თბილისელი ლილეს მანჰეტენური ცხოვრება (თავი 11)

ზოგადად ძალიან მიყვარს მიუზიკლები , განსაკუთრებით ძველი დროის.ცეკვა-ცეკვით ჩავიცვი, მსუბუქი მაკიაჟი გავიკეთე და გავედი ოთახიდან.საერთო საცხოვრებლიდან და სირბილით მივედი მთავარ შენობასთან

თბილისელი ლილეს მანჰეტენური ცხოვრება (თავი 10)

ამ ისტორიის თხრობა დიდი ხნის წინ დავიწყე. ახლა გადავწყვიტე გამეგრძელებინა , თუმცა შემდეგი თავების დადება ახალი ექაუნთიდან მიწევს , რადგან ძველში შესვლას ვეღარ ვახერხებ ( Ms.Lee- შეგიძლიათ ნახოთ წინა თავები ) . მაშ ასე, ვაგრძელებთ ლილეს შესახებ

პაპასკირი და ბაბუციძე 25

სიმართლე კი მხოლოდ ერთი იყო იმ საღამოს ერთი ახალგაზრდა კაცის მზე სამუდამოდ ჩავიდა და რამდნეიმესი კი ალბათ გისოსებს დიდი ხნით ამოეფარა.

უნებლიე შეცდომა (22- დასასრული)

შვებით ამოისუნთქეს, ახლა ყველა დაისჯებოდა, მაგრამ ის აფიქრებდათ, რომ დაჩის გრიგოლი არ უხსენებია, ეს კი საკმაოდ დიდი მიზეზი იყო კიდევ ენერვიულათ. უკვე ბინდდებოდა ბიჭები რომ მოვიდნენ, საშინლად დაღლილები ჩანდნენ. მაშინვე მაგიდა გაშალა ლილიამ და ყველა

"ჭორბიურო"(სრულად)

თორდიას მიერ ქალაქის ტელეფონის დადგმამ დიდი მითქმა-მოთქმა გამოიწვია.ორსართულიან სადარბაზოს მაცხოვრებლები ჯერ შეფარული შურით და ერთმანეთთან ჭორაობით იფარგლებოდნენ,შემდეგ ღიადაც არ ერიდებოდნენ პალიკოს კბენას.

მწარე ფიქრები

ჩემი შენდამი მწარე ფიქრები ღმერთთან მივიდნენ ჩემს მოსაკლავად. ალბათ, ოდესმე შენ კვლავ მიხვდები, ვიდგები აქ მე შენს მოსაყვანად. მე არ მჭირდები, მხოლოდ მიყვარხარ, შენ ჩემი გრძნობის ერთი სიტყვა ხარ. ვიცი, არ მოხვალ და მე მოვდივარ. სიყვარულისთვის დიდი

მე არ დამისრულებია...(XIX თავი)

-მომატყუე ხომ? -სასიკეთო საქმისთვის._გაიცინა და მაგიდამდე მიმიყვანა. სანამ დავსხდებოდით ვარდისფერი ვარდების დიდი თაიგული მომიტანა და ლოყაზე მაკოცა. მაგიდას მივუსხედით, ბევრი ვისაუბრეთ, ცოტა ღვინოც დავლიეთ და ბოლოს ნელი მუსიკის ფონზე დავიწყეთ ცეკვა.

სიბნელე (თავი 3)

დარბაზში ხუთი ბიჭი შემოდის, აღნაგობით თუ ვიმსჯელებთ მივხვდებით რომ, ვარჯიშს დიდ დროს უთმობენ, აქედან ერთ- ერთი ძალიან მაღალია, იმდენად რომ დანარჩენ ოთხს, მთლიანად ჩრდილავს, თუმცა არც მათ აკლიათ სიმაღლე...

სურვილი

უცბად  დიდი ბურრთულა ყელში გამეჩხირა და სუნთქვას მიკავებდა ძლიერ ვექაჩებოდი თავს ვადებდი, ის კი გაშეშებული ცდილობდა ჩემს ტკივილს აყოლოდა და გაეზიარებინა.

გარდაცვალება/მე/

წამისმეასედი გჭირდება მაშინ როცა თვალს ხუჭავ.ერთ დღეს დილაადრიან მეც დიდი ბრძოლა გადავიტანე მასთან გამალებით ვებრძოდით ერთმანეთს მაგრამ ბოლოს მან ალუდასავით გაისროლა მე კი შემენგრა გულის ფიცარი მუცალივით.ყველაზე სანატრი და ლამაზი ბოლო წამია