ჩვენი დიდი ტკივილის მიუხედავად მაინც ვერ გავუგეთ ერთმანეთს

მე ანა ვარ,ანა ჯაჭვლიანი,17 წლის,ვცხოვრობ თბილისში,დედასთან,მამასთან და დასთან ერთად,ბევრი მეგობარი არ მყავს მაგრამ მყავს ბევრი ნაცნობი ,მყავს მხოლოდ ერტი მეგობარი რომელიც ჩემი არაბიოლოგიური და საულიერი ძმაა,ასევე ჩემი საუკეტესო მეგობარი და ადამიანო

ჩვენი სიცოცხლე

იცხოვრო ესხომ ბევრია ცხოვრება მხოლოდ დრონია წამია ჩვენი ცხოვრება. გულშია ნაპერწკალია, ცეცხლშია ფერფლი ულევი ტვირთია წლებით სათრევი პრობლემა განაჩენია

სურათი ჩვენი

გახუნებული ფერების ფონზე, გრძნობად დაღვრილი ტყუილის გუბე... რითმით გამთბარი ეგ შენი გული წამით მომკვდარი ყოველი გძნობა მოპოვებული ცრემლების ზღვაში გახუნებული ფერების ფონზე კვლავ დაიწყება წამების ათვლა

ა'ნინე (ჩვენი შამანი, თეთრი ანგელოზი)

თეთრი ანგელოზი შენ ხარ ერთადერთი თბილი და ნათელი, დედოფლის კვერთხით, ვიცი როგორიც ხარ, ვიცი რომ გიყვარვარ ისიც მჯერა, რომ სამოთხისკენ მიგყავარ.

ჩვენ თუ არა ჩვენი შვილები მაინც იქნებიან ერთად (სრულად)

ჩქარი ნაბიჯით მიუყვებოდა სასაფლაოსკენ გზას, სწრაფად გააღო სასაფლაოს კარები და თვალებით დაუწყო ძებმა უკუნით სიბნელეში მუხის ხეს, რომელიც შუაგულში იდგა. გეზი ხისკენ აიღო, ტელეფონი გაუჩერებლად რეკავდა, მაგრამ ახლა არავინ და არაფერი აინტერესებდა ლუკას

ჩვენი ქორწინება ჯოჯოხეთია!!! (ავტორი და მკითხველი)

პირველ თავს მეორე მოყვა, მეორეს მესამე და ასე შემდეგ... ხალხი მიკომენტარებდა, ზოგი პირადშიც მწერდა და მეც ვხვდებოდი რომ ხალხს ჩემი ნაწერი მოსწონდა... ჩემი მოთხრობის მთავარი პერსონაჟები რეალური ადამიანებივით შევიყვარე და მეცოდებოდნენ ისინი ტრაგიკული

ჩვენი ქორწინება ჯოჯოხეთია!!! (დასასრული)

იმ ყველაფრიდან რაც ბოლოს მოხდა, ერთმა თვემ ისე ჩაიარა თვალის დახამხამებაც კი ვერ მოვასწარი.. ნუ თვალის დახამხამება კი მოვასწარი მაგრამ დროს შეგრძნება დავკარგე... თუმცა ყველაფერი კარგად წავიდა, ვხვდებოდი რაღაც გულისიღრმეში ნამდვილად მაკლდა...მას

ჩვენი BOYFRIEND-ები (1)

მოგესალმებით იმედია მოგეწონებათ ჩემი ვულკანური ამბები,მოკლედ მე ვარ 20 წლის, მე მყავს 4 დაქალი ანუ სულ ხუთნი ვართ საღამოობით ანას სახელოსნოში ვიკრიბებით, ცოტას ვსვაავთ და ხშირად ვრცებით იქ. ერტმანეთს ვუყვებით როგორ გავატარეტ მთელი დღეე და როგორ

ჩვენი ხელები

იმ თეთრ კაბაზე,რომელიც არ უნდა ყოფილიყო ასეთი ვრცელი და მოთეთრო, ცრემლის წვეთებს ვითვლი. ალბათ გრძნობ ჰაერს,რომელიც მე შემოვუშვი შენთვის, აღარ დავაცადე სქელ ფარდას მისი შეკავება.

ჩვენი ქორწინება ჯოჯოხეთია!!! (17)

ჩემს გონებაში ნათურა აინთო და ნაცნობი სახლისაკენ მიმავალ ნაცნობ ქუჩებს დავადექი... რამდენი ხანია აქ აღარ ვყოფილვარ, მომენატრა... ამ სახლში ხომ მუდამ სიხარული და სიყვარული სუფევდა...