emotions -it's love (სრულად)

დეკემბრის 28 იყო, მე დედაენის ბაღში "book corner-ში" ვიჯექი მარტო, ერთი ფინჯანი ლიმნიანი ჩაისა და ჩარკვიანის "მშვიდი ცურვით" ხელში. მთლიანად ჩაკარგული წიგნში, ვერც კი ვხედავდი ჩემს ირგვლივ მყოფ ხალხს, გარესამყაროსგან სრულიად მოწყვეტილს მესმოდა

emotions -it's love 6

იწვა ასე ჩემს "საწოლზე" რომელსაც ძირს დაგდებული მატრასი წარმოადგენდა და შეჰყურებდა ფრიდას სურათს. -ჰო გითხარი იასამნისფერი ხართქო. -ჰო მითხარი.

emotions -it's love 5

უცბად გაქრა ისევ, სიტყვის უთქმელად. ბოლოს, რომ ვნახე ჩამეხუტა, თმაზე მომეფერა და წავიდა, სულ ეს იყო.... 2 ან 3 თვე იყო ალბათ გასული, საერთოდ არსად ჩანდა: არც ჩემს ბლოგზე, არც კაფეში, არც მზიურში და არც ილის წინ, როგორც სჩვეოდა.

emotions -it's love 4

ლექციაზე ვიყავი, რომ მომწერა სასწრაფოდ უნდა გნახოო. ავფორიაქდი არ მწერდა ხოლმე ხშირად. როგორც იქნა დამთავრდა ლექცია, სასწრაფოდ გამოვვარდი გარეთ და მის უბედნიერეს სახეს მოვკარი თვალი.ჩემკენ წამოვიდა, მთელი ძალით ჩამეხუტა და ცხვირი ჩემს თმებში ჩარგო.

emotions -it's love 3

მართლა არ ვიცი რამდენ ხანს ვიჯექით ასე გაუნძრევლად, როცა ჩუმად მითხრა მან. -ტატა წასვლის დროა უკვე. -უკვე ? -აჰამ, უკვე. თავი წამოვწიე და თვალებში ჩავხედე, არ ვიცი, მართლა არვიცი რას ვგრძნობდი მის მიმართ. ისიც მიყურებდა, თვალებით ბოდიალობდა ჩემს

emotions -it's love 2

ჩარკვიანის "emotions" ვუსმენდი ბოლო ხმაზე და სრულიად სხვა ემოციებში ვიყავი წასული მობილურში ვიყურებოდი, როდესაც ვიღაცის მკერდს ავეკარი ცხვირით. სუნამოს სუნმა ცხვირი ამიწვა და გულიც ამიჩქარდა რატომღაც, ნაბიჯი უკან გადმოვდგი და ბოდიშის თქმას

emotions -it's love

აღარაფერი უთქვას, უბრალოდ ჩემი ხელი თავისაში მოიქცია და ჩემი თითებით დაიწყო თამაში. მე კი გაუცნობიერებლად მის მხარს ჩამოვადე თავი და თვალები დავხუჭე. ვგრძნობდი მის თითებს ჩემსაზე, მის სუნამუს ვისუნთქავდი და გული ყოველ წამს უფრო და უფრო სწრაფად

Emotions

ერთადერთი, რამაც შეიძლება დამამარცხოს, ისევ საკუთარი ემოციებია. ემოციები, რომელსაც გადამეტებულად გავცემ ჩემი არსებიდან. ემოციები, რომლითაც ვფუთავ ფაქტებს და ვჩრდილავ სინამდვილეს, რომელიც სულაც არაა იმდენის მომცემი, რამდენისაც მე მგონია და მერე..