ჩემი რეალობა (მე 4 თავი)

- 1 კვირა გავიდა რაც ლევანის სახლში ვცხოვრობ.. ბიჭები მარტოს არ მტოვებენ,ხან სად მიმათრევენ განსატვირთად ხან სად.. ზღვის სეზონია და გადაჭედილია ბათუმი ხალხით. არ მსიამოვნებს ხალხში ბოდიალი,ექიმმა მითხრა დეპრესია გაქვსო. გაგივლის თავს ძალას თუ

ჩემი რეალობა (მე 3 თავი)

მანქანის ხმამ გამომაფხიზლა.რეზო წავიდა. ლევანიმ კარი ჩაკეტა ოთახში შევიდა. კიდევ ერთხელ შევავლე თვალი ჩემს შესიებულ სახეს და ვერანდაზე გავედი.. ჰამაკი შევნიშნე.. პლედი მოვისხი და ჩავჯექი. ტელეფონი მოვძებნე,გამახსენდა რომ არ მქონდა.. - ჯანდაბა!

ჩემი რეალობა (მე 2 თავი)

გავშეშდი..ჩემს ოთახში,ჩემს შერჩეულს საწოლზე, ჩემს ნაყიდ თეთრეულში, სანდრო და თავისი თანამშრომელი გოგო დავლანდე..მახსოვს სანდროს უცაბედი წამოხტომა,შეშინებული თვალები.. ის გოგოც მახსოვს

ამბიციური მე

ერთხელ, ხატვაში დავალება გვქონდა ნატურმორტი უნდა დაგვეხატა. ფანქრები არ მქონდა სახატავი.მრცხვენოდა, სკოლასაც ვერ გავაცდენდი, ნატურმორტი კი აუცილებლად ფერადი ფანქრებით უნდა შემესრულებინა.

მე და ცხოვრება

ოჰ ღმერთო ჩემო მე დავიღალე მძიმე ცხოვრების ბარიერებით. მნათობ სინათლის ქვეშ დავიმალე და მე ვიცხოვრებ დაიმედებით. ბევრჯერ მითქვამს, რომ სიკვდილი მინდა, მაგრამ ვხვდები ეს არს უაზრობა. მე ეს ცხოვრება არაფრად მთვლიდა, ეს ცხოვრება არს უსამართლობა.

მე ის მჭირდება! (5)

გრძნობა რომელიც იბადება ის არადროს ქრება მარადისეულია,სწორად ამიტომ გადავწვიტე გამეშვა ჩემგან მხოლოდ ხორციელად სულიერად კი მუდამ ჩემში იქნებოდა. არაფერი მინდოდა მის გარდა უბრალოდ მინდოდა ხელი არასდროს გამეშვა მითვის,მის გაშლილ მხრებზე დაღლილს

მე ის მჭირდება! (4)

იგრძნობოდა შემოდგომის მცირე სუსხი,მივდიოდი ნელ ნელა და ქვევით მიმოფანტულ ლამაზ ფოთლებს ვუყურებდი,თან თხელ ქურთუკს მჭიდროდ ვიკრაბდი გვერდებზე,ვუყურებდი ირგვლივ ვაკვირდებოდი ყველაფერს

სტუმრობა საიქიოს თავი VI (განსხვავებული მე)

- ჯერ არ დაგიწყია და უკვე დაიღალე?- ნაცნობმა ხმამ ისევ არ მომასვენა, მოკლედ ის ყველგანაა და ყოველთვის.- აქ რაღა გინდა?- ყველაფრით დაღლილმა და დაღვრემილმა ახალგაზრდას გავხედე, რომელმაც მაგიდაზე

მე, შენ და ზღვის ტალღები

მივდივარ, სიყვარულს კი არ აქვს საზღვრები. არა გამიჩნია, სისხლს დავლევ, გავთბები. გრძნობათა გემებმა აუშვეს აფრები, შავი ზღვის დინებას მე ჩუმად გავყვები. მივდივარ, ხმელეთი აღარ ჩანს არსად და შენ ხარ შავი ზღვის იდუმალ ფარდად. ვერსად ვერ გხედავ და

მე გადავრჩები

მე წარმოვიდგენ შენსკენ მომავალ ბილიკებს...შორეულ გზას და ეკლიან ველებს.. მე ვერ გავივლი უმტკივნეულოდ შენსკენ მომავალ გზას...მაგრამ ამ წამსაც კი რომ დავფიქრდე,არც უფლება მაქვს და არც სურვილი,