ყველა ფერი ჩაქრა (სრულად)

- ბავშვი აღარ ხარ, დათო. კაცს დაემსგავსე, ნორმალურ ადამიანს, თორემ ხომ ხედავ ასეთი არავის უნდიხარ.

გავისეირნოთ?! გარე განათება ჩაქრა... (7,8,9,10)

-წამოუბერა ზღვაურმა ღრუბელი სევდას ცრის მემუდარები: - გამიშვი! მე თავს ვიმართლებ: - წვიმს! ხელით გისწორებ სათუთად ყელს მარგალიტის მძივს, ისევ ჩურჩულებ: - წავალ, რა! გარეთ გახედებ: - წვიმს! ცალ თვალს ზეცისკენ ვაპარებ ღრუბელს ვუღერებ მჯიღს; - არ

გავისეირნოთ?! გარე განათება ჩაქრა... (6)

-ჰოო... კარგად მიცნობ... გამეღიმა მე. -ყველაზე კარგად. ჩამისწორა უტამ და მასაც გაეღიმა. მოულოდნელად კი ისეთ ხმაზე დაიქუხა, რომ შიშისგან შევკივლე და მთელი ძალით ჩავბღუჯე უტას ხელი. ის ხმისამოუღებლად მოიწია ჩემთანახლოს , ფეხები ძირს გაშალა და კალთაში

გავისეირნოთ?! გარე განათება ჩაქრა..... (5)

-იმიტომ , რომ მაგის უფლება მარტო მე მაქვს... მარტო მე მაქვს უფლება წელზე ასე მოგხვიო ხელი, მითხრა და მთელი ძალით ამიკრო სხეულზე... მარტო მე მაქვს უფლება, რომ გაკოცო თავზე... თავისი ცხელი ტუჩები თავზე მომადო. -მარტო მე მაქვს უფლება, რომ შუბლზე

გავისეირნოთ?! გარე განათება ჩაქრა... (4)

-დარწმუნებული ხარ, რომ არ მოგწონვარ? მკითხა გამომცდელად. -სრულებით. -და არც არასდროს მოგწონდი? ახლოს მოვიდა ჩემთან. -არასდროს. ჩავილაპარაკე ხმააკანკალებულმა. -და არც არასდროს მოგეწონები ხო?? უფრო ახლოს მოვიდა ჩემთან... მისი სუნთქვა უკვე სახეს

გავისეირნოთ?! გარე განათება ჩაქრა.... (3)

მე გაუბედავად შევბრუნდი მისკენ. ხელები ძირს ქონდა ჩამოყრილი, თავი მარცხენა მხარეს გადაეწია და რაღაცნაირი სევდით და მოლოდინით სავსე თვალებით მიყურებდა.. რამდენიმე წამი ვუყურე. ადგილიდან არ იძვროდა, ბოლოს კი ინსტინქტის მონა გავხდი

გავისეირნოთ?! გარე განათება ჩაქრა...... (2)

-უტა... უტა... წამიყვანე აქედან გეხვეწები... მივედი უტასთან და ვცადე რომ გონზე მომეყვანა. როგორც კი დამინახეს, ბიჭებმა მაშინვე მოაშორეს ძმაკაცი უცნობს და გვერდით გასწიეს. მაგრამ უტა არ წყნარდებოდა...მაინც ღრიალებდა და საცემრად იწევდა.-უტააა.......

გავისეირნოთ?! გარე განათება ჩაქრა..... (1)

-ჯადაბაა.. ჯანდაბა.. დავაგვიანე მაინც. ვწუწუნებდი მე და ნებიჯს უფროდაუფრო ვუჩქარებდი. 6 საათი ხდებოდა კონსერვატორიის დიდ დარბაზში რომ შევედი. ერთდროულად ტკივილი, სევდა, გაოცება და იმედგაცრუება აისახა ჩემს სახეზე... როიალთან კატო იჯდა და