აღიარე, გაები ბაბნიკო ! ! ! (თავი 9)

სამზარეულოში შუქი ენთო, მშობლებთან ისევ ჩხუბი არ მინდა, ამიტომაც უხმაუროდ ავედი ჩემს ოთახში. ვიცოდი დედა მაინც ამოვიდოდა და დამხედავდა. რაღაც უნდა მოვიფიქრო, ასე ყოველდღე ჩხუბი არ შეიძლება, ვხვდები როგორ ვშორდები დღითიდღე მშობლებს მათთან ჩხუბით.

აღიარე შენ ხომ გიჟდები ჩემზე (8)

უცებ კი სიცივე იგრძნეს ტუჩემბა. მათ მოშორდა ის კონიაკის ბლანდი სითხით გაჟღენთილი ტუჩები.-ბოდიში ნუკა გაუაზრებლად გავაკეთე -მხოლოდ ერთი პირობით გაპატიებ-?-2 დღეში ახალი წელია ჩათვალე ეს ჩემი საჩუქარი იყო

აღიარე,შენ ხომ გიჟდები ჩემზე!(7)

-და რამ გაგხადა ასეთი? -შენ. შენმა თვალებმა რომლის ბოლოს მხოლოდ სიცივეს ვხედავ ჩემ მიმართ,იმ ტუჩებმა რომლებმაც ცივი უკვე ბევრჯერ მიწოდეს. –მაპატიე. –....–პასუხი ვერ გავეცი გვერდის ავლა ვცადე,მაგრამ მაჯაში დამავლო ხელი და გამაჩერა –სად მიდიხარ? –....

აღიარე, გაები ბაბნიკო ! ! ! (თავი 8)

ლუკამ მეც მთხოვა გადმოდიო მაგრამ უარი ვუთხარი. -გთხოვ ემილი დაგვთანხმდი(ნატალი) -არა, არ მინდა თქვენი შეწუხება(მე). ძლივს დავარწმუნე, რომ მერჩივნა სახლში წავსულიყავი. საღამომდე იქ გავჩრედი და მერე სახლში წავედი. სახლის კარი ფრთხილად შევაღე.მისაღებში

აღიარე, გაები ბაბნიკო ! ! ! (თავი 7)

სანამ საავადმყოფოში წავიდოდი, ცოტა ფეხით გასივეირნე, მიდოდა ყველაფერი გამადეხარშა. თუმცა არაფერი გამომდიოდა, ყოველ ჯერზე როცა ვცდილობდი ჩემი მშობლების რაიმე გასასამართლებელი მიზეზი მეპოვა ამას ვერ ვახერხებდი, ან როგორ შევძლებდი ამას როცა ისინი

აღიარე, გაები ბაბნიკო ! ! ! (თავი 6)

-ვინმემ ამიხსენით აქ რა ხდებ?(მე)-უკვე მესამეჯერ ვსვამ ამ შეკითხვას მაგრამ პასუხს არავინ მცემს. -არაფერი ემილი, ნინო ჩვენი ძველი ნაცნობია, უბრალოდ რაღაცაზე ვერ შევთანხმდით და ამიტომაც ვიკამათეთ, შენ დაღლილი იქნები, შენს ოთახში ადი

აღიარე, შენ ხომ გიჟდები ჩემზე! (5)

–შენ რა გაგიჟდი? –ასე მეტყობა? –თავს რის უფლებას აძლევ.წესიერად არც კი გიცნობ –ნუკა დამშვიდდი ეს უბრალო კოცნაა –... –ეტყობა გეშინია –რისი? –სიყვარულის –ვითომ რატო? –იმიტომ რომ არ გიგრძვნია –ანუ –ანუ ცივი ხარ

აღიარე, გაები ბაბნიკო ! ! ! (თავი 5)

როცა წერილი წავიკითხე ცრემლები წამომივიდა. ამიყვანეს, ამიყვანეს, ამიყვანეს!!! ღმერთ რა მაგარია. დაბლა ჩავედი და მშობლებს ეს ამბავი ვაცნობე. -გილოცავ შვილო(დათო) -რა ბედნიერებაა(სალომე) მთელი საღამო მათთან ერთად გავატარე. ასეთი ბედნიერი არასდროს

აღიარე, გაები ბაბნიკო ! ! ! (თავი 4)

ყველა ინტერესით მომჩერებოდა, ალექსანდრეს გარდა. მე კი მონაცვლეობით ვუყურებდი ალექსანდრესა და ლუკას.მთელმა საღამომ ისე ჩაიარა, რომ არაფერი გამიგია. თვალი ერთი წერტილისთვის გამეშტერებინა.-ემილი, კარგად ხარ?(გიორგი) -კი,კი-უცებ გამოვერკვიე და საათს

აღიარე, გაები ბაბნიკო ! ! ! (თავი 3)

ვაიმე ემილი, რაა არის თვალებში ვერ იყურები, ეხლა რა ვქნაა?-ვეუბნებოდი საკუთარ თავს და თან ვცდილობდი, მომეფიქრებინა როგორ ამეხსნა ეს ყველაფერი ჩემზე მოშტერებული უცნობისთვის. -შენ რა თვალებში ვერ იყურები? -მითხრა და გაბრაზებული მზერა მომაპყრო.