უბრალოდ.. დავიცალე!

-არა.. არუნდა ხდებოდეს ასე. მე ხომ სიკეთის მეტიარაფერი მინდოდა.. მინდოდა ბედნიერება. მინდოდა რომ ყველაფერი კარგად ყოფილიყო.... მაგრამ "ოცნებები ოცნებებად რჩება" ისეთ მომენტში შეიძლება გაგტეხონ და სულიერად მოგკლან, სუულიიი ამოგაძრონ ამოგწყვიტონ

როცა უბრალოდ წვიმდა

ერთ დროს მღელვარედ მე შენ მიყვარდი, როდესაც ზეცა ტირილებს ცრიდა, ოდესღაც ნაზად რომ შემიყვარდი, ოდესღაც, როცა უბრალოდ წვიმდა.

უბრალოდ ჩვენ

აოცებთ სხივები ამ თვალთა უძირო შემოგვხედავენ და წამში ვქრებით გვითხრან მიყვარხარ!? არაა საჭირო ამას უსიტყვოდ ვხვდებით რამდენი კვალით გავთელეთ მსოფლიო ვაგროვებთ გრძნობებს,ნისიად ვყიდით ფუნჯებს მოვპარეთ ფერები უბიწო

უბრალოდ თქვი, მიყვარხარ მაქსიმე ! (3)

"დღეიდან ყველაფერი სხვანაირად იქნებაო" გაიფიქრა და ადგა... თაროზე დაკეცილ შავ ტანსაცმელს გახედა.. დიდხანს იფიქრა ისევ შავი ჩაეცვა თუ არა მაგრამ ბოლოს უჯრიდან მუქი ლურჯი კაბა ამოიღო და ის მოირგო ტანზე.. შავი ჟაკეტი მოიცვა, თმა მაღლა აიწია, ჩანთა აიღო

უბრალოდ თქვი, მიყვარხარ მაქსიმე ! (2)

-გვიანია ჩემ ბიჭო გვიანი .. თქვა სიცილით მარიამმა და თავის ძმას გახედა რომელიც სამზარეულოდან მოდიოდა გაბადრული სახით... ცარიელი.. - ბიჭო აბა ყავა? -კითხადა ინტერესით მიაშტერდა.. -ფუუ.. ჯანდაბა.. დამავიწყდა, სოფიომ დამირეკა და ლაპარაკში გავერთე -თქვა

უბრალოდ თქვი, მიყვარხარ მაქსიმე ! (1)

კაფეში ფანჯარასთან მდგონ მაგიდაზე იჯდა მარიამი და გაჰყურებდა წვიმისგან საველებულ ქუჩას სადაც ადამიანები სწრაფი ნაბიჯებით მოძრაობდნენ... აპრილის 6 რიცხვი იყო, უკვე მესმე თვე გავიდა.. ტკივილით სავსე მესამე თვე.... ანუკის გარეშე უბრალოდ სუნთქვა უჭირდა

უბრალოდ მიყვარხარ...

ძილბურანში მყოფს ჩემს ირგვლივ ჩემთვის გაურკვეველი ხმები ჩამესმოდა,ყველანაირად ცდილობდა ჩემი გონება დაეიგნორებინა ,მაგრამ არაფერი გამოუვიდა.ნელ-ნელა ხმები დაწმინდავდა და მკაფიოდ გავარჩიე ჩემი ძმის და ჩემი მეგობრების ხმა ,რომლებიც ხან ინგლისურად ,ხან

დრო ასე უბრალოდ გავიდა

წავიდა! ასე უბრალოდ ადგა და წავიდა მეორე მხარეს გავიდა და ამ წამიდან არაფრის თქმა აღარ ღირდა თავიდან! მოდი დავიწყოთ თავიდან თუმცა არ მინდა ვიცი რომ ისევ წამიზვალ,

მე უბრალოდ მომინდა და ასე!

მე უბრალოდ მომინდა და ასე, პოეტობა ავიჩემე ვითომ, ვწერდი ლექსებს, მეც არ ვიცი რაზე, ჩემს თავს ისევ ტაშს ვუკრავდი თვითონ, ვიღრიალებ ახლა ბოლო ხმაზე!

უბრალოდ ლექსი

სიფხიზლეს ყოველთვის ხმაური მოჰქონდა ვიხსენებ, ვხდებოდი სიზმრისგან ავად რომ. შენ ძილინებისა მისურვე ოღონდაც, შუქს მერე ოთახში მე თვითონ ჩავაქრობ.