მე შენ...(თავი 1)

-მეც კარგად ვარ მადლობა.-კარგად იქნები,გოგოები სენ დაგსდევენ და.-რა იყო?ეჭვიანობ?-შენნაირ იდიოტზე როგორ ვიეჭვიანო?-ოჰო ასეთი რამ,ჯერ არცერთ გოგოს, არ უთქვია ჩემთვის.-ხო მე სხვა გოგო არ ვარ.

ის და მე?(თავი 3)

მე გავთიშე თუ არა ტელეფონი,ეგრევე მოვემზადე და ლიზისთან გავედი.ცოტახანში ბავშვებიც მოვიდნრნ,მათ შორის ანდრიაც და დავიწყეთ,ლაპარაკი ცოტა ხანში მე აივანზე გასვლა მომინდა და გავედი.ანდრეაც მომყვა.

ის და მე?(თავი 2)(ეპიზოდი 2)

დემეტრე გარეთ გავიდა,როდესაც გარეთ გავიდა,ისეთი სახე მიიღო თითქოს მოჩვენება დაინახა.-ევა შეგიძლია წყალი მომიტანო?-კი როგორ არა.მე სამზარეულოსი წავედი,წყალი გამოვიტანე და კარებთან მივედი,მაგრამ

ის და მე?(თავი 2)

ვუთხარი მე და წავედი,მაგრამ ცრემლებს ძლივს ვიკავებდი,ამიტომ ცრემლებიც წამომივიდა.ის ბიჭი ჩემთან მოვიდა,მომატრიალა და ცრემლები მომწმინდა. -ნუ ტირიხარ ევა გთხოვ.მე მისთვის ყურადღება

მართალია მე გიჯი ვარ 8

-მიდი და გეტყვი. -შენ თვითონმოდი. -არა შენ მოხვალ. -არმოვალ -მოხვალ. -არა. -კაი წავედი მაშინ.-ფეხზე ადგა და მეც სწრაფად წამოვხტი. -არწახვიდე. -რატომ?

ის და მე?

გამარჯობათ მე ევა აბაშიძე ვარ:ვსწავლობ მეთერთმეტე კლასში,ვარ მაღალი,მწვანე თვალება და შავგვრემანი.მყავს ძმა დემეტრე,ჩემზე ერთი წლით დიდია,ერთ სკოლაში ვსწავლობთის ის არის,ჩემზე ერთი თავით მაღალი,

მე შენ მიყვარხარ რომ, წვიმს კი არა მთელ სამყაროზე მეტად (2)

კარი დედამ გამიღო და როგორც ყოველთვის იმწამიდანვე ლაპარაკი დაიწყო - სად გაქვს ნენე ტელეფონი გეგამ მილიონჯერ დარეკა ჩემთან - მხოლოდ ახლაღა გამახსენდა მობლური რომელზეც ხმა მქონდა გამორთული, დავხედე გეგას 27 გამოტოვებული ზარი კარგს არაფერს უნდა

რატომ მე?! (2 თავი)

იმდენად დაბნეული ვიყავი არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა საკუთარ, თავს სარკეში ვუყურებ და ჯერ კიდევ ვერ ვიაზრებ, რომ ეს მევას. სახეზე სწალი შევისხი და ამ დროს კარების ხმაც გავიგე. სიყვარულს ისეთი სათვალე უკეთია, რომლითაც სპილენძი ოქროდ გეჩვენება, სიღარიბე

უსათაურო (მე-2 თავი)

სანდრიკა ფაღავამ სამხატვრო აკადემიის გრაფიკული დიზაინის აუდიტორიაში პირველად რომ შემოაბიჯა, მისი გარეგნობა შეუმჩნეველი არავის დარჩენია. გოგოებმა ერთი მეორის მიყოლებით უმატეს ხვნეშას

რატომ მე?! (საცდელი)

არ არსებობდა ზღვარი ჩვენს შორის... როგორ მინდოდა მარტო ყოფნა, ყველასგან შორს, ყველასგან დასვენებული, ყველანაირი პრობლემის დავიწყება, ყველა და ყველაფრის თავიდან დაწყება, მაგრამ მეგობრები? ოჯახი? ნათესავები და ახლობლები? მხოლოდ და მხოლოს მათი