მიტოვებული (სრულად)

-ნიკოლოზმა ფეხის ხმაზე შეამჩნია მოსული სტუმარი ისე რომ არც გაუხედავს, თავლების მიხბუნებით ამოიცნო დაა საუბარი დაუწყო. -ჩაიცინა და ლიზას კითხვით მიუბრუნდა, როგრო ფიქრო ეხლა მე რას ვიმსახურებ? -ლიზას კითხვაზე პასუხი არ გაუცია, ცრემლებმა იმატეს და

Don't judge a book by its cover (სრულად)

,,არ განსაჯო ადამიანი ერთი შეხედვით“, ალბად ყველას ხშირად გვითქვამს ეს სიტყვები, ან გვირჩევია მეგობრისთვის, რომ წინასწარი დასკვნები არ გაეკეთებინა პიროვნებაზე, თუმცა სინამდვილეში ადამინები სწორედ პირველ ჯერზე ტოვებენ ჩვენში ყველაზე მეტ

გრძელი, წითელი ძაფები (თავი 1)

"თბილისში აცივდა... სწორედ ისე შემოაწვა ქვეყანას სუსხი, როგორც შინაგან გრძნობებს. მათი ყოველთვის ოცნებების ნაპრალებში იყო ჩამალული, სადაც თავს არიდებდა სამყაროში არსებულ სიტუაციას და უღრმავდებოდა ღრმა, სულიერ ფენებს. ბათუმსაც თოვლის საფარი ჰქონია

მზისფერი {სრულად}

თითები შეახო ოქროსფერი ასოებით ამოტვიფრულ სათაურს „მზისფერი,ლენა“ -ჩვენი გზა დიდია , მათაც გადავეყრებით ჩემო მზისფერო ! -შენ ჩემი სულის ყველაზე ნათელი ფერი გაქვს ქალღმერთო მოგონებებით სავსე მანქანა დიდხანს მიუყვებოდა გზას , წიგნი კი პირველ

როცა სიყვარული მარტივია.... (სრულად)

-არის უფროსო_მოწყენილი დაეთანხმა ბიჭს და ბეჭზე მიეხუტა. -უი, რა დამავიწყდა, ყველაფერს მავიწყებ_ვითომ გაბრაზებულმა გადააქნია თავი და ტელეფონში დაიწყო რაღაცის ძებნა, რამდენიმე წუთში აპარატიდან ტკივილამდე ნაცნობი ხმა გაისმა.

ჩვენ და საზამთრო (სრულად)

-რას აკეთებდი ეს დღეები?-ვკითხე და სებეს თავზე მივეფერე. -ბიჭებთან ერთად ვერთობოდი.-ჩაახველა. სინამდვილეში ძალიან კარგად ვიცოდი რასაც აკეთებდა ეს დღეები და ვისთან ერთადაც. Წამით არაფერი მითქვამს, მერე გავხედე, დაძაბული იჯდა და სწრაფად მართავდა

გატაცებული {სრულად}

დაბრუნდა, მაგრამ სიცარიელე დახვდა. უკანასკნელი ადამიანი დაკარგა , ქალი რომელსაც აღმერთებდა , ის ვინც ყველა მის გრძნობას აცოცხლებდა. ვერ მოახერხა მისთვის სიცოცხლის ბოლო დღეების შეცვლა. მის გვერდით არ იყო , ვერ იფიქრა მოსალოდნელ შედეგზე, ვერ

23 დეკემბერს (სრულად)

ჩემი ბავშვობა არც ისე დიდხანს გაგრძელდა, თუმცა მანამდე გატარებული ყოველი წამი ყოველთვის აჯობებს მის შემდეგ ათვლილ წამებს.ვიღაცამ ჩემი ყოველი 23 დეკემბერი გააფუჭა, ჩემს გონებაში გაჩნდა ფრაზა- „თუ მცენარე დაიბადა ნიშნავს მარცვალი მოკვდა.“

ეგოისტი (სრულად)

ისევ ახალი ადამიანი გამოჩნდა ჩემ ცხოვრებაში და გადავწყვიტე, რომ ისე არ უნდა გამეშვა, ჩემგან რაიმე სახის დახმარება რომ არ მიეღო. ნუთუ აუარება ქველმოქმედების დაგროვებას ვცდილობდი დავიწყებისთვის განწირული ურთიერთობების გასამყარებლად?

ყვირილი (სრულად)

მინდოდა ყველაფერი მეთქვა. მდუღარე ცრემლების ფონზე, გულსაკლავი მიმიკებით, გულის ბოლომდე მოოეხებით. თუმცა ყველა გზა, რომელთა გავლა სურვილების ქმედებაში მოყვანას მიქადდა, უკვე მოჭრილი მქონდა. ამიტომ თავი ხელში ავიყვანე და ლამის ჩურჩულით ვთქვი: