ჰერი, ჰერი ბედნიერებისკენ (თავი 1)

რა არის ცხოვრება? ან საერთოდ რისთვის, ვისთვის ვცხოვრობთ? ალბათ ყველა ადამიანს განსხვავებული პასუხი ექნება ამ კითხვაზე. ინდივიდუალურია , მაგრამ აი რას გეტყვით! სულაც არ ვფიქრობ,

ერთი ნაბიჯი ბედნიერებისკენ (მეორე თავი)

მთელი უნივერსიტეტი ჩვენ გვიყურებს . ნუ მე მაგარი მ...ია რას იჭორავებენ ჩვენ ზურგს უკან , მაგრამ ვიცი რომ შენ არა , ამიტომ ჩაჯექი მანქანაში . - აუღელვებლად ლაპარაკობდა მამაკაცი . ნენემაც უკან მიიხედა და მართლაც ასე იყო , ყველა ვინც უნივერსიტეტის

ერთი ნაბიჯი ბედნიერებისკენ (პირველი თავი)

ამბავი , რომელიც ახლა უნდა მოგიყვეთ შვიდი წლის წინ დაიწყო , როდესაც ნენეს მშობლებმა კითხეს , თუ რომელი წასულიყო საზღვარგარეთ სამუშაოდ . უკვე მესამე წელი სრულდებოდა რომ მამამისი სამსახურიდან გამოუშვეს და იმის გამო რომ ორმოც წელს გადაშორებული იყო

დაჩი,ანუ გზა ბედნიერებისკენ (6ე თავი)

ტატასთან ლაპარაკის შემდეგ 2 კვირა გავიდა სანდროსთვისაც არაფერი მითქვამს ხან კარგად იქცეოდა,ხან ძალიან ცუდად მეც კი ამტანი შეყვარებულივით ვუთმენდი და თავს ვიმშვიდებდი დროებითიათქო,არეულია და დალაგდებათქო უკვე თბილისში მივდიოდით სანდროსთან ამ

დაჩი,ანუ გზა ბედნიერებისკენ (5ე თავი)

გავაგრძელო? ზოგჯერ მგონია იმდენად იდეალურად არის ყველაფერი,რომ რაღაცა უნდა გაფუჭდეს ისე არ იყოს,მგონია დროებითია ჩვენი სიმშვიდე და ესეთი იდეალურობა 6თვე ვფიქრობდი,რომ ჯერ კიდევ ყველაფერი კარგად არის,ანუ დაჩის გაცნობიდან 1 წელი ვფიქრობდი დადგა ეს

დაჩი,ანუ გზა ბედნიერებისკენ(მეოთხე თავი)

მე ხო არ ვეტყოდი სანდრო მოდი სახელი დავირქვათთქო რათქმაუნდა ამ ნაბიჯსაც მისგან ველოდებოდი და ალბათ ის ჩემგან. ამ ბოლო დროს ამაზე ხშირად ვკამათობდით მეგონა ყოველი კამათის შემდეგ მეტყოდა რამეს ჩვენზე ან ჩვენს ურთიერთობაზე,მაგრამ უფრო და უფრო ჯიუტდებოდა

დაჩი,ანუ გზა ბედნიერებისკენ(მესამე თავი)

სანდრო ცოცხალი თავით არ ჩანდა არაფერი მესმოდა არაფერი ვიცოდი სად იყო რას შვებოდა და ეს ყველაფერი უფრო და უფრო მაგიჟებდა

დაჩი.ანუ გზა ბედნიერებისკენ (მეორე თავი)

მირჩიეთ გავაგრძელო?ისევ მაკლდა და მენატრებოდა მაგრამ როგორც შემეძლო ამ გრძნობას ვინახავდი ჩემში 21აგვისტო მიყვარს ბათუმი,ხალხმრავლობა პირველი კურსის მერე ნამდვილად მჭირდებოდა ჩემს საუკეთესო მეგობრებთან ერთად დასვენება ანი,სოფო,ლუკა და რატი.ესენი

დაჩი ანუ გზა ბედნიერებისკენ

პირველად ვწერ და ცოტა მიჭირსტასო ბაქრაძე 16 წლის ვსწავლობ ჯერ კიდევ სკოლაში მყავს დედა-თამუნა ტაბიძე,ჟურნალისტი რომელიც 365ი დღიდან 360 დღე მუშაობს

გზა ბედნიერებისკენ

ბნელდება, მაგრამ შენ მაინც აგრძელებ გზას... თვალებს აქეთ-იქით აცეცებ, თითქოს რაღაცას ეძებ... დაიქუხა, ადამიანებმა ფეხს აუჩქარეს, ნამდვილად არ სურთ წვიმაში მოყოლა. შენ კი ისედაც სველი ხარ, ცრემლებით გალუმპული, ცოდვებით დასვრილი ქურთუკი გაცვია და