მდუმარე ტილო (4)

ქუჩაში არც ისე ციოდა, თუმცა სუსხი ჯერ კიდევ შემორჩენოდა ჰაერს, ფიქრებში გართული იმდენად გაერიდა სამყაროს, რომ ნაბიჯების უცნაური მიხრა-მოხრა ზედმეტად შესამჩნევიც კი გახდა, მიაბიჯებდა ლამპიონებს შუქ ქვეშ და ფიქრების დალაგებსა ცდილობდა, საკუთარ თავთან

მდუმარე ტილო

ჯეი ისევ დაუბრუნდა მაგიდას და ბლოკნოტი ისევ გადაშალა, ოღონდ ამჯერად იცოდა რაზეც უნდა დაეწერა, ამასობაში ბარში პოლიცია შემოვარდა, დიდად არც გაკვირვებია ჯეის, მიხვდა, რომ კალის გამოჰყვნენ, გაშმაგებულები ეძებდნენ ბიჭს, მთელი ბარი ყირაზე დააყენეს,

მდუმარე თარო -2-

თუმცა მალევე გაჩერდა სროლა, ჯონათანი ისევ ფანჯარასთან იდგა და ისევ ფიქრისგან გაშტერებოდა თვალები, იხსენებდა მომენტს, როცა ერთი ბანდის წევრმა თვალწინ მოუკლა ძნაკაცი, შიშისგან ახლაც მუხლები უკანკალებდა,

მდუმარე ტილო

ფანჯრებზე სქელი ფარდები ჩამოეფარებინა, ღამის ფარანი ბუნდოვნად ანათებდა ოთახს, თამბაქოს კვამლი ნისლივით დაცოცავდა ოთახში და უფრო დაბურულს, ბუნსოვანს ხდიდა გამოსახულებას.

უყვარდა ვარდებს ფრენა მდუმარე

ხან სიყვარულიც ისე ძნელია, ნაბიჯსაც ვერ ვდგამ, მხოლოდ ვტრიალებ, დღეს ოცნებებად გამომელიე, შენთან მოსვლა კი დავიგვიანე. ვერ ვხვდები, გახსოვს ან და თუ არა ივლისის წვიმა, ქარი ძლიერი, უყვარდა ვარდებს ფრენა მდუმარე, მე... შენ გეტრფოდი გადამთიელი. ეს იყო

მდუმარე სასტუმრო - ჭაობი (თავი 24)

სასტუმრო და მიმდებარე ტერიტორია მთლიანად ნისლში იყო გახვეული. საფლავების მხარეს რომ გაგეხედათ, იფიქრებდით, სადაცაა მიცვალებულები წამოდგებიანო…

მდუმარე სასტუმრო - ჯოჯოხეთის ძაღლი (თავი 23)

ელის პასუხის მოლოდინში გული საშინლად უცემდა. ალესტერი ცოტა ხანს დუმდა. ბოლოს, როგორც იქნა, ხმა ამოიღო. - იმ პერიოდში ძალიან ბევრი დამსვენებელი გვყავდა, მაგრამ მე ვფიქრობ, რომ კაცი, რომელმაც ეს გააკეთა - მაკლ ბლეკ ტაიკა იყო…

მდუმარე სასტუმრო - სასტუმროს იდუმალი მფლობელი (თავი 22)

- ამოხვალთ თუ მე ჩამოვიდე? ჩამოსძახა ელის უცნობმა. - ამოვალ! ელი კიბეს მაღლა აუყვა. ბოლო საფეხურზე რომ შედგა ფეხი, ვიღაცამ მკლავში ხელი მოჰკიდა და ასვლაში დაეხმარა.

მდუმარე სასტუმრო - მეცამეტე საკანი (თავი 21)

ელი მხოლოდ მაშინ დაიძრა ადგილიდან, როდესაც ხმაური შეწყდა. ის ძალიან ფრთხილად მიდიოდა გზაჯვარედინისკენ.ხმაური რამდენჯერმე განმეორდა. თავიდან რაღაც ცხოველის ღმუილს ჰგავდა, მაგრამ რაც უფრო წინ მიიწევდა

მდუმარე სასტუმრო - სალივანის დღიური (თავი 20)

საკუთარმა ფიქრებმა შეაშინა. უკანასკნელი ძალ-ღონე მოიკრიბა და მკრთალი სინათლეების მიმართულებით გაემართა. გვირაბი ალაგ-ალაგ იყო განათებული. ელი ფარანს ზოგავდა და მხოლოდ ბნელ მონაკვეთებში ანთებდა. გვირაბი ძალიან გრძელი იყო. ცალ მხარეს, ყოველ ათ მეტრში