დამსჯელი (9) დასასრული

დამ დამ დამ დაააამ!-სარა ოთახში ლიზის თეთრ კაბას დააფრიალებდა და ცეკვავდა -სარა გეყოფაა,-ლიზი მხიარული გამომეტყველებით იჯდა სარკის წინ და ელოდებოდა როდის მორჩებოდა ფოტოგრაფი მისი სამზადისის გადაღებას რომ მართლაც დაეწყო მომზადება -რატოომ ძალიან

მე, რომ გაპატიო, სიყვარული თუ გაპატიებს?! ...19... დასასრული

სადღაც გულის სიღრმეში, მარტო დარჩენილს ალბათ გაგვივლია ფიქრად, რომ დღის ყოველი წუთით თუ წამით უნდა დავტკბარიყავით, რომ არცერთი წუთი არ უნდა დაგვეკარგა უქმად. კედელზე ჩამოკიდებული საათის წიკ-წიკი მუდამ გვამცნობს რეალობას, რეალობას, რომლის ყოველი

-გამარჯობა, ცოლად გამომყვები? ( დასასრული )

ცხოვრებაში დგება მომენტები, როცა უმიზეზოდ სევდიანდება ადამიანი და იღლება ყველაფრით,ყველაზე ცუდი შეგრძნებაა,თითქოს არავინ გინდა საერთოდ, შენი თავიც კი, უბრალოდ გინდა საკუთარი თავიდან გახვიდე იხეტიალო და ისევ მოხვიდე,ისეთი შეგრძნებაც შეიძლება გქონდეს

2 გრამი სიყვარული (დასასრული)

თითქოს ყველაფერიდამთავრდა. ისეთი შეგრძნება მქონდა რომ საავადმყოფოს კედლები ქვემოთ მოიწევდნენ და ცოტახანში ჩემამდე მოაღწევდნენ..ყველაფრი დაინგრა..შიგნიდან ყველაფერი ჩამეშალა,მხოლოდ ფიტული ვიყავი დარჩენილი,საავადმყოფოს სკამზე დამხობილი..

შემთხვევითი არჩევანი(ნაწილი16) დასასრული

დემეტრე მაგიდაზე შემოვსვი, ისე გავერთე საქმით ვერ გავიგე როდის შემოვიდა ავალიანი. -რას აკეთებ პატარა'ვ,, ყურთან მიჩურჩულა. ხელი გადაწია ჭიქის ასაღებად. მის შეხებაზე გამაჟრჟოლა. ჩემს რეაქციაზე გაეცინა და სწრაფად მომშორდა. ,,როგორ მომნატრებია მისი

ქუჩის სამოთხე - დასასრული

საკონკურსო დღე ხვალ იყო. საშინლად ვნერვიულობდი. მათ არ შევხვედრილვარ. ჩემი მოთხოვნა გაითვალისწინეს და თვალით არ მინახავს. გარეგნულად არაფერს ვიმჩნევდი, მაგრამ ღამ-ღამობით, საწოლში ხშირად ვტიროდი. დილით თვალებ ჩასიებული ვიღვიძებდი. თითქმის გარეთ არ

ჯილი დასასრული

ჩემმა ქორწილმა თუ შეიძლება ამას ასე ვუწოდო მშვიდად ჩაიაირა მე ოფიციალურად დავთმე ის ყველაფერი რაც მიყვარდა იმისათვის ვინც მიყვარდა არა მსმენელო არ იფიქრო რომ მე ახლა ისე ვგრძნობ თავს როგორც ადამიანი რომელმაც ვიღაცას რაღაც მსხვერპლად შესწირა, მე ვინც

ლელო (თავი 16) დასასრული.

ჩვენს ბუდეში, სულელო. - ცხვირზე ხელი დამკრა და ღვედი თავისი ხელით შემიკრა. მთელი გზა წინ ვიყურებოდი. არც სანდროსთვის შემიხედავს და არც იმ პატარა რგოლისთვის, რომელიც ამხელა მნიშვნელობის მატარებელი იყო და თითზე მქონდა ჩამოცმული. დაბნეული ვიყურებოდი

ამქვეყნიურ ჯოჯოხეთს მოგიწყობ +18 (32 დასასრული)

ვიღაცის თბილ მკლავებში ვიყავი, ამას თვალდახუჭულიც ვგრძნობდი, თავი დამძიმებული მქონდა და მიჭირდა რამეზე რეაგირება, მაგრამ როცა უკანასკნელი სცენა გავიხსენე შეცბუნებული ავფართხალდი და თვალებიდან გამოვიხედე... ალექსს ვეჭირე ხელში და ისეთი სასოწარკვეთილი

ნინი and დამიანე (დასასრული)

დილით საწოლში მარტოს გამეღვიძა, დამიანეს მაისური გადავიცვი და ოთახიდან გავედი. სამზარეულოში ჩავედი, ჩემი ბიჭი ბლინებს აცხობდა. ჩუმად მივეპარე და ზურგიდან მივეხუტე, ჩაიცინა ჩემი ხელები თავისაში მოიქცია და უფრო ძლიერად მიმიკრა ზურგზე. ჩემსკენ