სიყვარული მთვარის შუქზე

-კი,დანიელ. მე ლუკასი მიყვარდა,მაგრამ ეს არიყო ის ჩვეულებრივი სიყვარული,რომელიც მილიონობით ადამიანს აკავშირებდა ერთმანეთთან. ჩემი სიყვარული მთვარიდან მოწყვეტილ ვერცხლისფერ შუქსაც კი ირეკლავდა..და იმ იასამნის სურნელში ეხვეოდა,რომელიც ლილიანას თავბრუს

მთვარის ქალღმერთი. (3)

ათასჯერ მაინც ენახა, გაზაფხულზე გაყვავებული საკურები და ახლა თითქოს ეს საკურები მის ფილტვებში გაყვავებულიყო, ყოველ ჩასუნთქვაზე, რომ გრძნობდა როგორ ირხეოდნენ და სცვიოდათ ფურცლები.

მთვარის ქალღმერთი. (2)

სამარადისო, არც ლამაზი და მშვიდი ღამე აღმოჩნდა. ცა ამჯერად თეთრში გაწყობილი, ცისფერი კაბით შეიმოსა.

მთვარის ქალღმერთი.

სამარადისო სიჩუმეში, მომბზინავი ტბის პირას, მხოლოდ ღამის ყვავილებს, არ ეძინათ, ღამის ყვავილებს, რომლებსაც მთვარის სინათლე, ასე ახარებდათ.

მთვარის სასიკვდილო სქემა

გულანთებული მხატვარი სულმოუთქმელად ელოდება მონაცრისფრო ღრუბლების გაფანტვას, რათა მთვარის უხილავი ფორმებით კოლექციას კიდევ ერთი შედევრი შემატოს. ჯიბეში ხელებჩაწყობილი ბიჭების ხმაური ისმის ქუჩიდან,

მთვარის სარწეველა

მაინც მიყვარს. ვერ ველევი იმ მდგომარეობას, მის სარწეველაში მკვდარივით მისვენებული რომ დავცურავ ღამის სი*რინოზულ ტალღებში და ფიქრებს ვერ ვაჩერებ ერთად ადგილას, რომლთაც ძალიან უნდათ გულწრფელობის თამაშში მთავარი ჯილდო მოიგონ და დამარცხებული დატოვონ

მთვარის წითელი სონატა - დასასრული

-მაპატიე, რომ დაგარტყი. ხმადაბლა ამოვიბურტყუნე და წვენი მოვსვი. ჩემი საქციელი ქაჯობას გავდა,.მაგრამ რას ვიფიქრებდი რომ საკუთარი დაქალი გამყიდდა… -მე გაგაფრთხილე, ცხოვრებას თავზე დაიქცევთქო. ხვნეშით ამოილაპარაკა და დახლს მიეყრდნო. -მხოლოდ იმიტომ, რომ

მთვარის წითელი სონატა (ნაწ. XV)

იცოდა ჩემს დაუოკებელ ვნებაზე და სურვილებზე და მაინც იჯდა ჩემთან წყნარად. ჩემი პატარა ხელი მის დიდ ხელებში ეკავა და უბრალოდ მიყურებდა.თავს ვიგიჟებდი რომ ვერვიტანდი, გულს მირევდა და მინდოდა არასდროს მომკარებოდა, მაგრამ ყოველ გადმოხრაზე ვოცნებობდი

მთვარის წითელი სონატა (ნაწ. XIV)

-როცა მინდოდა, საკუთარ ქმართან ჩემს ტკივილებზე მესაუბრა, ყოველთვის შენ მახსენდებოდი..-ხმის კანკალით, თითქმის სლუკუნით და ჩურჩულით ვუთხარი. უფრო ახლოს მოიწია. უკვე მის სუნთქვას ჩემს სახეზე ვგრძნობდი. - გთხოვ, არ მაკოცო…

მთვარის წითელი სონატა (ნაწ. XIII)

-რატომ არ აძლევ ადამიანებს უფლებას, რომ შენში კარგი მხარე დაინახონ… -როცა ისინი კარგს ხედავენ,ჩემგან კარგ საქციელს ელოდებიან- თავი კვლავ ჩემსკენ გადმოაბრუნა. მის თვალებში უდიდესი ტკივილი ამოვიკითხე. ასეთი რამ მასში ჯერ არასდროს მენახა..-მე კი არ