მარადიულად მხოლოდ შენ დამრჩი

ყველა მიხვდა და ყველამ გაიგო რომ აღარაფერი იქნებოდა და საბოლოო წერტილიც დაესვა დაივიწყეს ჩვენი ისტორია გახსენებითაც არ იხსენებდნენ აი ეს წყვილი აღარცერთ მოგონებას არ იხსენებდნენ დავიწყებას მივეცით მაგრამ ვინ იცოდა რა ხდებოდა ჩვენ გულებში

მე შენ მიყვარხარ რომ, წვიმს კი არა მთელ სამყაროზე მეტად (2)

კარი დედამ გამიღო და როგორც ყოველთვის იმწამიდანვე ლაპარაკი დაიწყო - სად გაქვს ნენე ტელეფონი გეგამ მილიონჯერ დარეკა ჩემთან - მხოლოდ ახლაღა გამახსენდა მობლური რომელზეც ხმა მქონდა გამორთული, დავხედე გეგას 27 გამოტოვებული ზარი კარგს არაფერს უნდა

"ეს სიყვარული შენ რომ მაჩუქე .. "

პირველად სკოლიდან გამოსულმა დავინახე.მანქანზე იყო მიყრდნობილი,ორ ბიჭთან ერთად,რაღაცაზე გულიანად იცინოდა და სათვალეს ხელში ათამაშებდა.მეორედ დაბადების დრეზე ვიცეკვეთ ერთად,სულ შემთხვევით.

..გთხოვ, შენ გადარჩი..

ცისფერ ქაოსში ჰყვაოდა ფითრი,წითელი, როგორც დაისის თოვლი,მაკლია რაღაც რაც აწ არ ითქმის,რაღაც თბილი და სავსე სისოვლით.ვწერდი ტაეპებს როგორც მოცარტი,როგორც სულელი ცელქი ღიმილით,სიკვდილმა

გაზაფხული მოვიდა! (უ-შენ-ჩემ-ოობაში...)

სიტურფეა თავხედი.. გულო, რა შორს წახვედი! რომ ზღვარსაც გადახვედი! გულო, რა შორს წახვედი.. ბევრჯერ გადავახვევდი ფიქრებს როგორ მახევდი, როგორ უმალ წახვედი, გულო, - რა შორს წახვედი..

უსასრულობაშიც შენ მეყვარები! (სრულად)

....გქონიათ მომენტი როცა ცხოვრება მშვენიერი გეჩვენებათ? ან პირიქით..?! მე მქონდა იმის ბედნიერება, გამომეცადა რა არის ცხოვრებაში რეალური და რა ფარისევლობა. მწარეა ის განცდა, როცა ენდობი , გიყვარს

ის შენ ხარ, რაც ჩემში ძგერს

იცი? ხანდახან ვფიქრობ ხოლმე, იმაზე თუ რამდენად დიდი ხარ და ამასთანავე რამდენად მცირე, არ ვიცი რას შეგადარო. შენ ხარ ყველაფერში და ყველაში, ანდაც შენშია ყველა და ყველაფერი. შენ ხარ ბედნიერებაში, სიხარულში, სილამაზეში, ნგრევაში, ომში, ცრემლებში,

მე შენ და ქობულეთი (2)

ორსართულიანი სტანდარტული სახლი შიგნიდან კომფორტული..ჩემი ოთახში წამში ვიპოვე იქ დიდი თეთრი როიალი იდგა..მისი ჟღერადობა შევამოწმე...შემდეგ ტანსაცმელი ამოვალაგე და კარადაში შევალაგე..მგზავრობისგან დაღლილი ქვემოთ ჩავფრატუნდი და მაგიდასთან დავჯექი.. -ოჰ

მე შენ და ქობულეთი

მთელი ენერგიით და შესაძლებლობით ვუკრავ..კლავიშებს თითებს ვაჭერ სიამოვნებით ვუსმენ ჩემივე დაკრულს და ნეტარებით ვასრულებ “მთვარის სონატას” -შესანიშნავი იყო..გამიღიმა მასწავლებელმა.-მადლობა

მე, შენ და მორჩა. (სრულად)

ეგონა ყველაფერს ვაპატიებდი, უფრო სწორად ყოველთვის ყველაფერს ვპატიობდი. მარტო დარჩენილ დღეებსაც, მის მონატრებაში გათენებასაც, მარტო დატოვებასაც. ყველაფერს ვპატიობდი, როცა ვიცოდი რომ დაბრუნდებოდა, დამირეკავდა, მომწერდა, ან სახლში მოსულს იქვე