როცა პირველად შემახე ხელი

როცა პირველად შემახე ხელი,როცა ოცნებამ ისევ გამათბო,შენზე ფიქრებმა და მონატრებამ,შენს სიყვარულში ჩუმად დამათრო...როცა გაზაფხულს მოსვლა სწყურია, როცა გულები გრძნობით ღელავენ,შეხედე:ცაზე

მომეცი ხელი ...1...

-არა...ვერ. ამდენი ხანი გავიძახდი ვიღაც მოწონს ჩვენი ბიჭებიდან-თქო და არავინ მიჯერებდა. მაგას ვინ შეხედავს გოგო, ყველას ვისაც შარვალი აცვია, წინ თავის მკერდს ულაგებს, თან ისე რომ სხვაგან ვერ გაიხედავ, გეგონება ვინმე მაგის უნახავი იყოს.ხოდა ბევრიც

შენ გამიშვი ხელი...

შენ გამიშვი ხელი, კვლავ ჩამოწვა ბნელი წვიმაში ვარ სველი, უსასრულოდ გელი...

გულზე დამადე ხელი ნახე შენ რომ გხედავ როგორ მიცემსო

მოგესალმებით. მინდა მოგიყვეთ ისტორია ერთ ლამაზ წყვილზე. ერთი შეხედვით ბედნიერები და უდარდელები იყვნენ მაგრამ...ზღვა, ქვიშა, ლამაზად მოთამაშე ტალღები რომლებიც ეხეთქება ნაპირს. ორი ადამიანი, რომლების გულებიც

როცა ფიქრებში უშენობამ ხელი დამრია

და ალბათ, ერთხელ მივაკითხავ მტვრიან თაროებს მეხსიერების მივიწყებულ (გამქრალ) კუთხეში ან ნაღვლიანი მზერით გავცვლი უცვლელ პირობებს, რომ აღარავის მოვეჩვენო ისევ უხეში, მაგრამ ყალბია უსახელო გრძნობების დევნა, ფიქრებს გადააქვთ ოცნებებში ეჭვთა დუმილი,

ხელი არ გამიშვა

ადამიანისთვის ალბათ ყველაზე საშინელი გრძნობა უმოქმედობაა,როცა ცხოვრება თავზე გენგრევა და ვერაფერს შველი, ყვირილი გინდა და ხმა არ გაქვს,სიცოცხლე გინდა და გკლავენ ისე რომ არჩევნის უფლებასაც არ გიტოვებენ,ძალა გეცლება და საბოლოოდ ნებდები,ფარ-ხმალს ყრი

ხელი არ გამიშვა არასდროს ძვირფასო

ხელი არ გამიშვა არასდროს ძვირფასო, თორემ ცოტაც და უფსკრულში ჩამიტანს... ტკივილი, რომელიც ჩემშია ჩაფლული იცოდე ნელ-ნელა ჩკუიდან გამიყვანს...

ხელი ჩამკიდე

ვინც იბადება, იმის ცალიც იბადება, მაგრამ საუბედუროდ, იმ ათასობით უსახურში იმ შენი ტოლფასის პოვნა ჭირს. არც ის შენი ნამდილი ნახევარი არგია სხვას და არც შენ - სხვის ნახევარს. ორივეს დაღლილი წამებაა და ძებნა უპოვარისა. ხანჯლით შუაში გაჩეხილი არიან

არ ჩაიქნიო ხელი

რა , უცნაურია არა? ხელოვნურად ვიკვებები , და არარაობით ვსუნთქავ. რა ყოფილა ეს ცხოვრება , ყველაფერი ერთ დღეს მთავრდება. შეშინებულმა ფარხმალი დავყარე ,

ჩვენ(დახმარების ხელი ნაწილი 2)

ჯაბას გვერდით მდგომ მაღალ,გახმარ სკამზე დავჯექი და მოთმინებით განვაგრძე საუბარი ამ უჯიშოებთან.ჯაბას სახეზე კი სიმშვიდე აღარ იკითხებოდა,ვინაიდან და რადგანაც ჩვენ მათ ყალბ თანხას გადავცემდით.რისკი იმისა რომ გაიგებდნენ ძალიან მალე ამას და