შენ არ ხარ ჩემი და! მე შენ მიყვარხარ! (7 თავი)

სანდრო ბურთის კალათში ჩასაგდებად ჰაერში ხტება და მე მთელი სხეულით მეჯახება ისე რომ ძირს ვარდები და თავს ვარტყამ. ბურთი კალათში ვარდება და ჩემს ყვირილს საზღვარი არ აქვს. თავი იმდენად ძლიერად დავარტყი წამით სინათლეც დავკარგე. შემდეგ ფეხზე ავდექი და

შენ არ ხარ ჩემი და! მე შენ მიყვარხარ! (6 თავი)

-დღეს ცუდი გოგოები ვართ! ვამბობ და ფეხზე ვდგები -რას გულისხმობ? -ამბობზ ლიკა და ორივე გვერსით მომყვება. -უნის ვაცდენთ. კალათბურთის თამაში უნდა გასწავლოთ!-ვამბობ საკუთარ თქვში ღრმად დარწმუნებული გოგოსავით.

შენ არ ხარ ჩემი და! მე შენ მიყვარხარ! (5 თავი)

ძალას ვიკრებ. თავს ვიმშვიდებ. სანდროსკენ ვბრუნდები რომელსაც ეღიმება. ან მე არ მაქვს იუმორის გრძნობა ან ამ ორს აქვს ძალიან ძალიან ბევრი. ღრმად ვისუნთქავ და სანდროს ხმამაღლა ვეუბნები -შენ მე მეუბნებოდი მარტო მოდიო და თვითონ გოგოსთან მარტო მოსვლა ვერ

რაც არ უნდა ვქნა მაინც მიყვარხარ

ყოველდღე ვცდილობ შენს დავიწყებას ყოველღამე კი თვალწინ მიდგახარ ამაოდ ვცდილობ მე გაღვიძებას რაც არ უნდა ვქნა მაინც მიყვარხარ მე ვერ ვივიწყებ შენს ლამაზ ღიმილს და მისი ცქერა კვლავაც მინდება ეს სილამაზე მანდომებს ტირილს როგორც ჰაერი ისე მჭირდება

შენ არ ხარ ჩემი და! მე შენ მიყვარხარ! (4 თავი)

სახლში მე დედა და ლუკა ერთად ვბრუნდებით, ფოტოს არსებობა აღარც კი მახსოვს, არც იმ ნახატის რომელზეც სანდროა გამოსახული და რომელიც არ უნდა დამეხატა! კარი ღიაა. სახლში შესულებს კი შიგნით არავინ გვხვდება. -სალი. სანდრო ხომ არ იცი სად არის? -მეკითხება

შენ არ ხარ ჩემი და! მე შენ მიყვარხარ! (3 თავი)

უკვე 5 დღეა რაც ამ სახლში ვცოხვრობ და სანდრო ისე მექცევა მე როგორც მოსიახლე მტერი.ვერაფერი გავუგე რატომ ვერ მიტანს? მე ხომ ძაით არ შევჭრილვარ მის ცხოვრებაში. უნივერსიტეტში წასვის დროა. სანდრო რა თქმა უნდა თავისი მანქანით მიდის. მე გარეთ გავდივარ და

შენ არ ხარ ჩემი და! მე შენ მიყვარხარ! (თავი 2)

ვცდილობ გავექცე ასეთ რეალობას, მაგრამ ყველამ ვიცით რომ ეს შეუძლებელია. ერთადერთი რამ რაც ძველ ადგილთან მაკავშირებს ფოტოები და მოგონებებია. დილით დედაჩემი მაღვიძებს და ახალ უნიში პირველ დღეს მილოცავს. ამაში მოსალოცი არაფერია მაგრამ მაინც მიხარია.

შენ არ ხარ ჩემი და! მე შენ მიყვარხარ! (თავი 1)

ყველაფერი იდეალურად იყო, იდეალური სახლი, იდეალური უნივერსიტეტი, იდეალური მეგობრები, იდეალური კალათბურთის გუნდი, მაგრამ ახლა ყველაფერი იცვლება. მე და დედა ამ სახლს ვტოვებთ და სრულიად სხვა ქალაქში გადავდივართ საცხოვრებლად, ჩემს არ ვიცი როგორ ვთქვა

მიყვარხარ მარია!

არამარტო წვიმის დროს! ყველაზე ძვირფასი ხარ. ყვენაიაირად საუკეთესო ხარ ჩემთვის. როცა გიყურებ, შენს თვალებში საოცარ ფანტაზიას ვხედავ, ფანტაზიას, რომლითაც შენ შენს თავს ქმნი და ხდები ისეთი, როგორიც ხარ. ვამაყობ რომ გიცნობ და უფალს მადლობას ვწირავ ,

მამა მიყვარხარ!

ვიცი, გიყვარვარ მამა, მეც ძაან მიყვარხარ,- მართლა! იცი, გპირდები მამა! არ მიგატოვებ!- არა!