სევდა მოაქვს დროს

სანაპირო, ზღვის ტალღები, სიგარეტი, გრძნობა ჩემი ნაცრისფერი

წარსულის სევდა

მოვდივარ, მოვილტვი, შენთან ,ვცდილობ გაკოცო, შენ არ ხარ ჩემთან ,ნელა მოვიწევ შენთან,სიზმარშიც აღარ ხარ ჩემთან.სიზმრები გაფანტა დარდმა, დარდი დაგვიდგა ამ ჟამს ისევ ბრუნდება სევდა, ფიქრებმაც ნელა წარწყმინდა სევდა.

ღამის სევდა (თავი 1)

...თითქმის ყველა ადამიანის ცხოვრებაშია მომენტი,როცა არჩევნს წინაშე დგება,როცა ცხოვერება უფერულდება,ყველაფრის რწმენას კარგავ,საკუთარ თავს ვეღარ ცნობ,მეგობრებს შენი ღიმილი ენატრებათ...შენ კი უბრალოდ ყველა და ყველაფერი თავს გაბეზრებს.არჩევანი უნდა

სევდა

მაგრად მომეხვია და მერე მეც გავთბი, იმ ღამეს წვიმდა მარტო, მეორე დღეს მხოლოდ მოღრუბლული იყო... მერე კიდე სულ მზე იყო და ჩვენც აღარ გვციოდა, მაგრამ მაინც მეხვეოდა, მეც ვთბებოდი.... ხარბად, არავის

სევდა

როგორ დავიღალე ასე უმწეობით,თითქოს მიმატოვა ყველამ.დარდი არ მეშვება, ოცნება გააქრო,გულიც დარდისგან ღელავს.სული ავსებულა კვლავ მწარე ფიქრებით, თვალზე აკიაფდა ცრემლი.მწარე რეალობამ თითქმის გადამძალა,

სევდა და ბურუსი(2)

რამდენი რამე დავწერე,რამდენი ადამიანი გავაჩინე,რამდენი ისტორია გამოვიგონე.წერა-კითხვა სტანდარტულად 6 წლის ასაკში არ მისწავლია,ჭეშმარიტი ფორმა 14 წლის ასაკში შევიძინე.აქამდე ჩემი გზით მივედი,ჩემი გზით მივედი წიგნებამდე.

სევდა და ბურუსი

ეს არის ღრმად ჩამარხული და სულში დალექილი გრძნობების ორგაზმი,რომელიც მხოლოდ ისეთმა ადამიანებმა უნდა წაიკითხონ,რომლებსაც შეუძლიათ კითხვა,არა იმიტომ რომ რაიმე მიიღონ,რაიმე გამოსტყუონ მწერალს,არამედ იმიტომ რომ უბრალოდ ესმოდეთ და იზიარებდნენ მათ სევდასა

უთქმელი სევდა

და მე ვინა ვარ? მე სევდა ვარ შვილმკვდარი მშობლის დედა ვარ მკვლელის უსიცოცხლო ... და ვარ მოკლულიც. მიწა ვარ და გთხოვთ მეც დამინდეთ ტკივილი მყოფნის ამდენ „თოთო ბავშვს“ როგორ შევძლებ... როგორ მოვუვლი.

თვალებს უჩვეულო სევდა მოეძალათ...

თვალებს უჩვეულო სევდა მოეძალა,ღაწვებს ვეფერები დანამულს.შენი ჭრილობისთვის მსურდა მომეარა,მიწას მივაბიჯებ დანაღმულს.გარეთ სიბნელეა,გზები ამერია, გული დაიწრიტა სისხლისგან.ყველგან სიცივეა,ყველგან სისველეა,უკვე ხედვა მიჭირს ნისლისგან.

ზღვისფერი სევდა!

2ოქტომბერია, კაკო ძველებურად ფრთხილი ნაბიჯებით მიუყვება სანაპიროს. ცალი ხელით ყავარჯენს ეყრდნობა, მეორეთი ყვავილების თაიგული მიაქვს. შემოდგომის გრილი ქარი კი ნაბიჯების აჩქარებას აიძულებს.