

მთვარის ცეკვა

. ,, რა ლამაზია“-ო შეჰყვირა მთელმა შინაგანმა და ყველა ემოცია ჩემკენ გამოუშვა... სიტყვები რაღაც ძალით შევაერთე და გავუღიმე. -ჩვენ,მოღრუბლული პოეტები... -დავიწყე,მაგრამ ვერ გავაგრძელე- ჩვენ... ერთ მოღრუბლულ სამყაროში ვცხოვრობთ, ის გავს... ჩაცმულობას,

ცეკვა

ყოველთვის მინდოდა მოცეკვავე გამოვსულიყავი, საკმაოდ რთული გზის გავლა დამჭირდა ამისთვის. პატარაობაში ვერ აღვიქვამდი სერიოზულათ ცეკვას და ვფიქრობდი ,რომ ეს უბრალო მოძრაობები იყო ,რომელსაც არანაირი მნიშვნელობა არ გააჩნდა, მაგრამ ახლა ყველაფერი შეიცვალა

ცეკვა ვამპირთან (სრულად)

- მოკეტე რომ გეუბნებიან ყველაფერი მოეჩაო ესეიგი მორჩა. ზურას ვეღარ ნახავ მეტიც შენი ტელეფონი დღეიდან მე მექნება კომპიუტერთან ვეღარ დაჯდები სახლიდან ჩემი ნებართვის გარეშე ვერ გახვალ ანუ თითქმის საერთოდ ვერ გახვალ - ბოლო ხმაზე ღრიალებდა შოთა