სევდისფერი განცდები

ბუხართან ვზივარ... შევყურებ ცეცხლის წითელ სისხლისფერ ნაპერწკლებს თუ როგორ ბობოქრობენ და მესმის შეშა როგორ ტკაცუნობს , ამ ხმამ მთელი სახლი მოიცვა, რომელიც უფრო მამშვიდებს და ჩემს პლედს უფრო ძლიერად ვეხუტები თითქოს ადამიანი იყოს და ისიც შემომხვევდეს

სევდისფერი (თავი 1)

-რომ მიყვარხარ, გითხარი უკვე? - გოგას გაეღიმა, რამაც ლიკუნაც გააღიმა.-კი, მაგრამ თუ კიდევ მეტყვი არ მეწყინება. - თვალი ჩაუკრა ქმარს და სიცილით წამოდგა ლოგინიდან. -არ ჩაიცვა არაფერი რა. ასე იყავი.-ვნებიანი თვალებით შეხედა

სევდისფერი თვალები

თვალები, ჩვენი სევდისფერი, სიყვარულისა და დიადი ტკივილის მატარებელი თვალები, ისინი მეტყველებენ, არ ძალუძთ დამალვა ფსკერზე დაგროვებული სევდის, იმის რასაც დღეს მათი ყოველდღიური ცხოვრება ჰქვია, ანუ ცრემლების. თავგამოდებით ენარცხებიან მიწაზე ცხელი,

სევდისფერი რეალობა

ძნელია, როცა თვალებს ხუჭავ და ვერ იძინებ, ვერ იძინებ თუ გამიზნულად არ გეძინება. ძილბურანშიც კი უნებურად ისე იფხიზლებ, დარწმუნდე ვინმე ამაშიც ხომ არ გეცილება.

სევდისფერი ცისარტყელა დასასრული

აეროპორტში სესილი და გაგა დამხვდნენ. გაგა უკვე დავაჟკაცებული ბიჭი იყო. მათთან სულ მქონდა კავშირი სკაიპით და ფეისბუკით, ხარბად ვათვალიერებდი ხოლმე მათ ფოტოებს. ასე ვთქვათ, ბიჭი ჩემ თვალწინ იზრდებოდა და კაცდებოდა. ის ახლა უკვე სტუდენტი იყო, წვერიც

სევდისფერი ცისარტყელა თავი 8

სევდისფერი ცისარტყელა თავი 8ათი დღე გავატარე ირაკლის სახლში, მაგრამ არა მის გვერდით. დარაჯად დედამისი მომიჩინა. თამარი თან მყვებოდა, ხელს არა მაკარებინებდა არაფერზე, ციბრუტივით ტრიალებდა და თვალებში შემომციცინებდა, ოღონდ კი მე რამე მესურვა.

სევდისფერი ცისარტყელა თავი 7

თვალი გავახილე… ცხვირში წამლების სუნი მეცა. თავდაპირველად ვერ გავაცნობიერე, სად ვიყავი, მაგრამ ჩემს თავზე დაკიდებულ წვეთოვანს რომ მოვკარი თვალი, მივხვდი, რომ საავადმყოფოში ვიწექი. გამახსენდა გულის წასვლაც და ძლიერი ტკივილიც, მუცლის არეში რომ

სევდისფერი ცისარტყელა თავი 7

საღამომ ისე ჩაიარა, მეტჯერ აღარ დავლაპარაკებივართ ერთმანეთს. ამასობაში ქეიფი დამთავრდა. სტუმრები თავ-თავიანთ ოთახებში განმარტოვდნენ. დიდი ოთახი დაცარიელდა. არ მეძინებოდა, ამიტომ დროის გასაყვანად ბაღში ჩავედი. ზედმეტად ვიყავი აფორიაქებული. კაკლის ხის

სევდისფერი ცისარტყელა თავი 6

მომდევნო დღეები სიყვარულით იყო სავსე, თითქმის სულ ერთად ვიყავით, ვიცინოდით, ვმხიარულობდით და ვგეგმავდით, როგორ გავზრდიდით პატარას. ირაკლი ისე შეიცვალა, გაოცებას ვერ ვმალავდი, ფაიფურის თოჯინასავით მივლიდა, ცივ ნიავს არ მაკარებდა. ჩემს ბედნიერებას

სევდისფერი ცისარტყელა (თავი3()

შინაგანად დავიძაბე. ბრაზი მახრჩობდა, რომ ამ ხათაბალაში გავეხვიე. ნინაზე ვიყავი გაალმასებული. საწყალი ირაკლი, თურმე ყურებამდეა ჩემს დაზე შეყვარებული, ის კიდევ… ალბათ აღარც ახსოვს ამწუთას ირაკლი. ისე წავიდა, უკან არც მოუხედავს. არც მე დამირეკა, რომ