შეგიყვარე და ვერ დაგივიწყე (თავი 4)

გოგოს შემხედვარე გეგას ბედნიერება ედებოდა სხეულზე და იმ წუთას შეეძლო ეთქვა, რომ პირველად იგძნო სიცოცხლის არსი და იმ არსს უწოდა ინა. ის გრძნობა რაც თავბრუს ახვევდა , თავს აკარგვინებდა და გონებას უკარგავდა სიყვარული იყო. გააზრებულიც ქონდა, რომ ეს

შეგიყვარე და ვერ დაგივიწყე (თავი 3)

-არ მაპატიებ ხო? უკან არც იხედება ისე უსვამს კითხვას. -სიამაყე არ მოგცემს მაგის უფლებას, ხო მასეა? ნაძალადევად იღიმის. -ჩემს დასასჯელად გაიმეტებ შენს ბედნიერებასაც. ყველაფერს ხელს კრავ და მაგ სიამაყეს არ გადააბიჯებ.

შეგიყვარე და ვერ დაგივიწყე (თავი 2)

-მოდი იყოს ყველაფერი ჩვეულებრივზე ჩვეულებრივად და ნუ გავბანალურდებით. -ანუ? თვალები ენთება ბიჭს. -წამო. ჩანთას და კეტებს იღებს და სანაპიროს მიუყვება. -რა უცნაური ხარ. შუბლ შეკრული ამბობს და გონებაში სასაუბრო თემას ეძებს.

შეგიყვარე და ვერ დაგივიწყე (თავი 1)

ბათუმის სანაპიროზე არსებულ კაფეში გაჟღერებულ "შევეჩვიე ლანდებს" ღიმილით აყოლებს ტანს, ტექსტსაც თავისდა უნებურად ჩუმად ღიღინებს . ქერა თმა მარცხენა მხარეს გადაიყარა და ბარმენის მიერ მიწოდებული რამდენიმე ჭიქა ვისკი სინზე დადო.

ქუჩებში ვერ ვგრძნობ სითბოს

ქუჩებში ვერ ვგრძნობ სითბოს, ქუჩებში სიცივე დაძრწის, ფერები გახუნდა, თითქოს,

ღმერთის ვერ იწამე..

რა მარტივად გადაესმევა ხოლმე ხაზი, მათ ვინც ყველაზე ახლოა შენთან, მათ

ვერ მომერევი (სრულიად)

ოდესმე შეიძლება დადგეს მომენტი და შენ დადგე არჩევანის წინაშე. იყო შენ, ან იყო სხვა. ...და ამ არჩევანის წინაშე საკუთარმა ოჯახმა ისე დაგაყენოს რომ თვალიც არ დაახამხამოს, ყველაფერი კი შენს სინდისს მიაწერონ და მორჩა: ყველაფერი შენს ხელშია!

-შენ ის ლექსი ხარ დასასრული, რომ ვერ ვუპოვნე!

ადრე შენს გარდა სხვა არავინ მისმენდა მახსოვს, დღეს მისმენს ყველა და ამავდროს ესმის არავის. შენს ნაფეხურებს წვიმა შლის და სისხლისფრად ათოვს, შენ ფურცელი ხარ ჩემს შავ წიგნში თეთრად

დიდხანს ვერ იცოცხლებს

მერამდენედ? ჩემთვის ჩავიჩურჩულე და სადარბაზოდან ქვემოთ ჩავედი... სახლში ღამით დავბრუნდი, უკვე ჩასძინებოდა, რამდენიმე წუთი გაშეშებული შევყურებდი და ვერმივხმდარიყავი რა სჭირდა, ადრე ასეთი არყოფილა, ასე ცივად არასდროს მექცეოდა, არმიყვიროდა,

ჩემი დაგარქვი და ამას ვერ შეცვლი პატარავ!(თავი 1)

ჩემს ოთახში ავედი და დავიწყე ფიქრი, რა კარგი დღე იყო. უცებ ალექსანდრე და მისი თვალები გამახსენდა. კიმაგრამ ასე რატო მიყურებდა, თავი გავაქნიე. რა მნიშვნელობა აქ?. ამ ფიქრებში ჩამეძინა.