უკანასკნელი წერილი

იცი? დღეს მეგობარს შენზე ვუყვებოდი. ჩვეულებრივი, ბანალური საუბარი იყო ბიჭებზე, როგორც ხდება ხოლმე. შენზე საუბრისას მეცინებოდა, თუმცა ეს სიცილი ტირილს უფრო ჰგავდა. სული მეწვოდა, თითქოს ცრემლებით ვივსებოდი და მაინც მეღიმობადა. მოულოდნელად

დე ვილფორი,- უკანასკნელი ღამე

ზაფხულის მზიანი დღე იყო... ნიავს ვარდისა და მიმოზის სურნელი მოჰქონდა, ეზოში კი ბავშვების ჟრიამული ისმოდა, მათი სიცილით სხვებსაც გული ბედნიერებითა და სიხარულით აღევსებოდათ, მოხუცებს კი ახალგაზრდობაში დააბრუნებდა. ცა ნარინჯისფერი იყო, ჩიტები კი ცაში

პირველი და უკანასკნელი ჩემთვის (1 თავი)

გამარჯობა მე ვარ ნინა მაისურაძე არ მიყვარს ჩემს თავზე ლაპარაკი მაგრამ გადავწყვიტე დავწერო ვარ 17 წლის XII კლასის მოსწავლე საშუალო სიმაღლის წაბლისფერი თმით და ყავისფერი თვალებით მყავს დაქალი სალი ღვინიაშვილი ის ჩემზე ოდნავ მაღალია ქერაა და

უკანასკნელი არომატი /დასასრული

_ მიყვარხარ ელა _ თვალებში მიყურებს. თავს ვუქნევ და ღიმილით ვპასუხობ. არაფერს ამბობს, ან რამე აქვს სათქმელი? _ რაღაც მაქვს შენთვის _ ხელს მიჭერს და კარებს კეტავს. ოთახში შევყავარ. ხელს არ მიშვებს, ისე კეტავს ფანჯრებს, მერე მუქ ფარდებს აფარებს

უკანასკნელი დღე+უსასრულობა წარმავალია..

ცხოვრებას აზრი რომ ეკარგება, მაშინ ყველაფერი იკარგება..! როცა არ იცი რა უნდა გააკეთ ცადო ნაბიჯი უფსკრულისაკენ კი არა უსასრულობისაკენ გადადგა! და როგორმე შეძლო ამ უნამუსო ტკივილთან გამკლავება..!))) იყავი ოპტიმიზმი)))

უკანასკნელი სიმღერა 2

ის დღე რარაცნაირად გადავაგორე... დილით კარგ ხასიათზე გავიღვიძე.. არვიციი რისი ბრალია, იქნებ ზღვის ჰაერმა იმოქმედა, თუ მამასთან რომ ვარ იმან... ძლივს წამოვდექი, სააბაზანოში შევედი, შხაპი მივიღე, გამოვიცვალე და მისაღებში გავედი.

უკანასკნელი სიმღერა

როცა ადამიანს ხელოვნება უყვარს, არანაირი მსხვერპლი მძიმედ არ ეჩვენება. ეს ჩვენი პრეამბულაა/ -ენი შეეშვი დაკვრას, ცოტახნით და მოდი აქ! -დედა, რა გინდა? -მე და მამაშენს რაღაც გვაქვს სათქმელი. -რაიყო?! სკამიდან ავეთრიე და მივძუნძულდი მათთან -ჩვენ

უკანასკნელი სახსოვარი

ვერ მოგიშორე... ვწუხვარ, მაგრამ სხვა გზა არ იყო... ნახევარ საათს არ ჩათვლემენ ჩემი თვალები, შენ ისურვე და ჩვენი გზები ამად გაიყო, ო, ჯერაც ისევ თვალწინ მიდგას შენი თვალები...

უკანასკნელი იმედი (1)

უბრალო და არაფრის მთქმელი შაბათი იყო, უმეტეს წილად არაფრის მთქმელია ხოლმე ჩემი დღეები.არც მზის სხივებს გავუღვიძებივარ და არც ჟუჟუნა წვიმას.ჩვეულებისამებრ, გამოუძინებელზე გამოძინებული ავდექი.როცა საათს დავხედე პირველს სულ რაღაც 19იოდე

უკანასკნელი ცეკვა (სრულად)

დიდხანს უყურებდა გოგონა თავის პორტრეტს და გაბრიელის სიტყვები გაახსენდა: ,,მოვა დრო და შენ მხოლოდ საკუთარი თავისთვის იცეკვებ" ოდნავ გაეღიმა და სახლი დაუყოვნებლივ დატოვა, ძლიერად ებღაუჭებოდა ეტლის ბორბლებს და ბიძგით ნელა გადაადგილდებოდა