"არეულობა"

ხანდახან შენს ფოტოებს ვუყურებ. ვხედავ, თუ როგორ გაიზარდე და მინდა იმ სახის ნაკვთები გავიხსენო, მე რომ მიყვარდა. მინდა დავიმახსოვრო.

არეულობა

სიბნელის ლანდი მეუბნება რომ ჩემი ეშინია,ვაშინებ,ვჭამ სიძულვილით და სირცხვილი მახრჩობს.ის კი მიმეორებს და მიმეორებს რომ ჩემი ეშინია,თითქმის არასდროს ჩუმდება და თუ პატარა პაუზას აიღებს წინადადებებს შორის

ქარის მოტანილი არეულობა (3, 4)

- თუ ფიქრობ, რომ ახლა პოლიციაში დარეკვით რამის მოგვარებას შეძლებ, ძალიან ცდები და კიდევ, თუ ახლა მართლა გავა ზარი შენი ტელეფონიდან, ესეიგი ჩემი წარმოდგენები, რომ ჭკვიანი და ნორმალურად მოაზროვნე ადამიანი ხარ, სრული აფსურდი ყოფილა. ყბა ჩამომივარდა,

ქარის მოტანილი არეულობა

- იქნებ არ ღირს? - თეთრხალათიანი ქერა ქალი რუსული აქცენტით ეჩურჩულებოდა ბებიაქალს და ნერვიულობას აკანკალებული ფეხის კაკუნით გამოხატავდა. - ახლა რაღა დროისაა? აზრიც არ აქვს, მაინც ავადმყოფი ბავშვია და ტვირთად დააწვება ოჯახს.

არეულობა (თავი 3)

-თინანო! რაზე? იმაზე რომ უბრალოდ გაგიღიმა?-ლამის ჩურჩულით ვუყვირე მე -ჩვენს ძველ ურთიერთობაზე-ამოიბლუყუნა მან -ნუ მაბრაზებ, იცოდე, არჩილი არ იმსახურებს შენგან ამას, არც არავისგან მაგრამ შენგან მითუმეტეს და თუ ლევანს კიდევ შეხვდები სანამ არჩილის

არეულობა (თავი 2)

-მადლობა-მხოლოდ ეს უთხრა თინამ და გზა განაგრძო, დავინახე როგორ დააღო ლევანმა პირი რაღაცის სათქმელად, მაგრამ როდესაც მიხვდა თინა უკვე მიდიოდა უბრალოდ მხრები აიჩეჩა და თვითონაც გზა განაგრძო. -რას აკეთებ გოგო?-თვალები ვუბრიალე მას შემდეგ რაც ლევანი

არეულობა "თავი 1"

-ძალიან ლამაზი ხარ-ხელის მოსაწერად მისულებს გავიგონე როგორ უჩურჩულა ნაპირელმა თინანოს, რაზეც ეს უკანასკნელი დარწმუნებული ვარ აწითლდა, უბრალოდ მაკიაჟი ფარავდა. თინანოს თეთრი ლამაზი მოკლე კაბა ეცვა, ამავე ფერის მაღალქუსლიანებთან ერთად, არჩილი უბრალოდ

უჩვეულო არეულობა

რითმების პოვნა ისევ გაძნელდა, გიტარის სიმებს აეკრა დარდი, ჩვეული გრძნობა როცა განელდა, შემომექარგა ოცნება მარდი... სიმართლე დღემდე არ მინდა გითხრა, რადგან ირღვევა ძველი ერთობა და პაწაწინა თამამი სიტყვა მომაკვდავი დღის პულსით ერთობა!