შავია მთვარე

ჩვენი პირველი შეხვედრის მერე მარიამი გაქრა, თითქოს მიწამ ჩაყლაპაო, ვერსად ვპოულობდი.. ასე გრძელდებოდა რამდენიმე თვის მანძილზე, მენატრებოდა . მის ნახვას ითხოვდა გული, სიახლოე სჭირდებოდა სულს. მარამის გარეშე ცარიელი გავხდი, არავინ გავხდი.. ვხვდებოდი

მთვარე მიყვარს

"ზოგმა ადამიანმა შეიძლება წაიკითხოს "ომი და მშვიდობა" და იფიქროს, რომ ეს მხოლოდ სათავგადასავლო ისტორიაა, ზოგმა კი შეიძლება წაიკითხოს საღეჭი რეზინის შეფუთვაზე არსებული ინგრედიენტები და სამყაროს საიდუმლოებანი ამოხსნას."

მთვარე

"ადამიანი ზეადამიანად იქცა... მაგრამ ზეადამიანი თავისი ზეადამიანური ზალით, ჯერ კიდევ ვერ ამაღლდა ზეადამიანურ შეგნების დონემდე.კაცი რაც მეტად ძლიერდება, მით მეტად ღარიბდება. ჩვენი სინდისი უნდა გააღვიძოს იმის შეგნებამ, რაც მეტად ზეადამიანური ვხდებოდით

მზემ ვერ შეცვალა მთვარე (ნაწილი3)

ვერბენიას თვალები ეძებდნენ ამ ქვეყნიერ სამყაროში, არაამქვეყნიურ თვალებს, რომელსაც გაანდობნენ ყველაფერს თანაც მხოლოდ იმ იმედით, რომ არააამქვეყნიური თვალები მის საიდუმლოს ზუსტად იქ წაიღებდნენ საიდანაც იყვნენ.

მთვარე,რომელიც მარტოა

რა უნდა იყოს ამაზე გაუსაძლისი? როცა ვერ შველი, საკუთარ თავს შველი? სიცარიელე, რომელსაც ბედის ირონიით წარმოუდგენელი ძალა გააჩნია ადამიანის განადგურების საქმეში, შიგმიდან მჭამს, თანდათან მღრღნის

მზემ ვერ შეცვალა მთვარე (ნაწილი 2)

სანამ საკუთარ თავს გააგაცნობდით სიცივეზე გესაუბრეთ და ცივ რუსეთზე . პირქუში ზამთრიდან გავაგრძელებ,აქვე იმასაც დავამატებ და გეტყვით, რომ 7 წლის წინ დასრულებულმა ბავშვობის სევდამ ბევრჯერ შემახსენათავი , მაგრამ უკანასკნელად დიდი უფსკრული დატოვა

მზემ ვერ შეცვალა მთვარე *1

გავიდა ხანი ,თუმცა საქართველოს მონატრებას სულაც ვერ ვგრძნობდი ისე დადგა ცივი , არა არა ცივი კიარა რაღაც უფრო დიდად სუსხი და ჩემთვის მიუჩვეველი დეკემბერი დადგა , სულშიც სიცივე იდგა , როგორც მანამ

ის რაც არ ვიცი (დასასრული!!!)

იმ საღამოს ჯერ კიდევ თბილოდა, თბილოდათ უბატრონოებს რომლებიც ღამის გატარებას რომელიმე ბუნკერში აპირებდნენ, თბილოდათ მერცხლებს ზუსტად იმ მერცხლებს რომლებსაც ხეზე ჯდომის მეტი

ჭკნება ვარდები,ჩამორეცხა წვიმამ აკრილიც

და ახლა როცა შენს თვალებში დგება აპრილი დღეს როცა მთვარე უფრო ახლოს არის ამაღამ ჩემთვის შორია "ოკეანევ" შენი ნაპირი, მინდა სიჩუმით გამოვხატო გრძნობა ხმამაღლა. ჭკნება ვარდები...ჩამორეცხა წვიმამ აკრილიც, ფიქრით შეშლილი იატაკზე ვწვები გულაღმა...

შემოდგომის მთვარე

დღეს უცნაურია მთვარე სავსე და კამკამა,აი ისეთი იშვიათად რომ მინახავს ხოლმე.რაც უფრო ვაკვირდები მით მეტად ვრწმუნდები რომ რაღაც ამოუცნობი ძალა მექაჩება მისკენ,მაიძულებს ვუცქირო,თითქოს სხვას უფრო თბილს და ახლობელს ვხედავ მასში..წლების წინ ნანახს