მე არ დამისრულებია...(XII თავი)

მეც დავწექი დასაძინებლად მაგრამ კარზე ზარმა დარეკა. ბუზღუნით წამოვდექი და კარის გასაღებად წამოვდექი, გავაღე და უკვე მეორედ დამშოკა გაბრიელმა. სპორტულ ტანსაცმელში გამოწყობილი ისეთი სექსუალური იყო, არა ეს ზესექსუალური ტიპი საიდან გამოიჩეკა ნეტავ? აუჩ,

არ შეგეშინდეს...

ამბობენ, დრო გავა და გაგივლის-ო... მეუბნებიან, დაგავიწყდება და სხვას შეიყვარებ-ო, მაგრამ როგორ?! როგორ შეიძლება რომ შენისთანა ადამიანი დავივიწყო?! არ შემიძლია და ამასთან ერთად, ამის სურვილი არც მაქვს.

მე არ მინატრია

მე არ მდომებია მწვერვალს გატოლება მე არ მინატრია ჩემი ეს ცხოვრება მე არ მითხოვია თქვენი დედამიწა მე არც მიცხოვრია ისე როგორც მინდა

უსიყვარულოდ? არ არსებობს თავი 2

- ხო კარგი კარგი ჩემი ძმა რო ხარ თორემ იცოდე კიდევ დიდ ხანს გავაგრძელებდი ხოდა ისე ესეც, რომ იცოდე დღეს გოგონებიც კი არ უფრთხილდებიან ქალიშვილობას, ჩაიხითხითა ალექსანდრემ და ისევ აათვალიერა კატერინა, რომელიც სევდიანი იჯდა სკამზე, ათვალიერებდა და

მე არ დამისრულებია...(XI თავი)

დილით მაღვიძარამ კი არა მობილურის ზარმა გამაღვიძა, ვინც არ უნდა იყოს ჯანდაბაში გავგზავნი, დამაცადოს ჯერ. ნომრისთვის არც დამიხედავს ისე ვუპასუხე. -გისმენთ._ხმაზევე მეტყობოდა სიბრაზე. -ახლა მგონი მძინარე ვულკანი გავაღვიძე და მალე ლავა დამხრუკავს

მე არ მყავს მუზა...

არმინდოდა წასვლა,ეს იმას არ ნიშნავს,რომ დარჩენა მინდოდა.მხოლოდ მეგონა,რომ გწამდა ცხოვრების,ოცნებების... ისევ შევცდი,არაუშავს... შეცდომებზე ვსწავლობთ. ბოლო გამარჯობამ თავბრუ დამახვია, არ შემიძლია ვიდგე და უბრალოდ ყოველ წამს ჩემი თვალები შენ

მე არ დამისრულებია...(X თვი)

-ნახე შენი მანქანა მოიყვანეს. -მითხარი, რომ საჭესთან გაბრიელი არ ზის._შეჭმუხნული წარბებით ავხედე ზურას. -ზის, ზის._მითხრა ღიმილით. მანქანიდან თავისი იდეალური ღიმილით გადმოვიდა და ჩვენკენ დაიძრა. თვალებში მიყურებდა და მიღიმოდა. მისი ცქერით მონუსხულმა

თვალებს არ ახელ...

შენ ისევ გძინავს თვალებს არ ახელ, მე კი ისა ვარ ვისაც არ ვამხელ ისა ვარ ვისაც, ბნელშიც შენ ანთებ, სულის წყვდიადში თავს რომ აყვარებ,

არ შევიყვარებ.

როგორც მახსოვს მეთერთმეტე კლასი იწყებოდა ზაფხული იყო. მე და ჩემი დაქალი თიკა ვსეირნობდით ამ დროს სკოლის მეგობარი შეგვხვდა და გვითხრა,რომ პარკში რომელიც ჩვენი სკოლის წინ მდებარეობდა ჩვენი კლასელები იყვნენ.ელენე,ნინო და ლუკა. გამიხარდა ახლო მეგობრად

ალბათ არ იცი..

ალბათ არ იცი, საუკუნეს ფიქრი აბერებს, ალბათ არ იცი, აქ უშენოდ როგორ აცივდა, ალბათ არ იცი, კუთხეში რომ ჩუმად მახველებს, არ იცი,რადგან ჩემი ნახვა, ვიცი, არ გინდა.