წამით შეჩერება. (ჩვენ კი არ ვიქნებით...ჩვენ ვართ!!!) [თავი 7]

ყველა იქ მსხდომმა ერთმანეთს გადახედეს,შემდეგ არაყი დაისხეს და ისევ სამ თვლაზე ყველამ გადაკრა გაბრიელის გარდა. რუსამ ერთი მწარედ ჩაიცინა და ალკოჰოლისგან ჩამწვარი ყელი ჩაიწმინდა,შემდეგ ისე რომ არაფერი უთქვია კიდევ ერთი დაისხა და ისე გადაკრა.

ოდესმე გიყვარდი? -ალბად კი! (თავი 4)

1 კვირაში დედა და მამა გაშორდნენ.. მე მამასთნ დავრჩი ჩემი ძმა და რძალი კი თავიანთ სახლში გადავიდნენ..უდედოდ რთული იყო მაგრამ ცდილობდა მამა ტკივილი შეემსუბუქებინა,. თვითონაც არ იყო კარგ დღეში.. მე მას ვეხმარებოდი.. ბექა კი მამხნევებდა.. რამოდენიე

ოდესმე გიყვარდი? -ალბად კი! (თავი 3)

15 მარტს საბას დავშორდი და ბექასთან გავაგრძელე ურთიერთობა. ის 18 წლის ქერა, ცისფერთვალება იყო..როდესაც დავურეკე და მისი ხმა გავიგე ტანში ჟრუანტელმა დამიარა... ვერაფერს ვამბობდი , რამოდენიმე წუთში კი გავთიშე.. -ვაიმე ანასტასია მიშველეე! -რამოგივიდა?

ოდესმე გიყვარდი? -ალბად კი!

გრძელდებოდა ჩემი და საბას სიყვარული, ანუ გრძელდებოდა ჩემი სიცოცხლეც.ყოველ დღე უფრო მეტად გვიყვარდებოდა ერთმანეთი, როგორც ყველა შეყვარებული გოგო მეც დაბნეული და გამოშტერებული დავდიოდი.. ყველაფერს ხვდებოდა მამა მაგრამ სიტყვაც არ უთქვია ამის შესახებ,

ოდესმე გიყვარდი? -ალბად კი! (თავი 1)

გამარჯობა ყველას! მე თიკო მარგველაშვილი ვარ 16 წლის, სიმაღლე-1,72.თმის ფერი-ქერა, თვალის ფერი-ცისფერი.. მყავდა უამრავი მეგობარი მაგრამ გამორჩეულად ანასტასია კანდელაკი მიყვარდა.. ჩემი მესაიდუმლე იყო.. დავდიოდი კომაროვის სკოლაში,ვიყავი წარჩინებული

წამით შეჩერება. (ჩვენ კი არ ვიქნებით...ჩვენ ვართ!!!) [თავი 6]

ახლა მოდი ჩამეხუტე,-ხელები ფართოდ გაშალა რეზიმ და გზირიშვილს თავით ანიშნა მოდიო,ანუშკიც არ დაფიქრებულა ისე გაიქცა და გულში მთელი ძალით ჩაეკრა.-ადი არ გამიცივდე,ეს ქინდერები კიდევ სულ შენია-უთხრა სიცილით და ხელში დაჭერილი „ქინდერების ბუკეტი’’

დრო მიდის, კადრები კი რჩება

უნაკლო ადამიანები?-ჰმმ.... ეს ხომ აბსურდია.... უნაკლო ადამიანები გადაშენდნენ ან კიდევ დედამიწაზე ცხოვრებისას ამდენ უმსგავსობაში, ამდენ სიბინძურეში მათი უმანკო სული დაობდა, ყველა დადებითი თვისება წალეკა და მხოლოდ ღვარძლი და შურისძიების წყურვილი

წამით შეჩერება. (ჩვენ კი არ ვიქნებით...ჩვენ ვართ!!!) [თავი 5]

ათი წუთი მაინც იდგა ისე,კარებში რუსასთან ერთად და ეხუტებოდა.ვერ ინელებდა იმ დაკარგულ დღეებს,თვეებს და წლებს.ეხუტებოდა და ამ ჩახუტებაში გადმოჰქონდა ყველანაირი სითბო,სიყვარული,სიხარული და კიდევ მრავალი ემოცია. ბოლოს მაინც ვერ შეიკავა თავი და ერთი ორი

წამით შეჩერება. (ჩვენ კი არ ვიქნებით...ჩვენ ვართ!!!) [თავი 4]

წამით შეჩერება უნდა იმ წამისაც,როდესაც ის გაიცნო,მეხსიერებაშიც კი არ აღადგენს მის სახელს!ვერ იტანს მთლიან ამ ცხოვრებას.მთლიანი ცხოვრებაც მას უკავშირდება...-რატომ ღმერთო რა დავაშავე-ამოიკვნესა და ტირილი დაიწყო,არა არ შეიძლებოდა ასე.უნდა