საიდან მოვდივარ, როცა არ მახსოვს?

არ ვიცოდი, ვის სახელს ვატარებდი, მაგრამ ვიცოდი — ისიც უკვე არ იყო ჩემი. უბრალოდ ასე მეძახდნენ, ვისაც ვუყვარდი, მანამდე, სანამ საკუთარი თავი დავივიწყე. ახლა მხოლოდ ნომერი მაქვს: AX-12 — არქიტექტორი. მეოთხე თაობის მოდული.

...როცა წვიმს...

როცა წვიმს. . . მიწიდან შვების სურნელი იგრძნობა. სამყარო თავისუფლდება . . . თითქოს ამ დაცოტავებულ დედამიწას წვიმის გარდა არაფერი სჭირდება . . .

როცა სასწაული არ მერგო...

ვერ გავბედე მეთქვა, რომ ჩემი სხეული ახალს ვერასდროს შექმნიდა. ამის საშუალება არ მექნებოდა, თურმე ძალები არ მეყოფოდა. ვერასდროს ვიქნებოდი ლამაზი ორსული, რომელსაც უცხო ადამიანები გაუღიმებდნენ და შორიდან ეტყოდნენ " ღმერთმა გაგიზარდოთ"-ო.

როცა მიპოვე (სრულად)

იმ გამოჯახუნებულ კარს მიღმა მთელი ჩემი ბავშვობის მოგონებები დავტოვე, დავტოვე ბოლო წამამდე ჩემი არსებობა, მაშინ ასე ვფიქრობდი, მაგრამ მოგონებები დღემდე თან მსდევს. განა შესაძლებელია ყველაფრის წაშლა?! ყველა წამის, წუთის და ამდენი წლის მაგრამ ჩემს

სად იყავი მაშინ როცა?! (გაგრძელება იქნება)

სად იყავი მაშინ, როცა ცხოვრება მკლავდა და მკლავდა?! სად იყავი მაშინ, როცა გეძებდი და გეძებდი?! უსაზღვროდ ჩემი ძებნის არეალი თითქმის და ჰორიზონტს გაცდა. სად იყავი მაშინ, როცა ზღვების იქეთ ვიხედებოდი, რომ დამენახე?! სად იყავი მაშინ, როცა წიგნს

როცა ცხოვრება შენით დაიწყო (1 თავი)

„ზუსტად სამი წელია საშინელი გრძნობა მაქვს. ზუსტად 3 წელია დეპრესიას ვებრძვი, მაქვს პერიოდი როცა კარგად ვარ და მგონია ყველაფერი დასრულდა და ახლიდან ვიწყებ ცხოვრებას მაგრამ საბოლოოდ ისევ იქ ვბრუნდები.

როცა

როცა არ გაქვს ახსნა შენს თავს რა ხდება, იბრძვი რომ წარსული ვერაფერს გახდება.

როცა გარემო ყინულისფრად დაიფიფქება..

როცა დავტოვებ ნაცრისფერ ქუჩებს და ნაფლეთ-ნაფლეთ უზენაესი რომ მომაქუჩებს..

მეჩხუბები როცა ვთვრები

მეჩხუბები როცა ვთვრები და მოვდივარ შენთან იმას კი ვერასდროს ხვდები თუ რამინდა შენთან მე ხომ მათრობს ფიქრი შენი, შენი ბაგე მათრობს

როცა გვეგონა

როცა გვეგონა მივაკვლიეთ ჭეშმარიტებას...