ჩემი ,,ტირანი " (თავი 3 )

ცოტახანს გაკვირვებული იჯდა დემეტრე ჯაყელი კაბინეტში, თვალი გააყოლა წითურ არსებას-მისი სიმტკიცე ,სხარტი პასუხები, ირონია და ბავშვურობა ერთდროულად ძალიან მოსწონდა,რაღაც უცნაურს იწვევადა ეს გოგო მასში,ასეთი რამ ადრე არ დამართნია,მაგრამ ადრე ასე არც

გოგონა ისამნისფერი თმებით (თავი მეორე)

ნიკა როკ კონცერტზე გავიცანი. ერთ-ერთ ბენდში უკრავდა. ბევრი საერთო ინტერესის გამო მალევე დავახლოვდით. ძალიან მაგარი წყვილი ვიყავით 1 წელი ყველა ჩვენზე ლაპარაკობდა.ხოლო ერთი წლის მერე ერთმა გოგომ თავდაყირა დააყენა ყველაფერი. და სულ რაღაც ერთ თვეში

მდუმარე სასტუმრო - დაკარგული (თავი 7)

სასტუმროში რომ ვიყავით, "შავ ოთახში" მოინდომა შესვლა… ვუთხარი, არ გინდა-მეთქი, მაგრამ არ დამიჯერა! მე გავბრაზდი და ჩვენს ოთახში ავედი… დილამდე არ შემოსულა… მეგონა, ჩემი შეშინება უნდოდა… მაგრამ არც დილით გამოჩნდა. საუზმეზე მის გარეშე ჩავედი… ყველა

საუკეთესო ჩემში (თავი5)

იმედგაცრუება...ყველაზე საშინელი შეგრძნებაა,რომელიც ახლა განვიცადე,თავი დამცირებულად ვიგრძენი..ისეთი მიამიტი აღმოვჩნდი,მეგონა ბოლო წუთამდე,რომ ვაჩე შეიცვლებოდა..ისე დარწმუნებით მელაპარაკებოდა ამ ბოლო ხანებში,მეგონა მართლა ნანობდა მის საქციელს და ახლა

თბილისი ცის ქვეშ თავი 4

ჩამოეკიდა.გაბრაზებულმა დაუმშვიდობებლად მივუხურე ცხვირწინ კარი,აფეთქებას არაფერი მიკლდა,ჯავრი ნაყინზე ვიყარე და პირდაპირ სანაგვში მოვისროლე.იმ ღამით საძინებელს არ გავკარებივარ რომ ისევ უძილო არ დავრჩენილიყავი.ამისთვის აუცილებლად მოგთხოვდი პასუხს მათე

"დიდებული იყო ის ზაფხული..." თავი IV

რათქმაუნდა არავინ. ამაზე კი ჩვენს ბიჭს სახე მოეღუშა ისეთი სასაცილო იყო სიცილი ძლივს შევიკავე.. ერთმანეთი კიდე ვაწამეთ კარგახანს, ბოლოს მოგვბეზრდა ესეც და შევეშვით თამაშს. ამასობაში შემოგვაღამდა ისე რომ ვერც გავიგეთ. მე და ნია ოთახში ავედით

მარიონეტი (ოცდამეთერთმეტე თავი)

გიგას თვალები დაეხუჭა, ნესტოები უთრთოდა მღელვარებისგან, ერთიანად გაფითრებული ნერვიული ცახცახის შესაჩერებლად სულ ტყუილად ეჭიდებოდა მაგიდის ზედაპირს. - გგონია ცოცხალი ძალით გვიტევდნენ? როგორ გეკადრება, რუსებმა თავი ამდენადაც კი არ შეიწუხეს,

საუკეთესო ჩემში (თავი4)

ჩავედი ქვემოთ.. -აქ რას აკეთებ? შენ სულ გააფრინე? -შენი ნახვა მინდოდა მელანო.. -შენ რაიყო მთვრალი ხარ? გაკვირვებული სახით გავხედე

ფერი ყვითელი 2.თავი

-რუია ბონე - ფიქრებიდან გამომარკვია ჩემი სახელის დაძახებამ.ფოიე თითქმის დაცარიელებულიყო,თუმცა ეს ყოველივე მხოლოდ ახლა შევნიშნე.დაბნეულმა ხელი გავიქნიე იმის ნიშნად,რომ იქ ვიყავი.ქალმა რომელმაც ჩემი სახელი დაიძახა მივუახლოვდი,ის კი ოთახში

ჩემს იქით გზა აღარ გაქვს (თავი მეშვიდე)

ჯერ დილით ადრე გაღვიძება, ბექას წუწუნი, აეროპორტი, მგზავრობა და აი უკვე კუბაზე ვართ. დემეტრემ საქმეები მალევე მოაგვარა და ახლა იახტაზე ვნებივრობთ. - ზურგზე წამისვამ ? - კრემი ავათამაშე ხელში-თუ შენ გინდაა