კიდევ გავფრინდეთ ერთად

შენ არ ვიცი როგორ ხარ, მე არც ისე კარგად. ყოველ ღამე, როცა ვწვები, არ მასვენებს დანაშაულის გრძნობა. მგონია გაგიშვი და ისე ვერ დაგაფასე, როგორც იმსახურებდი. ყოველდღე ვზივარ ფანჯარასთან სიჩუმეში და შენს მოსვლას ველი. მიუხედავად იმისა, ვიცი აღარ

ICEHEAVEN (განახლებული ვერსია,8 ნაწილი ერთად)

ვენდი ფაჯნარასთან ფარდის უკან იდგა,ცივ ყავას წრუპავდა და მეზობელ სახლს უთვალთვალებდა. სახლიდან მაღალი,ქერა ქალი გამოვიდა შავი მზის სათვალეებით,ხელში 2იოდე წლის ბიჭუნა ეკავა და მანქანაში ჩაჯდა. "როგორც იქნა წაეთრა" თქვა ვენდიმ თავისთვის. -რას

შეგვეძლო ერთად ყოფნა 1

ასეთ ხდება,როცა ორ ერთმანეთთან კარგად შერწმულ ადამიანს,ერთად ყოფნა არ უწერია,მაშინ როცა ყოველდღე ერთმანეთთან სურდათ ყოფნა,მაგრამ არა ბედისწერამ თავი იჩინა,დამაჯერა მისი არსებობა,დავიჯერე,შევეგუე და გული დამწყვიტა

ბოლოს მაინც ერთად ვიქნებით(4 თავი)

მეორე დღეს დილის 7 საათზე გამეღვიძა წყლის დასალევად ავდექი გარეთ გავედი და ნუცა დავინახე სავარძელზე ქონდა ფეხები შემოწყობილი და ყურსასმენებში მუსიკებს უსმენდა -ნუცი რატო არ გძინავს-მგონი ვერ გაიგო ჩემი ხმა მივედი და ყურსასმენები მოვხსენი

ბოლოს მაინც ერთად ვიქნებით (თავი 3 )

გარეთ გავედით,ტაქსიც მალე მოვიდა ხმა არცერთს არ ამოგვიღია, სახლში ავედი წყალი გადავივლე მთელი ღამე გუკაზე ვფიქრობდი, ვერგავიგე როგორ ჩამეძინა და ვერც ის თუ როგორ შემოვიდა ემილი სახლში. როცა გავიღვიძე 11 საათი იყო. გუკაზე ფიქრი არ მასვენებს, ემილის

ბოლოს მაინც ერთად ვიქნებით (თავი 2)

მე და გაბო კიავედით სახლში, გამოლვიცვალე და დავიწყე თეფშების გამოტანა მალე ამოვიდნენ ლექსო და ემი , 15 წუთში ჩვენც გავაწყვეთ სუფრა და დავიწყეთ ჭამა, ხმა არცერთ არ ამოგვიღია, როცა დავასრულეთ მე და ეემიმ ავალაგეთ ჭურჭელი გავრეცხე და გავედით ბიჭებთან

ბოლოს მაინც ერთად ვიქნებით (თავი 1)

მე ნუცა ვარრ, 19წლის, ბათუმელი ვარ მაგრამ ეხლა თბილისში ვართ მე და ჩემი დაქალი სასწავლებლად და ერთად ვცხოვრობთ.ვარ მაღალი, ხუჭუჭთმიანი,მუქი მწვანე თვალებით, ასე რომ თაყვანისმცემლები არ მაკლია.ჩემს დაქალს ემილი ქვია,ისიც 19 წლისაა, მაღალი გრძელი

ჩვენ თუ არა, ჩვენი შვილები მაინც იქნებიან ერთად (სრულად)

ჩქარი ნაბიჯით მიუყვებოდა სასაფლაოსკენ გზას, სწრაფად გააღო სასაფლაოს კარები და თვალებით დაუწყო ძებმა უკუნით სიბნელეში მუხის ხეს, რომელიც შუაგულში იდგა. გეზი ხისკენ აიღო, ტელეფონი გაუჩერებლად რეკავდა, მაგრამ ახლა არავინ და არაფერი აინტერესებდა ლუკას

გიხაროდეთ, ჩვენ ერთად აღარ ვართ. (თავი 9) დასასრული.

ყველაზესაშინელი დღეა ჩემს ცხოვრებაში. აბაზანაში ჩამკეტეს და გრეთ ვეღარ გავდივარ. ტელეფონიც მიჯდება და გაგასაც ვერ ვუკავშირდები. ერთადერთი რაც მაქ ნორმალური ეს რვეულია. რომელიც უკვე მეორეხ წავიკითხე და მეორეხ მომინდ დროის უკან დაბრუნებადა მეთქვა რომ

გიხაროდეთ, ჩვენ ერთად აღარ ვართ. (თავი 8)

ღამის სამის ნახევარზე ტელეფონის ზარმა გამაღვიძა და გიჟივით წამოვხტი. -გაგა?! -ვუთხარი ხმამაღლა -სანდრო გეძინა? -კი არაუშავს მოვიდე უკვე? -იმდენად გახარებული ვიყავი რომ უკვე შარვალს ვიცმევდი. -ბიჭოო, მოდი თუ გინდა მარა ისეთები ხდება აქ რო,