მთვარის შუქზე

კაცმა თითქოს წამოიყვირაო, მაგრამ მისი ხმა ამაოდ მიწყდა ჩაბნელებულ ოთახში. მისი მუცელი მუქმა ლაქამ დაფარა. ქალი წუთით გაშტერდა და თვალდაუხამხამებლად შეჰყურებდა კაცს, რომლის სხეულს რამდენიმე საათის წინ ვნებიენად

მთვარის ბნელი მხარე (დასასრული)

-<<თუკი დიდხანს იქნები ჩუმად, ხალხი უბრალოდ აღარ შეგიმჩნევს. გაჩუმდები და უჩინმაჩინად იქცევი. გარშემომყოფნი გვამჩნევენ არა ჩვენ, არამედ ჩვენს რეაქციას მათზე. თუკი რეაქცია არ გექნება მათ საქციელზე ან სიტყვებზე, უბრალოდ გაქრები>>.

მთვარის ბნელი მხარე - IV თავი

მგზავრობა ემოციებით აღსავსე იყო და ის, რომ ვერაფერს ვხედავდი, აასმაგებდა მძაფრ შეგრძნებებს. ვერავინ დამაჯერებს, რომ ადამიანი, რომელიც გზას ხედავს, ასე მძაფრად აღიქვამს სისწრაფეს. სისწრაფე ეს ვნებაა... თუკი ერთხელ გამოსცდი, ვერასოდეს იტყვი მასზე

მთვარის ბნელი მხარე - III თავი

სჭირდება კი მას ასეთი თოჯინა, როგორიც მე ვარ? თოჯინა, რომელსაც შეუძლია მხოლოდ ღიმილი და იმ ფრაზების წარმოთქმა, რისი ალგორითმიც ჩადეს მასში შემქმნელებმა? და რაც ყველაზე მთავარი და მტკივნეულია, ამ თოჯინას ახსოვს, რომ ის ოდესღაც იყო ადამიანი.

მთვარის ბნელი მხარე - II თავი

ჩემი საყვარელი ბლოგერი წერს მარტოობაზე. არა ისეთზე როდესაც არავინ გყავს, არც ნათესავები და არც მეგობრები. არამედ სულის იმ განწყობაზე, რომელიც არ არის დამოკიდებული შენს გარშემო ადამიანთა რაოდენობაზე. რასაც ვერ შველის ვერც საყვარელი ადამიანი და ვერც

მთვარის ბნელი მხარე - I თავი

ესაა ჩემი ცხოვრება. დათვლილი ნაბიჯები, ჯოხი და არავითარი დამოუკიდებლობა. მე ტვირთი ვარ მშობლებისთვის და გამოუსადეგარი საზოგადოებისათვის. 8 წლის ასაკში ტვინის სიმსივნე დამიდგინეს. მას ვაჯობე, მაგრამ სამაგიერო გადამიხადა ავადმყოფობამ და მხედველობა

მთვარის ცეკვა

. ,, რა ლამაზია“-ო შეჰყვირა მთელმა შინაგანმა და ყველა ემოცია ჩემკენ გამოუშვა... სიტყვები რაღაც ძალით შევაერთე და გავუღიმე. -ჩვენ,მოღრუბლული პოეტები... -დავიწყე,მაგრამ ვერ გავაგრძელე- ჩვენ... ერთ მოღრუბლულ სამყაროში ვცხოვრობთ, ის გავს... ჩაცმულობას,

მე და შენ... მთვარის შუქზე...

ოთახში მალე ავედი... ოთახში რომელიც უკვე მე მეკუთვნოდა... მართალია დროებოთ მაგრამ მაინც...ოთახში მალე ავედი... ოთახში რომელიც უკვე მე მეკუთვნოდა... მართალია დროებოთ მაგრამ მაინც... ტანსაცმელები საწოლზე დავყარე და კარადასთან მივედი... გამოღება და

მთვარის შუქზე (6 თავი)

ვერაფრით დავიძნე იმის ფიქრში თუ როგორ ვეტყოდი ან ერთს ან მეორეს სიმართლეს . ვხვდებოდი რომ ლიზიკოს ძალიან შეუყვარდა არ მინდოდა გული საშნლად გატეხოდა გადავწყვიტე რომ როცა ნიკა გამომივლიდა და ავიდოდით მთაწმინდაზე ყველაფერს ვეტყოდი -ელე ჩამო ქვემოთ აქ

მთვარის შუქზე (5 თავი)

-ჩემი ქაჯანაა როგორ მომენატრე გოგო ! (ლიზიკო) -მეცც ძაან მომენატრე ღოროო ! აქამდე რატო არ ჩამოხვედი ან ეხლა რო ცამოხვედი გაგეფრთხილებინე ! (ელენე) -იცოდე გავბრუნდები უკან (ლიზიკო) ვითომ სერიოზული სახით მითხრა მაგრამ ტუჩის კუთხეში ღიმილი მაინც