ქაოსი ანუ "ინი და იანი" (შავი თვალები)

წინა ღამეს საშინლად წვიმდა , წვიმდა კი არა სეტყვა იყო . ციდან სწრაფად ეცემოდნენ ,ეხეთქებოდნენ და ყინულის ნამტვრევებს აქეთ-იქით ისვრიდნენ , გატეხილი ნაფხვენები კი სველ ასფალტს ეფინებოდა და მალევე ისინიც იმ სველ წერტილებს უერთდებოდა . ამას ძლიერი

მაიმასკო-R-ოვულაცია, ანუ დიდი აფეთქება

შენ ჩაისახე მაშინ, როცა ჩემმა ფოლეკულმა 22 მილიმეტრს მიაღწია და გასკდა, შენ ჩაისახე დიდი აფეთქების შედეგად, დიდი ხნის მერე მე ისევ წერა გადავწყვიტე და ისევ დავხუჭე თვალები, ასე გაცილებით ადვილია ჩავძვრე საკუთარ თავში და ვხვდები, ცხოვრებაში რისი

სილაჟვარდე ანუ ვარდი სილაში

დედაო ღვთისავ, მზეო მარიამ! როგორც ნაწვიმარ სილაში ვარდი, ჩემი ცხოვრების გზა სიზმარია და შორეული ცის სილაჟვარდე.

60/2 ანუ 30 წამი

თვალები ვაიმე თვალები აი ეგ იყო პიკი პანიკა ზუსტად მაგ თვალების გამო მივხვდი ზუსტად 30 წამში,რომ დემეტრე ხვისტანი სამუდამოდ ჩაიბეჭდა ჩემი მახსოვრობის ფურცლებზე და ვერცერთ საშლელი ვერ მოახერხებდა ამ საოცრად მიმზიდველი ბიჭის ამოშლას იქიდან

სტაჟიანი გიჟის სიყვარული (თავი 1) ანუ გიჟებიც უყვარდებათ

დილით თავი ძლივს ავწიე თუმცა რა თავის აწევაზეა ლაპარაკი ქუთუთოები ისე მქონდა დამძიმებული მეგონა ძველი საბრძოლო იარაღები მეკიდა და ძირს მექაჩებოდნენ. მობილური ხელის ცეცებით მოვძებნე და ისე ცუდად ვიყავი ლამის ჩემს ქვემოდ მცხოვრები 90ს მიკაკუნებული

შეხვედრა შერლოკ ჰოლმსთან (ანუ შერლოკირებული)

-კაი წავედი ვიძინებ -ხვალ ადრე უნდა ავდგეთ არა? -თუ არ გინდა რომ გასაუბრებაზე დაგეძინოს ან ჩაწითლებული თვალებით მიხვედე ადრე უნდა დაიძინო მეუბნება მზრუნველად ნინი და ოთახიდან გადის. მე კი სააბაზანოში შევდივარ. თბილი წყალი გაყინულ კიდურებს მილღობს და

უცნაური სამოთხე ანუ კედელზე მიჭედებულ ლურსმანთა ქვეყანა

ბრახ...ბრახ...ბრახ...დაიბადა...მაშინვე დაასაქმეს...საკმაოდ მძიმე ტვირთი აჰკიდეს და უთხრეს:აბა შენ იცი! უნდა გაუძლო!

მიყვარხარ ჩემებურად ანუ მთელი გულით

არ ვიცი პოეტები მუზას რას არქმევენ, მე ჩემი ანგელოზის თხოვნას შევასრულებ… თუ მუზა პოეტებს რითმებს დაურიგებს, მე რითმებს შენი თვალები მკარნახობენ

After all this time? Always...ანუ რატომ გვიყვარს ჰარი პოტერი

ყველას, ვისაც ჰარი პოტერი გვყვარებია ალბათ ხშირად გვინატრია რომ ჩვენც ისეთ სკოლაში გვესწავლა სადაც მათემატიკის და ქიმიის ნაცვლად ტრანსფიგურაციის ან შელოცვების გაკვეთილები ჩაგვიტარდებოდა. შაბათ-კვირას ჰოგსმიდში გვევლო, შაქრის სუფერ-ფრთები გვეყიდა და

ლო ანუ მფრინავი ბიჭუნა

ქუჩაში მიდიოდა ლო..სახეზე გაოცებული ღიმილი აჰკვროდა..მის დანახვაზე გამვლელებსაც ეცინებოდათ,თუმცა მხოლოდ რამდენი წამით,მერე ახსენდებოდათ რომ სხვები უყურებდნენ და ესჰინოდათ არ იფიქრონ რა აცინებსო.მისი ღიმილი კი ისეთი საოცარი იყო,ალბათ არასოდეს არვის