უშენოდ ცხოვრების მუღამი არ მაქვს!(3)

მივხვდი,რომ ეს პასუხი მასაც ესიამოვნა..გარეთ თოვდა ოთახში ბუხართან მე და ლაშა წყნარი მუსიკა და ღვინო...სიტკბოთი აღსავსე წუთები გვქონდა თუმცა დიდხანს არ გაგრძელდა,რადგან ბავშვები ჩამოვიდნენ..საღამოს ცოტა დავლიეთ,მერე ალექსანდრემ ხელი მომკიდა და ჩემს

უშენოდ ცხოვრების მუღამი არ მაქვს(3)

გათენდა თუ არა მაშინვე დავადექი სვანეთის გზას..მესტიაში გვაქვს დაჩა.ბავშვობაში ვგიჟდებოდი იქ ყოფნაზე,ყველაფერს მერჩივნა ჩემს ბავშვებთან ერთად ქოფნა.ამ სახლთან უამრავი მოგენება მაკავშირებდა.ბავშვობის მეგობრები რომელებთან თამაშიც მთელი დღე არ

უშენოდ ცხოვრების მუღამი არ მაქვს(2)

დილით როდესაც ავდექი ჩავიცვი საცურაო კოსტუმი და ჩავედი ეზოში.ცხოვრების წესად მქონდა ლამის ქცეული ის,რომ დილით ადრე უნდა ავმდგარიყავი და აუზში მეცურავა.აუზთან მისვლის შემდეგ მოვკარი ჩემს აუზში თვალი ლაშას.-გორილა შენ რას

უშენოდ ცხოვრების მუღამი არ მაქვს!(1)

მე ვარ ნიტა 20 წლის,ვარ სტუდენტი.დედისერთა ვარ და აქედან გამომდინარე ცოტა "გატუტუცებული" მამიოკოს ჰგოგო ვარ..მამაჩემი ერთ-ერთი გამორჩეული ბიზნესმენია ქვეყანაში..კიდევ მყავს საუკეთესო მეგობარი ტასო რომელიც ჩემთვის ძალიან ბევრს ნიშნავს.ახლა რაც

შემოდგომის შეგრძნება მაქვს გულში...

შემოდგომის შეგრძნება მაქვს გულში, ფოთოლცვენა დაწყებულა სულში... ნეტავ რატომ, ნეტავ რისთვის? დაიბუდა სევდამ სულში? შემოდგომის შეგრძნება მაქვს გულში, ცრემლები არ მიშრებოდა გუშინ... სიმარტოვემ დაიბუდა სულში, ზამთრის სუსხიც იგრძნობოდა გუშინ...

სანამ ვცოცხლობ იმედი მაქვს (3)

ორი კვირის განმავლობაში ყოველ დღე ელენე დილიდან დაღამებამდე ჩემთან იყო დედაჩემიც ყოველ მეორე დღეს მოდიოდა და იმედით ჰქონდა სავსე თვალები როდესაც დაინახავდა ხოლმე ელენე როგორ მაჭმევდა საჭმელს მე ამაზე მეცინებოდა და დედამ იფიქრა ალბათ მობრუნდა

სანამ ვცოცხლობ იმედი მაქვს (2)

ბოლომდე მართალი იქნება ჩემთან ბავშვივით მართალი წყლიანი თვალებით შემომხედავს და შეიძლება მითრას რომ ჩემს გარეშე უფრო ბედნიერი იყო. ამაზე არ მიფიქრია არასდროს მას შემდეგ რაც სახლიდან წამოვედი, ჰო ავდექი და წამოვედი ზუსტად ვიცოდი სად მივდიოდი რატომ,

სანამ ვცოცხლობ იმედი მაქვს (1)

იმედი, იმედი მანამ ცოცხლობს ადამიანში სანამ ის მარტოობით გაჟღენთილ ჰაერს სუნთავს. ჩემს მარტოობის ოთახში კი უკვე მერამდენე დღე თენდება არვიცი მაგრამ ვიცი რომ დიდიხანია მარტო ვარ, ყველასგან შორს, იმიტომ არა რომ მე ასე ვისურვე, არც ღმერთს უსურვებია ასე

მთვარისფერი თვალები მაქვს...

გარეთ ბნელოდა და ცას ღრუბლები გადაჰკროდა ნაფლეთ-ნაფლეთ, მათ შორის კი კენტად გამოჰყიოდა ბაცი სინათლე, რომელსაც მანათობელი ბურთი - მთვარე ჰფენდა გადაბნელებულ ქუჩას. დედა ხელს არ მიშვებდა.