უთქმელი სიტყვები (თავი 1)

იცი რა არ მემსის, აქ რომ ვიყავი საერთოდ არ მენახებოდა, სახლიც კი გააყიდინა მშობლებს და გადავიდა. არ მესმის რატომ იქცეოდა ესე, როცა წავედი გადაირია მაგრამ აქ რომ ვიყავი დღეები ვერ ვნახულობდი, უბრალოდ შორიდანაც ვერ ვხედავდი.

უთქმელი სიყვარული (თავი 5)

არ ვიცი დღეს რა მოხდება, თითქოს ყველაფერი თავდაყირა დადგა გუშინ. სანდროს წასვლიდან ხუტ წუთში გაიბრახუნა გაბრაზებულმა ლუკამ კარი, მას კი გიო და მარი მიყვნენ. დღეს კი აუცილებლად მომიწევს მათთან ყველასთან შეხვედრა, თან მინდა მაგრამ თითქოს რაღაც

უთქმელი სიყვარული (თავი 4)

-ელენე! -მარის ძალიან ნაწყენი ხმა აქვს, რაც მაიძულებს გუშინდელი საRამო გავიხსენო. კადრები ჩემ წინ იწყებენ სირბილს და მეც მახსენდება, როგორ გააგორა ლუკამ სანდრო მიწაზე. ძალიან არასასიამოვნო მოგონებაა, მე თუ მკითხვთ. -სად ჯანდაბაში წაეთრიე გუშინ?

უთქმელი სიყვარული (თავი 3)

-დარწმუნებული ხარ რომ მასე მოგწონს? -ყურში ჩამჩურჩულებს ლუკა, აუდიტორიდან გასვლისას. მარის ვერსად ვხედავ თითქოს მიწას ჩაეყლაპოს. -ის ერთი ჩვეულებრივი ბაბნიკია, რომელიც გულს გატკენს! -მეუბნება უხეშად და სანამ შეპასუხებას მოვასწრებდე მშორდება.

უთქმელი სიყვარული (თავი 2)

მახსენდება ის დღე როცა ყველაფერი დაიწყო... გარეთ მოღრუბლული იყო და მაინც თბილოდა, ყვავილები საამო სურნელს აფრქვევდნენ გარემოს... -როდემდე უნდა გეძინოს? - მარი მაღვიძებს და თავზე მადგას. როგორც კი თვალებს ვახელ, ვხედავ მის გრძელ ყავისფერ თმას და

უთქმელი სიყვარული

ბნელა და ცივა, საბანში უფრო თბილად ვკალათდები და ვიწყებ ფიქრს ჩემ დამღლელ და გრძელ წარსულზე. თვალები ცრემლებით მევსება, მაგრამ არ ვაძლევ უფლებას გარეთ გამოაღწიონ. რამე პოზიტიურზე უნდა ვიფიქრო.... მაგრამ არ გამომდის, მაინც ჩემი ყველა ფიქრი მას

***უთქმელი ლექსი...

ვერც ოცნებები ვერ ავიხდინე, ვერც გავუმკლავდი წყურვილს... ვერ ავიტანე ამაოება, ვერაფრით ჩავწვდი სურვილს! ვერც სიყვარულის გრძნობით ავენთე, არც დავბოღმილვარ შურით... ვერც წყაროს წყალის გემო გავიგე, ვერც ღვინით სავსე ჭურის!

უთქმელი სიტყვები... ვერ გამოხატული გრძნობები...

-და რა მოხდა მერე? -არაფერი. ყველაფერი ისე არ აეწყო, როგორც ფიქრობდა, როგორც წესით უნდა ყოფილიყო... ერთი შეხედვით თითქოს დალაგებული, თბილი ურთიერთობები. ბრახ... და ყველაფერი აირია, თავდაყირა დადგა.

და მაინც,რამდენი უთქმელი სიტყვებია...

რამდენი რამ გვაქვს ერთმანეთისთვის სათქმელი,და მაინც რამდენი რამ უთქმელად ქრება,ან ვინახავთ გულში,ყველაზე ძვირფასი ის სიტყვებია რომელიც გამოუთქმელია,შენშია და გრღნის,გასაქანს ვერ აძლევ,უბრალოდ არ შეგიძლია თქვა,იმიტომ რომ ასე უბრალოდ ვერ გადმოსცემ მას