გასეირნება 90-იანებში (სრულად)

-ვერ აპატია ეს ღალატი, არადა ნათქვამი ჰქონდა, შენ გარდა ქალი არ მინდაო. ალბათ, ამიტომ უფრო ვერ აპატია, არ გაულანძღავს, ეხვეწებოდა რამე ცუდი მითხარიო, მაგრამ, ამან გაუღიმა და ლოყაზე ხელი მოუსვა. მარტო ის უთხრა: გული ასე არავის ატკინოო და კარი ჩუმად

გასეირნება.

ტკივილის მეგობარი ცრემლია ის, თუ იმიტომ ტირიან რომ სიკვდილი არ უნდათ? მაგრამ რატომ არ უნდა უნდოდეთ, იციან კი რა ხდება "სიკვდილში"? ამაზე ხომ არც უფიქრიათ, ან შეიძლება უფიქრიათ მაგრამ მაინც 'რა იციან', იმიტომ

გასეირნება

რამდენიმე დღეა აღარ ვწერ. განმარტოების ერთ-ერთი და გარკვეულ წილად მთავარი მიზანი, სწორედ ეს იყო. მეპოვა სიტყვები ძიების გარეშე.

უკანასკნელი გასეირნება

..არის ცხოვრებაში წუთები,რომელიც მერე ყოველთვის გემახსოვრება.მოინდომებ დაივიწყო და არდაგავიწყებენ თავს.წლები გავა და გგონია , რომ დაივიწყე,მაგრამ ერთ დღეს თავისთავად ამოგიტივტივდება გონებაში და

საბედისწერო გასეირნება

აი ამ დროს შენი ხელის სითბოც ვიგრძენი მოულოდნელად, უკარებას ნიღაბი მოვიხსენი, რადგან ეს თბილი შეხება ძალიან მსიამოვნებდა, ასე გადიოდა წუთები, იქცეოდა საათებად და დგებოდა განშორების წამები, განშორებისა, რომელიც არც შენ გინდოდა და არც მე, წუთები,

საბედისწერო გასეირნება. თავი 2

7 წლის ვიყავი როდესაც დედაჩემი გარდაიცვალა. ყველაფრის დაძლევა მარტომ მომიწია, მამაჩემი ჩემს დაბადებამდე გარდაიცვალა ტუბერკულიოზით. მახსოვს რამდენჯერაც გაიხსენებდა დედაჩემი მას იმდენჯერ ცრემლები მოადგებოდა თვალზე.

საბედისწერო გასეირნება. თავი 1

7 წლის ვიყავი როდესაც დედაჩემი გარდაიცვალა. ყველაფრის დაძლევა მარტომ მომიწია, მამაჩემი ჩემს დაბადებამდე გარდაიცვალა ტუბერკულიოზით. მახსოვს რამდენჯერაც გაიხსენებდა დედაჩემი მას იმდენჯერ ცრემლები მოადგებოდა თვალზე. გვერძე მივუჯდებოდი და ვცდილობდი თავი

საბედისწერო გასეირნება.

7 წლის ვიყავი როდესაც დედაჩემი გარდაიცვალა. ყველაფრის დაძლევა მარტომ მომიწია, მამაჩემი ჩემს დაბადებამდე გარდაიცვალა ტუბერკულიოზით. მახსოვს რამდენჯერაც გაიხსენებდა დედაჩემი მას იმდენჯერ ცრემლები მოადგებოდა თვალზე.

გასეირნება

მე კიდევ მასზე მეფიქრება. რა იქნებოდა რომ ეთქვა: მეც შენთან ერთად ვისეირნებ და უბრალოდ წამომყოლოდა. რომელიმე დავარღვევდით სიჩუმეს, გავიხდიდით ფეხსაცმელებს და ფეხშიშველი ვისეირნებდით წვიმაში.

ღრუბლებში გასეირნება -4-

– იცი, ძალიან კარგად იცი ყველაფერი და მაინც არ გინდა ჩემი უკან დაბრუნება. – ხო, არ მინდა. – და რაღა დამრჩენია ააქ? – მე.