კუზნეჩიკ, მიყვარხარ !!! (4)

– კუზნეჩიკ, აღარასდროს აღარ გააკეთო ეგეთი რაღაც. გაიგე? – ოო./ დამანებე რა თავი. შედი დაიძინე, ვიჯდები ცოტახანს ააქ და დავიძინებ მეც. ვაჩე ჩემ გვერდზე დაჯდა სავარძელში და მანაც ღამეს მიაპყრო მზერა. არ ვიცი კიდევ რამდენხანს ვისხედით ასე, მაგრამ მე

_მიყვარხარ! _სიცოცხლეზე მეტად! (სრულად) ბანალური ლოვე სთორი

-არ მინდა მე თვითონაც შემიძლია..._არ დააცადა _ნინი გაჩუმდი და მომეცი ეს ჩსნთაც_მეორე ხელიდანაც გამოართვა _როგორ მოგეწონა სოფელში გატარებული ერთი კვირა_საუბარი წამოიწყო სანდრომ და ნინის დიდი სიყვარულით გახედა _ჩვეულებრივი იყო-ნინიმაც ღიმილით ახედა

თვით ირონიავ, მე შენ მიყვარხარ (1)

-კი ბატონო, ჩემი ბერეკაშვილი მიხედილია და სხვათაშორის ქვემოთ გველოდება მიროც და მთელი უნივერსიტეტიც... უცებ ვჭყიტე თვალები და ელვის სისწრაფით წაოვვარდი ლოგინიდან.. ტანსაცმელს ხელი დავავლე და უცებ ჩავცვი... იქაც წინა დღეს დედაჩემის ჩალაგებულ ბარგს

კუზნეჩიკ, მიყვარხარ !!! (3)

-ვაა.. კუზნეჩიკ, ნაკერები მოგხსნეს? მკითხა , როდესაც მისკენ დავიხარე. – ჰოო.. შრამი დამრჩება. – არაუშავს, გიხდება. ეხლა მართლა ბავშვს გავხარ, პატარა , მუხლებგადატყავებულ და შუბლზე შრამიან ბავშვს. – და ამას მეუბნება ბიჭი, რომელმაც ორი დღის წინ თავი

კუზნეჩიკ, მიყვარხარ !!! (2)

ფანჯარაში მინდოდა გახედვა, მაგრამ ფანჯრის მაგივრად მაგივრად კარი დამხვდა, რომელიც მთლიანად შუშის იყო. გამოვაღე და უზარმაზარ აივანზე აღმოვჩნდი, ულამაზესიი ხედი იშლებოდა, მინის დაბალი კედლები ეზოს გადაყურებდა. გარშემო მიმოვიხედე, აივანზე გამოსავლელი,

მიყვარხარ!

სულში ისევ ჩამოწვა სევდა! შენ ისევ შორს ხარ, მე კი ისევ უშენოდ მიწევს ყოფნა... იძულებულს მხდი, მარტოობაში ვიცხოვრო! აღარ მესმის შენი ხმა, ვერ გეხები, ვერ შევიგრძნობ შენი სხეულის სითბოს, შეხებას, კოცნას, ვერ ვგრძნობ შენს ცხელ სუნთქვას ჩემს ყურებთან...

კუზნეჩიკ, მიყვარხარ!!! (1)

საბედნიეროდ, უნივერსიტეტში აღარ დამგვიანებია, პირიქით, ადრეც მივედი და სეირნობით გავუყევი ეზოს. არავინ იყო, გარდა ერთი ბიჭისა, რომელიც ჩემკენ ზურგით იჯდა სკამზე და სავარაუდოდ წიგნს კითხულობდა, როდესაც გავუსწორდი, ცნოვისმოყვარეობამ მძლია და შევხედე,

მიყვარხარ ბიჭო რით ვერ გაიგე

გამარჯობა მე ვარ ნინი ახვლედიანი 17 წლის ვცხოვრობ თბილისში ვარ დედისერთ. აი გათენდა 15 სექტემბერიც მივდივარ სკოლაში კლასის კარებთან მხვდება დემნა ძალიან მიხარია მისი ნახვა –გამარჯობა ნინი როგორხარ? როგორ გაატარე არდადეგები?

მიყვარხარ ცელქო...

მ-ოდი, დამაფინე გულზე მიხაკები! ი-ჩქარე, თორემ მე მომკლავს სიმარტოვე, ყ-ველა ჩემთანაა, შენ რად იკარგები?! ვ-ერა გავიგე რა, რატომ მიმატოვე.. ა-სე წარმტაცი და ასე დიდებული, რ-ისთვის იგვიანებ, მოდი, ჩამაცივდი, ხ-ალხი რას იტყვისო - სიტყვა მიგდებული,

მიყვარხარ ჩემო მარიამ (დასასრული)

ერტი კვირის შემდეგ დემეტრე გამოფხიზლდა,იმ დროს მის პალატაში ვიყავი ჩამძინებია და მისმა შეხებამ გამომაფხიზლა -მარი -დემეტრეეე, ჩემო ცხოვრება შენ გაიღვიძეე...როგორ ხარ ?რამე ხომ არ გინდა?-მე სიხარულისგან არ ვიცოდი რა მექნაა